7 oktober
We hebben vanaf vandaag drie dagen vrij. Dachuan gebruikt de eerste vrije dag om zijn familie te ontmoeten tijdens een fancy diner en de rest van de band doet wasjes, rust uit en schrijft aan dit blog. ´s Avonds is Dachuan nog steeds onder de pannen bij zijn familie en wij hebben geen zin om op de hotelkamer te verblijven. Na wat research te hebben gedaan in onze meegebrachte reisgidsjes besluiten we om naar de Bund (waterkade) te gaan. Deze staat bekend om zijn torenhoge gebouwen in de meest obscure vormen en volledig voorzien van LED-verlichting. Een avondje de toerist uithangen gunnen we onszelf wel en we besluiten om de beroemde boottocht te nemen langs de kade van de Bund. De trip naar het gebied (Pudong) duurt langer dan verwacht en we komen vrij laat aan op de plek van bestemming. We lopen op ons gemak richting de kade en om kwart voor tien zien we de eerste borden die ons verwijzen naar de opstapplaats voor de boot. Een 13-tal minuten later staan we aan de kade, en zien aan de overkant een kitscherige LED skyline vol met gebouwen geïnspireerd door London 18e eeuw (Chinezen bouwen echt alles na). Na wat oeh en aah’s en een foto horen we de Chinese Big Ben luiden: het is 22:00 uur en na de laatste slag is het alsof iemand de stekker uit dit gehele spektakel trekt. Het licht dooft over de hele skyline... We besluiten om terug te gaan naar het hotel en ons ´eentje op de lamp´ te schenken onder het genot van Rolling Stones' It’s Only Rock & Roll But I Like it. Morgen weer een dag.

8 oktober
Vandaag staat een sightseeing tour op de planning, verzorgd door de dochter van de vriendin van Dachuan´s moeder, samen met haar vriendin. We hebben allemaal honger en gaan vandaag voor een Kantonese lunch; een verkapte steengrill met vlees, cocktails en groentes. We hebben weer energie voor de komende uren.  De trip vervolgt zich naar een oud gedeelte van Shanghai. Dit ziet er qua authenticiteit fantastisch uit maar we krijgen er toch een té hoog toeristisch gevoel bij; ieder knus huisje is het thuis van een kitsch handeltje en bovendien is het allemaal veel te duur. We besluiten onze souvenirs elders aan te schaffen.  Shanghai heeft de grootste fake market van China en dat wordt onze eerstvolgende stop. Eens kijken of we echt kunnen zien of die All stars fake zijn.  Na een lange metrotocht komen we aan op de fake market en dat hebben we geweten. Iedere marktkraamhouder nodigt je opdringerig uit om binnen te komen want allemaal verkopen ze echte “Lolexen”, “Plada” en “Lay Ban” voor een appel en een ei. De jongens begeven zich vol overgave aan het afdingen en weten enkele schoenen en zonnebrillen te scoren voor 1/5e van de eerstgevraagde prijs. Het is de laatste dag van Harry´s China avontuur en hij wil wat souvenirs kopen voor de kids. Next stop is dus de grootste speelgoedzaak van Shanghai, gelegen aan Nanjing Road. Ingo heeft intussen al geïnformeerd waar precies de tattoo shop ligt en of de meneer tijd heeft voor een inktsessie. Het blijkt dat we om de hoek zitten, en na de kinderboodschappen vertrekken we met de (?) delegatie voor Ingo´s tattoo. De shop blijkt gevestigd in een appartement, gewoon bij de man thuis. Deze meneer wordt door ons meteen uitgeroepen tot de langste Chinees (hoe lang?) van de tour en na een half uur staan we weer buiten. Omdat het Harry’s laatste avond met ons is, trakteert hij ons op een etentje en we besluiten voor de Italiaanse keuken te gaan. Het is heerlijk, gezellig en na een afsluitende borrel bij de loungebar aan de overkant besluiten we dat het mooi geweest is voor vandaag.

9 oktober
Vandaag staat een diner met de oma en opa van Dachuan op de planning. Voor de rest doen we (bijna) helemaal niks. Harry is vroeg in de ochtend vertrokken richting het vliegveld, Ingo is op zoek naar vaseline voor zijn tattoo en de rest ligt nog te snoozen in zijn bedje. Het diner 's avonds is gezellig en traditioneel. Chinezen discussiëren graag en bij iedere vraag die we hebben, barst de discussie los omdat iedereen wel een betere winkel weet waar we bijvoorbeeld rijstwijn kunnen kopen. Het eten is lekker; we zijn vooral blij dat we niet alles kunnen lezen en begrijpen, want dan hadden we wellicht níet alles geproefd wat er vanavond op tafel stond…

10 oktober
Vanavond eindelijk weer spelen! We nemen vroeg de trein naar Hefei. De hogesnelheidstrein is relaxed, en na twee uurtjes arriveren we op de plaats van bestemming. Inmiddels zijn we goed getraind in het volproppen van twee taxi´s met onze gear, echter vandaag is er tóch weer hectiek. Vanaf het moment dat we het treinstation uitlopen, beginnen mensen aan onze armen te trekken en onze spullen zonder toestemming in busjes te stoppen. We willen echter gewoon twee officiële taxi´s; deze zijn vanuit de staat geregeld en minder geneigd je te bedriegen. Je weet wat je betaalt en daarnaast hebben we geen zin om te onderhandelen. De illegale chauffeurs zijn echter hardleers en als vliegen op een hoop stront blijven ze Maartje aanraken en ons richting de busjes sommeren. Ingo ontploft en laat op zijn Maastrichts weten dat hij hier niet van gediend is. Na nog wat meer oerwoudgeluiden weten we ons toch in twee taxi’s te dringen. Dit was zonder twijfel de meest vervelende ervaring van het reizen in China.  De show 's avonds is wederom cool en de respons van het publiek werkt verslavend. Iedereen wilt met ons op de foto en we krijgen allemaal leuke presentjes als bedankje. Vanwege alle hectiek overdag en aansluitend de vroege soundcheck hebben we die dag nog niet echt gegeten en iedereen heeft een knorrende maag na het optreden. Het toeval wil dat we bij het verlaten van de club buiten op straat het zogenaamde ´streetfood´ aantreffen, inclusief tuinmeubilair en een Chinese film op groot scherm. We bestellen vlees en groente op spies, halen wat drank bij de dichtstbijzijnde toko en genieten van ´The food of the South´. "You want spicy?", "YES!". En dat hebben we geweten de volgende ochtend!