Met de release van hun tweede full length album Mirador, voegt Sungrazer een belangrijk hoofdstuk toe aan hun behoorlijk indrukwekkende staat van dienst. Hun muziek en nummers moet het echter absoluut niet hebben van enige vorm van ‘hitpotentie’. Dit blijkt al uit de extended duur van hun nummers. Ook ontbreekt het doorgaans aan een duidelijke couplet-refrein structuur. Is het dan ook een raadsel wat precies de sleutel tot hun succes is?
Sinds hun oprichting in 2009 timmert deze formatie met Maastrichtse roots flink aan de weg: ze hebben getekend bij het Duitse label Electrohash en het internationale boekingsbureau Sound of Liberation, hebben de release van hun tweede album achter de rug, speelden reeds op diverse shows door heel Europa en zij maakten zelfs acte de présence als kekke band in De Wereld Draait Door. Op dit moment maken de heren zich op voor een tour met de band Grandloom door Europa.
Ondanks dat het album al een tijdje uit is en de band veel exposure heeft gekregen, waaronder op dit portaal, is de tijd rijp om dit meest recente album eens nader onder de loep te nemen. Zoals de heren al eerder hebben verklapt, komt de albumtitel van het Spaanse woord Mirador dat ‘uitzichtpunt’ betekent en is tot stand gekomen tijdens een BBQ op vakantie in Spaans Baskenland. Dit thema komt ook duidelijk terug in de cover art van Jonas Louisse die een tweetal uitzichten omvat afhankelijk van de orientatie van de hoes.
De bandleden houden er niet van om in een hokje te worden gestopt en aangezien ik me hier volledig in kan vinden, zal ik proberen enkel te benoemen welk gevoel het album bij mij oproept. De samenzang tussen gitarist Rutger Smeets en bassist Sander Haagmans doet voornamelijk denken aan de lagere passages van heerlijke nummers als ‘Heaven Beside You’ van Alice in Chains. Qua geluid heeft de band eigenlijk twee compleet verschillende gezichten. Het ene gezicht heeft een kenmerkend Stoner geluid door het gebruik van zogenaamde fuzz en overdrive effecten en komt voornamelijk naar voren tijdens de heftigere passages. Het andere gezicht is die van psychedelische rock escapades met het buitensporig gebruik van Delay effecten wat menig gitaristen hart sneller zal doen kloppen. De kracht van Sungrazer is dat ze mede door drummer Hans Mulders deze twee uitersten naadloos in elkaar over kunnen laten gaan en dit bovendien gedoseerd weten te vermengen met de catchy klinkende samenzang.
Al bij de eerste luistersessie van het album had ik geen behoefte om telkens door te skippen naar een volgend nummer maar liet ik me moeiteloos meevoeren met het album. Mirador is wat dat betreft een mooi voorbeeld van een CD die je bij voorkeur in zijn geheel van voor naar achter moet beluisteren. Als klein minpunt zou je het gemis van een echte climax kunnen noemen. De nummers hebben weliswaar een mooie spanningsopbouw, maar dit resulteert uiteindelijk niet in een heftige ontlading waar bands als de Foo Fighters meesterlijk in zijn. Ook missen de nummers van Mirador de rauwe energie en pit die zo typerend is voor de stoner sound van bands als Queens Of The Stone Age en de Melvins. Ik ben zelfs geneigd om de vibe van het album als lounge-achtig te betitelen. Een van de weinige muziekstijlen waar ik doorgaans niet gecharmeerd van ben.
Toch kan ik deze voorgaande punten niet echt als minpunt zien. Integendeel, het zijn juist de sterke punten van de muziek van Sungrazer die kenmerkend zijn voor hun stijl en sound. Tot nu toe weet het album Mirador mij keer op keer weer van het begin tot het einde te boeien. Niet door zaken als een hoog technisch niveau, meesterlijk geflipte overgangen of de enorme complexiteit van hun nummers, maar simpelweg door het gevoel dat zij met hun muziek weten over te brengen. Gelukkig zijn er genoeg muziekliefhebbers die zich bijster weinig aantrekken van zaken als ‘hitpotentie’ getuige het succes dat deze band in korte tijd heeft weten te behalen. Ik kijk in ieder geval al uit naar hun volgende release.