Na een geslaagde (en zeer zonnige) eerste dag is iedereen klaar voor dag twee van Bruis. Onder andere Kakkmaddafakka uit Noorwegen is te aanschouwen op de Main Stage. Er staan verder nog vele andere internationale en nationale bands op het programma.

Na Kakkmaddafakka is het tijd voor The Mad Trist. Dit is een exclusieve show van de band, want ze hebben dit jaar nauwelijks opgetreden. De band is flink bezig met het schrijven van nieuwe songs. Het feit dat dit het eerste optreden met nieuwe drummer Roy Moonen is, maakt het optreden nog exclusiever. Uiteraard speelt The Mad Trist bekende nummers zoals 'Juvenile' en 'Pay The Piper. Het publiek krijgt ook vier nieuwe nummers voorgeschoteld. Een heuze primeur op Bruis. De werktitels van de nieuwe nummers zijn (op volgorde van de setlist): 'George', 'Charles Bronson', 'Idiot' en 'Wito'. Op de plaat krijgen deze nummers een andere titel. Welke? Dat is nog niet bekend. Een show zoals we The Mad Trist kennen: rockend, heet en strak gespeeld. Kom maar op met die tweede plaat.

Na een lange pauze is het de beurt aan Daan om het publiek voor zich te winnen. Daan is het alter ego van de Belgische singer-songwriter Daniel Stuyven. Daan maakt muziek waar de synthesizer een grote rol speelt. Frontman Daniel lijkt op het eerste gezicht op een Belgisch versie van Herman Brood en staat er vaak ietwat nonchalant bij door bijvoorbeeld met zijn handen in de zakken te zingen. "We zijn zeer verrukt hier te spelen", meldt de zanger. De muziek is vrij rustig (met een melancholische draai), maar het publiek lijkt het toch te waarderen. Op het podium zijn bijzondere combinaties van instrumenten te zien, zoals de synths gecombineerd met een trompet. Frontman Daniel slaat op een gegeven moment met een hamer op ijzeren buizen, maar helaas is daar niets van te horen als de andere bandleden meespelen. Tijdens een solo van de trompettist is het daarentegen wel te verstaan. Ook is het leuker om de ijzeren buizen op de voorgrond te zetten, want nu staan ze verstopt naast het drumstel. Daan is een band die nog wel veel naamsbekendheid moet hebben in Nederland, maar dat komt wel goed als ze zo doorgaan. Een band die ondanks de melancholie toch overtuigd. Helaas valt tijdens dit optreden de eerste regenbui van de avond.

Het laatste optreden van de avond is van de Engels/Spaanse groep Crystal Fighters. Een interessante afsluiter van Bruis, want deze band stond enkele weken geleden nog op Lowlands en hun single 'Plage' wordt grijsgedraaid op de radio. Dit belooft een dansbaar meezingfestijn te worden. Voorafgaan vliegen er gele Amnesty ballonnen door de lucht. Het publiek heeft er al zin in en het terrein is nog steeds goed gevuld (en dat voor een zondagavond). "Ladies and gentleman, here are the Crystal Fighters", klinkt het over het terrein. De gitarist met ontbloot bovenlijf komt het podium op en langzamerhand groeten ook de andere leden het publiek. Nummers als 'Follow' en 'Plage' zijn echte knallers van de set. Laatstgenoemde hit laat het publiek springen en zingen. Toch komt deze band beter tot zijn recht in een popzaal. Dus Limburgse poppodia, jullie weten wat jullie te doen staat.

Dat was het dan, Bruis 2011. Een line-up met grote namen, een frietkraam die ontbrak en een grote opkomst qua publiek. Bruis is een festival die elk jaar groeit. Op naar volgend jaar!