Je kunt vanalles over deze editie van Bijenpop zeggen, maar niet dat het de programmering ontbreekt aan improvisatievermogen. Twee uur voor aanvang van het eerste optreden kwam er namelijk een telefoontje van winnaar van de 'Battle For Bijenpop' en daarmee opener Park Bench People. Zij hadden zojuist een ongeluk gehad, waarbij hun aanhanger over de kop vloog. Hierdoor was, naast aanhanger en auto, ook hun apparatuur flink beschadigd. De bandleden hebben er op wat kleine pijntjes na gelukkig niets aan overgehouden, maar het ongeluk had zo'n indruk gemaakt dat de band niet in staat was te spelen. Vandaar dat de programmering de bij PopPodium Venray bekende jongerenwerker Bram Jacobs, tevens gitarist bij Early Adopters, benaderde die vervolgens in allerijl de rest van de band bereid vond het gat op te vullen. Wat genre betreft liggen beide bands in elkaars verlengde en wat kwaliteit betreft leverde het programma er niets op in. Integendeel, je kunt gewoon stellen dat Early Adopters al een stuk verder is dan hun minder ervaren gemeentegenoten.

Op een nog leeg ogend festivalterrein levert de band een set vol mooie gitaarpopsongs af. De meeste nummers zijn afkomstig van hun later deze maand uitkomende debuutalbum 'Lucky People', dat op 18 september in Perron55 in Venlo wordt gepresenteerd. Tweede band van de dag was het uit Tilburg afkomstige Monomania. Zij speelden een set vol gelikte punkpop. Dit genre is vooral populair onder een bepaalde groep jonge meisjes, waarvan er dan ook een handvol speciaal voor Monomania naar Venray is gekomen. Prijsnummer is het melodieuze 'When Two Worlds Collide' waarvan op YouTube ook een goede clip te vinden is. De kwaliteit die van deze clip afstraalt weet de band live nog niet helemaal waar te maken. De band speelt muzikaal gezien behoorlijk strak, maar met name de zang is lang niet altijd zuiver. Met de cover van 'Rolling in The Deep' werd originele zangeres Adèle bepaald geen eer bewezen.

Aan de opzet van het festival is ten opzichte van de eerste editie niet heel veel veranderd. Bijenpop kende nog steeds twee podia; een hoofdpodium voor bands in verschillende genres en een dance-tent met dj's en liveacts, waarbij het accent met name lag in bij electro en dubstep. De positionering van de podia was wel omgedraaid, wat helaas niet goed uitpakte. Vanaf de start van het danceprogramma die later was dan het hoofdpodium hadden bands en publiek last van bonkende bassen die door de live-muziek heen klonk. Zangeres Kelly Kockelkoren van Kill Ferelli, de eerste band die gelijktijdig met de dance geprogrammeerd stond, gaf aan het lastig te vinden om iedere keer van ritme over te schakelen, totdat de strakke band er zelf een beat tegenover zette. Het viertal liet zich er niet door uit het veld slaan en bracht een overtuigende en strakke rockshow met rockbitch Kelly als absolute blikvanger.

Concubine is sinds een jaar terug van een hele tijd weggeweest om de eenvoudige reden dat men graag samen speelt. Het plezier straalt dan ook van het podium af. De band krijgt met hun snoeiharde, eigenzinnige metal en met klassiekers als 'Pretty' als eerste beweging in het nog altijd matig opgekomen publiek. Voor de fans, die de band nog zeker niet blijken te zijn vergeten, is het wel hopen op nieuw werk. Anders blijft deze comeback misschien te veel hangen in een langdurige reunietour.

Je zou verwachten dat The Fudge definitief beweging in een groter deel van het publiek zou moeten kunnen krijgen. Helaas blijkt het tegendeel waar. De band doet haar best en speelt strak, maar meer dan meeknikkende hoofden krijgt de band niet terug van het met name Noord-Limburgse publiek. Zij zijn blijkbaar nog niet klaar voor de mix van pop, psychedelische rock, metal, folk, balkan en ska die de band zelf omschrijft als magnetische rock. Dit terwijl al menig zaal en festival in Nederland al voor de bijl is gegaan en werd omgetoverd in een feestende massa. Je moet er niet van staan te kijken als deze band volgend jaar Lowlands helemaal plat speelt. Misschien dat het ook te maken had met het steeds matiger wordende geluid bij het hoofdpodium.

Iets waar het Utrechtse Kensington ook mee te maken had. De tot festivalambassadeur benoemde band kwam minder uit de verf dan eerdere optredens op bijvoorbeeld Merlinpop en Jera on Air, maar had hier zelf zeker ook een aandeel in. De band speelde op zich wel strak, maar oogde vermoeid en minder geïnspireerd en draaide opnieuw dezelfde setlist af. Ook de praatjes tussen de nummers door leken wel heel erg op wat ze eerder dit jaar al deden. Later dit jaar gaat de band nog voor een tour van een week naar de Verenigde Staten en brengt het begin volgend jaar hun tweede album uit. Wellicht dat het heilige vuur dan weer wordt aangewakkerd.  Het venrayse publiek bleef lang weg. Het festival begon al om drie uur in de middag, maar pas bij het optreden van Kensington, dat om tien voor half tien aanving, begon het terrein  aanzienlijk voller te stromen. Uiteindelijk namen er toch nog meer dan duizend bezoekers een kijkje op het festival.

De meeste bezoekers bleken voor het afsluitende optreden in de dancetent van lokale helden De Cultuurbarbaren te komen, want bij de afsluiters op het hoofdpodium; Krach, werd het alsmaar leger, terwijl de tent langzaam volstroomde. Ondanks dit bleven de Nijmegenaren alles geven en probeerde frontman Reinier van den Haak door tussen het publiek te gaan staan nog wat zieltjes te winnen wat ongetwijfeld lukte.

In de dancetent openden achtereenvolgens Jop Verberne en DJ Bertin. Beiden deden dit helaas voor een nog vrijwel lege tent. Bertin had zijn plek te danken aan het winnen van de Bijenpop DJ Battle. Jop Verberne is mede initiatiefnemer van managementbureau Grip Music dat diverse vooral regionale dj's en dance acts in het in haar stal heeft. Vier van deze acts traden op tijdens Bijenpop. Naast Jop zelf waren dit de uit Oirlo afkomstige Lucky Done Gone, het Venlose dj-duo Sugarcrash en het al eerder genoemde De Cultuurbarbaren.

De eerste act die wat meer publiek de tent in lokte en in beweging kreeg waren de twee dj's en een goede opzwepende mc uit Groningen met als artiestennaam Fucking Breed. Live act Checksums verdient ook een eervolle vermelding. Onder hun leden bevinden zich onder meer Jules Reivers en Roel Gommans, die eerder hun sporen verdienden als trance-duo Jules & Raoul en als lid van dance act Unyx. Checksums maakt electroproducties van prima kwaliteit en zorgt voor een leuke aankleding van hun show. Hun electro sloeg tussen het dubstepgeweld van Fucking Breed en het als een van de hoofdacts tegenvallende Guerilla Speakerz helaas niet echt aan. De dancetent stroomde pas echt overvol voor de thuiswedstrijd van De Cultuurbarbaren.

Na het optreden van de vier heren op Bijenpop vorig jaar kwam hun nog prille carrière in een stroomversnelling. Ze werden door verschillende zalen en festivals in Nederland gevraagd. Meest in het oog springen hierbij de optredens die onlangs deden op de festivals Defqon1 en Mystery Land. Hun terugkeer op Bijenpop kwam dit jaar precies op het juiste moment. Aan de hele sfeer in de tent was vanaf minuut één voelbaar dat het publiek hongerig was naar deze show en uit hun hand at. Toch begonnen de heren niet alleen maar met het bekende beukwerk, maar was er ook plaats ingeruimd voor een leuke eigen productie met zuivere live vocalen van Koen Mijnster, alias MC Mster, die hiermee liet zien dat hij en daarmee de hele act van De Cultuurbarbaren groei hebben doorgemaakt. Steeds weer werd gedurende set door dj's Michel Shutin en Lucky Jay na elk hoogtepunt gas teruggenomen om vervolgens weer vakkundig toe te werken naar een nieuw hoogtepunt. Dit alles werd ondersteund door de mooie visuals van vj TK Royal. Toch nog een kleine kanttekening: De Cultuurbarbaren kunnen niet eeuwig blijven teren op het verwerken van 'Narcotic' van Liquido en 'Gay Bar' van Electric Six in hun sets.

Op Bijenpop ging het publiek hier, samen met de dubstep remix van Rage Against The Machine's 'Killing In The Name' helemaal op los dus het is hen voor deze keer nog vergeven. De show duurde helaas slechts een uur en een kwartier. Om één uur, de eindtijd, smeekte het publiek om meer. De geluidsmensen waren echter onverbiddelijk, waarna iedereen tevreden huiswaarts keerde.