Vorig jaar vond Jera On Air voor de laatste keer plaats op het sportveld bij jongerencentrum Jera in Ysselsteyn. Woningbouw dwong de organisatie tot het vinden van een nieuw festivalterrein. Dit werd gevonden in een stuk braakliggend industrieterrein, duidelijk zichtbaar vanaf de N270, gelegen aan de Agrobaan in het eigen dorp. Voor hoe lang deze locatie beschikbaar is, is nog maar de vraag. Mochten bedrijven zich op dit stuk grond gaan vestigen, dan zal er opnieuw een verhuizing van het festival plaats gaan vinden. Het gerucht ging over het festivalterrein dat dan het racecircuit aan de Bakelsedijk een serieuze en mogelijk structurele oplossing zou kunnen zijn voor het locatieprobleem.

Hier heeft de organisatie ongetwijfeld al over nagedacht. Het bestuur van het festival bestaat namelijk uit een stel ambitieuze vrijwilligers, die al jaren voor een van de meest professioneel georganiseerde festivals van Limburg zorgen. Zij weten zich gesteund door een zeer groot percentage van de bewoners en bedrijven uit het dorp die zowel financieel, materieel als met inzet van vrije uren bijspringen om het festival jaarlijks tot een succes te maken. Ooit begon het festival onder de naam Jera Open Air en met een vrachtwagentrailer als podium. Dit jaar bestaat het terrein uit een grote tent (mainstage), een kleine tent (alternative stage) en een dancepodium in de openlucht. Naast deze muzikale invulling zijn er BMX-demonstraties, is er een graffitikunstenaar die jaarlijks een mooi bespoten wand aan de aankleding van het terrein toevoegt en kunnen bezoekers zelf hun ei kwijt door iets op de ‘wall of shame’ te schrijven of tekenen. Dit jaar is het voor de bezoekers voor het eerst mogelijk om na het festival te overnachten op een heuse festivalcamping.

Ieder jaar maakt het festival wat invulling betreft een stuk groei door. Toch komt het bezoekersaantal zelden boven de 1.500 uit. Met een dit jaar door de gemeente Venray toegekende extra subsidie hoopt de organisatie in de nabije toekomst structureel boven de 2.000 bezoekers uit te komen. Dat aantal werd dit jaar nog niet bereikt. Het leek op het oog zelfs minder druk als vorige editie, maar dit zou ook kunnen komen doordat het publiek zich over een groter terrein kon verspreiden.

Degenen die er wel waren hebben zich goed kunnen vermaken met het muzikale programma. De eerste band op de alternative stage, het Brabantse As Enemies Arise, had hun plek op het festival te danken aan het winnen van de in de Jera gehouden bandbattle ‘Guts and Glory’. De band oogt energiek en brengt hun metalcore vol overtuiging, maar komt toch niet helemaal goed uit de verf door de matige afstelling van het geluid. Hier blijken later op de dag meer bands last van te hebben. Opener op de main stage is de uit het Belgische Vilvoorde afkomstige band The Octopussys. Zij hebben hun plek op het festival verdiend via een verkiezing via NCRV-website Ongekend Talent. Muzikaal zit de melodieuze punkrock behoorlijk goed in elkaar. Precies wat je verwacht van een band die Ten Foot Pole en Pulley als grote voorbeelden ziet. In de zang klinkt echter menig valse noot door. Zanger Thibaut Hox mag zich verder best wat overtuigender als frontman van de band laten zien. Hij lijkt af en toe wat schuchter in het oogcontact met het publiek, terwijl hij en de rest van de band duidelijk veel plezier beleven in wat zij doen.

Het plezier laat door technische problemen bij het begin van het optreden van Gewapend Beton even op zich wachten. Nadat de gitaarversterker echter aan de praat is gaan de Amsterdamse punkers en het publiek helemaal los. Vooral bij de instant nederpunkklassieker uit 2007 ‘Alles In De Fik’ ontstaat er een grote pit. Dit nummer zou zo uit het oude repertoire van De Heideroosjes kunnen zijn gegrepen. Muzikaal is Gewapend Beton dan ook vooral gebaseerd op de Britse punk uit begin jaren ’80, net als de Horstenaren in het begin van hun bestaan. Wellicht dat Gewapend Beton muzikaal gezien zelfs beter is, maar of dit een garantie is voor net een dergelijke glansrijke carrière valt nog even te bezien.
Aan de setlijst van Kensington is sinds het optreden dat de band deed op Noorderslag niet veel veranderd, alleen voormalig 3FM-megahit ‘Let Go’ is erbij gekomen. Dit nummer krijgt de meeste respons van het overwegend op de hardere rock georiënteerde publiek. Verder zit de set dan ook zo goed uitgebalanceerd in elkaar dat hierin gaan wijzigen voorlopig zonde zou zijn. Het gevaar is wel dat Kensington zijn shows iets te routinematig zal gaan spelen wat al snel saai zou kunnen worden. Tot nu toe speelt de band zijn hoekige popnummers van internationale allure zo strak, dat we er voorlopig nog geen genoeg van zullen krijgen. Het Zweedse Venerea brengt op het tweede podium punkrock naar recept van landgenoten Millencollin en No Fun at All. De nummers lijken nogal op elkaar, wat snel gaat vervelen. Verder was het geluid ook bij dit optreden niet optimaal.

Aan het eind van de middag staan de emorockers van The Blackout uit Wales op het hoofdpodium. Om het door de warmte wellicht wat lome publiek wat meer op te zwepen begeeft een van de twee zangers van de band zich al snel tussen het publiek om er een nummer te zingen. Vanaf dat moment laten de fans van de band zich ook nadrukkelijker zien in verschillende mosh- en circle pits. Op het Britse eiland is de band al ruime tijd geleden doorgebroken en speelt het inmiddels in de grootste zalen. De band geeft een goede show weg en doet af en toe denken aan landgenoten Lost Prophets. Wat verder opvalt zijn vrouwonvriendelijke teksten tussen de nummers door als ‘spread legs, not lies’ en de ode aan favoriete Nederlander van de heren, Dennis Bergkamp, die door zangers en publiek bejubeld wordt met een ‘Whoohoo!’.

Op de alternative stage brengt het Belgische The Setup een strakke pot ouderwetse New York hardcore. Echte liefhebbers van band en genre staan vooraan mee te bewegen op de zware grooves en schreeuwen ieder koortje mee. Dikke Dennis kondigt op de main stage Peter Pan Speedrock aan en mag uiteraard later in het optreden weer meedoen. De Eindhovenaren spelen strak als altijd. Enige kanttekening bij het optreden is dat het geluid de eerste helft wel erg hard lijkt te staan.

Het Canadese Silverstein speelt op hetzelfde podium een mix van emo, hardcore en screamo. Met name de ijzersterke zanger Shane Told valt op door zijn rake overgangen tussen schreeuw, melodie en grunt. De band heeft al over de hele wereld gespeeld en al hun platen zijn wereldwijd uitgebracht. Van hun repertoire komen de grootste hits als ‘My heroine’ en afsluiter ‘Bleeds no more’ voorbij. Tegen het einde van de strakke show gooit de band er in razend tempo ook nog twee covers doorheen van Kid Dynamite en American Hearts wat voor de nodige afwisseling zorgt. Na de aankondiging van festivalpresentator Willy wordt de alternative stage overrompeld en weggeblazen door de Gentse hardcore punkband Rise And Fall. Een gruwelijk strakke bak gecontroleerde herrie wordt over het publiek uitgestort. Zanger Bjorn lijkt gezien zijn gehoest en hand op zijn hals last te hebben van stem of luchtwegen. Dit betekent echter niet dat hij het gedurende het indrukwekkende optreden rustiger aan gaat doen.

Op het hoofdpodium is het dan tijd geworden voor een van de grootste namen van het affiche: Fiction Plane. De band rond zanger/bassist Joe Sumner, zoon van Sting, levert een degelijk optreden af van funky popmuziek wat goed afgewisseld wordt met rustige nummers. Uiteraard komt ook de hit ‘Two sisters’ voorbij. Op de kwaliteit van deze band is weinig aan te merken, maar op de plaats op het affiche wel. Het is de voorlaatste band op het hoofdpodium die tussen bijna louter hardcore-, punk-, en emobands staat. Met Pendulum DJ-set voor de boeg had hier een iets meer uptempo act moeten staan als opmaat voor een pompend slotakkoord.

Die opmaat zijn de Italiaanse skapunkers van Talco en met name de Venrayse dubstepact De Cultuurbarbaren gelukkig wel. Terwijl Fiction Plane een deel van het publiek in slaap sukkelt, bewijzen De Cultuurbarbaren op het dancepodium met hun mix van electro, dubstep en techno dat de regionale festivaloptredens van vorig seizoen geen toevalstreffer waren. In de winter hebben de heren niet stilgezeten met optredens in onder andere Eindhoven, Den Bosch, Utrecht en Nijmegen. Het publiek eet uit hun hand en doet alles was MC Mster hen vraagt en zelfs meer dan dat. Bij veel bands die deze dag speelden zou je misschien een ‘wall of death’ kunnen verwachten, maar dat het dan gebeurt bij dit dj-collectief had niemand vooraf kunnen bedenken. Binnenkort komen de heren met eigen materiaal en inmiddels is bekend geworden dat zij mogen optreden op de grote dancefestivals Defqon1 en Mysteryland.

Nadat Talco met hun skafeest de alternative stage tot een kookpunt heeft gebracht, brengen de Australiërs van Pendulum op het hoofdpodium Jera On Air naar een mooi einde. Met hun voornamelijk uit drum ’n bass bestaande DJ-set en de opzwepende teksten van MC Verse breken ze de tent bijna af en maalt niemand om het feit dat het hier ‘slechts’om een dj-set gaat. Jera On Air 2011 mag een geslaagde editie genoemd worden. Voor een verdere groei van het festival in het aantal bezoekers zal met name op het gebied van de programmering een duidelijke keuze gemaakt moeten worden. Gaat het festival zich profileren met een evenwichtige mix van hardcore/punk en mainstream of gaat men puur voor de hardere stijlen en wordt men definitief het Groezrock van Nederland?