De Urmondse rapper Secluded timmert al sinds 1998 aan de weg en wordt dan ook beschouwd als een groot talent in de Limburgse hiphop. In 2008 schopte de sympathieke rapper het al tot de voorselectie, maar helaas bleef hij toen steken op één show in de voorronde. Vanavond zet de ambitieuze Secluded echter andere middelen in om die begeerde finale te bereiken. Secluded heeft goed in de gaten dat een rap- of hiphopact het moeilijker lijkt te hebben dan een doorsnee gitaarband. Misschien dat hij er daarom mede voor koos om met een maar liefst achtkoppige begeleidingsband aan te treden, waaronder saxofoon, percussie en vocalisten. De perfect op elkaar ingespeelde band zorgt meteen voor een soort North Sea Jazzachtig sfeertje waarbij jazz, funk en soul als basis dienen voor de gedoseerde raps van Secluded. Hier laat de rapper zijn relaxte, ja 'zachte' kant zien, een hele andere persoon dan de boze Secluded uit de clip van 'Mr. Bill'. Ook is er een prettige interactie met het publiek en weet de rapper een aardig feestje te bouwen op het podium. Een geïnspireerde, maar vooral zeer professionele opener van Nu Of Nooit 2011! (GS)

Is er een muzikaal leven na bandwedstrijden als de Kunstbende, Popsport en Podiumvrees. Jawel, namelijk door het nemen van de eerst volgende logische stap: inschrijven voor Nu of Nooit. Springerige indie poprock met af en toe een (electro)knipoogje naar de jaren waarin de jongens nog niet geboren waren, vormen de wapenfeiten waarmee de band zijn volgende successen wil behalen. Als winnaar van de 2010 editie van de Kunstbende, bezingt Complexx de alledaagse perikelen die het jong zijn met zich meebrengt. Het geheel komt vooral in het begin een beetje rommelig en ongelijk over. Ook de soms ietwat ongenuanceerde stem van zanger Joop Aendekerk is even wennen. Na een paar nummers, komt de muzikale katalysator echter op gang en wordt het meegereisde publiek getrakteerd op lekker ongecompliceerde dansbare rock. De band straalt zeer zeker ambitie en potentie uit maar blijft voor nu een beetje hangen in slechts jeugdigheid. Clock heeft vorig jaar een ticket voor de grote finale behaald, echter wel met strakker gespeelde en meer volwassen nummers. Wellicht dat Complexx in de toekomst diezelfde stap kan zetten (BS).

Ook SonA hebben we al eens eerder gehoord op Nu Of Nooit, want vorig jaar werd de Sittardse band nog vierde in de finale. SonA is een hardwerkende band waar verdacht veel muzikaal talent in schuil gaat en lijkt zichzelf vooral te willen blijven vernieuwen. Hetgeen de band, ook onder het publiek, een hoge 'gunfactor' oplevert. Electronica heeft definitief zijn intrede gedaan in de sound van SonA waardoor de muziek wat meer ballen heeft gekregen. In de opener stoeit de band met onregelmatige maatsoorten en oosterse melodielijnen waardoor meteen duidelijk is dat SonA zich op wat meer grensverleggende paden begeeft. Zoals gezegd stuk voor stuk getalenteerde muzikanten en een begenadigd zanger, toch lijken de zelfopgelegde rijkdom aan ideeën de band af en toe in een keurslijf te duwen. In het laatste gedeelte ontdoet SonA zich van dat keurslijf, de knopjes en bliebjes verdwijnen naar de achtergrond en de gitaar heeft het hoogste woord. De band staat meteen een stuk minder verkrampt te spelen en de podiumpresentatie wint aan spontaniteit. Maar eigenlijk komt SonA veel te laat op stoom met deze heerlijke portie onheilspellende rock (GS).

Als je de jonge mannen van Lambshade in de tent hebt, weet je bij voorbaat al dat het dringen wordt in de zaal. Tijdens de cd-presentatie van album 'Memories en Maquerades' was het Maaslandcentrum te Elsloo al tot de nok toe gevuld. Ook in Sittard is de Lambshadefan wederom in grote getale vertegenwoordigd en dat mag tegenwoordig toch redelijk uniek genoemd worden. Dynamiek en passie zijn de sleutelwoorden in de emotionele powerrock van Lambshade. De band neemt de tijd om zijn nummers te laten ontwikkelen en gaat er vervolgens vandoor met open (vaak 2-stemmige) zanglijnen en stevig gitaarwerk met een knipoog richting grunge en emo-metal. Alhoewel dit geluid al een tijdje over zijn hoogtepunt heen is, presenteert Lambshade genoeg nieuwe invalshoeken die tonen dat de band het toch echt wel in zich heeft en meer is dan smartlapperij op rockgitaren. Er is akoestische afwisseling en het is het vaak niet te voorspellen waar het vijftal plots gaat uithalen of welk akkoord zal volgen. Lambshade stelt zich op die manier tentoon als een moderne rockband met oog voor detail. Zowel voor het grote publiek als voor de meerwaardezoeker (GS).

Het laatste bewijs voor het hoge niveau van deze eerste voorronde wordt geleverd door het Sittard-Geleense Sunsofa. De band heeft schijnbaar zeer goed gekeken en geluisterd naar Room Eleven en zorgt met haar funky poppy jazz al gauw voor de eerste wat onwennige heupbewegingen bij de toeschouwers. Net als Janne Schra, kiest de aanstekelijke zangeres Sarah Mathijs meermaals voor interactie met haar publiek, hetgeen soms een beetje overdreven aandoet. De band achter deze vrolijke verschijning staat overigens als een huis. Snarenplukker Tom Jaspers laat met enkele korte solistische uitspattingen horen dat hij niet zou misstaan als artiest van de avond. De jury daarentegen, kiest op het eind toch voor de bassist van SonA. Dat Sunsofa ook een voorliefde heeft voor Caro Emerald en zelfs in haar voorprogramma heeft gestaan wordt duidelijk tijdens het laatste nummer. Dit  nummer zou zowaar op “Deleted Scenes From The Cutting Room Floor” passen. Van de ene kant groot compliment hiervoor, aan de andere kant, snakt ondergetekende naar een iets origineler en eigener geluid. De volledige set wordt ondanks hun enthousiasme ietwat braaf gebracht maar zonder schroom, één van de betere Limburgse funky jazz bands die de afgelopen jaren op een podium heeft gestaan. Denk aan, een beetje Room Eleven, dito kwaliteit, zonder sex, maar wel mét zomers gevoel.(BS)

Door het hoge niveau van deze ouverture van Nu of Nooit, is het voor de jury moeilijk om tijdens het kiezen van de vijf finalisten, deze voorronde te negeren.