Rock herleeft tijdens Trouble Magnet, een band met gelouterde muzikanten uit het Limburgse circuit (onder andere uit Form, Kelvin Zhero, Slow Poke Rodrigo, Lemur Voice en Arabesque). De vergelijking met Alice in Chains zal vandaag niet voor het laatst gemaakt worden. Zanger Hans Reinders, voorzien van Layne Staley brilletje (om de vergelijking compleet te maken), en zijn kornuiten blijven echter niet hangen in een bepaald genre, maar slaan hun vleugels verder uit. Eigen nummers worden afgewisseld met interpretaties van covers (zoals ‘Army Of Me’ van Björk). Ook wordt de stap naar meer intiemere akoestische nummers niet gemeden. Hierdoor neemt de spanning echter wel een beetje af. De duur van de set is wellicht ietwat aan de lange kant voor een startende band, zelfs met dit kaliber muzikanten. Tot slot, de debuut-cd is verkrijgbaar tijdens het Ell Nino festival in Ell. (BS)

 

Stereo, met Limburgs eigen Thijs Schrijnemakers (onder andere Alize, Funkmonster en LiveJam) in de gelederen, is samengesteld met behulp van het in tegenstelling andere talentenjachten, iets eerlijkere tv-programma ‘Rock Nation’. Wie het programma gevolgd heeft weet dat er aan kwaliteit geen gebrek is. Zo blijkt ook vanavond. Goed opgebouwde nummers waarin alle leden hun moment of glory krijgen. Vooral frontvrouw Astrid overtuigt zwaar als nieuwe rockchick. Zij heeft zeker de potentie om Anouk naar de troon te steken. Enig punt van kritiek is, dat het af en toe wat individualistisch overkomt. Ook missen de echte hit gevoelige nummers. De gedachte die dan ook op het eind van het optreden achterblijft is, heeft Stereo het in zich om de volgende sensatie van Nederland te worden. De omstandigheden en randvoorwaarde zijn er naar. De tijd zal het echter leren. (BS)

 

Iemand die al sinds zeer lange tijd zijn tv-avontuur is ontstegen, is Boris. Je kunt een liefhebber zijn of hem haten, maar vanavond weet Boris zeer zeker te overtuigen met een wervelende show waar menig wannabee collega soulmate een voorbeeld aan kan nemen. Omgeven door topmuzikanten trakteert Boris het publiek op een perfecte mix van soul, jazz, funk en R&B. Van enige arrogantie, wat hem nog wel eens verweten wordt, is geen sprake. De zanger stelt zich open en tijdens de rustige nummers zelfs kwetsbaar op. Het is lovenswaardig dat Boris sinds zijn Idols-avontuur op een eerste verplicht hitje na zijn eigen ding is blijven doen, en niet mee is gegaan met het commercieel denkend team achter het betreffende programma. Al met al een meer dan waardige afsluiter van een zwoele eerste dag van Nederweert Live Open Air. (BS)

 

Als de eerste hammondklanken van ‘Fishing Night At Noon’ uit de speakers knallen, heeft DeWolff slechts een mondjesmaat gevulde markt voor zich. Het Nederweertse publiek lijkt nog niet zo bekend te zijn met het fenomeen DeWolff, want het merendeel staat zich met open mond te vergapen aan het tafereel dat op het podium afspeelt: drie piepjonge gastjes die als bezetenen tekeer gaan op orgel, gitaar en drums in een muziekstijl uit de tijd toen bellbottoms nog hip waren. Anderen weten allang dat de bluesy, psychedelische hammondrock voor een overvolle concertagenda heeft gezorgd, en dat DeWolff momenteel dus erg succesvol is. Die overvolle agenda heeft het basloze trio er niet van weerhouden om met nieuw werk op de proppen te komen. Repertoire dat in het verlengde ligt van het titelloze debuut EP’tje, met als uitschieter een huiveringwekkende slowblues. De bandleden lijken zich ook meer bewust geworden dat ze naast muzikanten ook ‘entertainers’ zijn en het oog ook wat wil: de passie die in de muziek gestopt wordt zien we ook terug in de lichaamstaal van DeWolff. De psychedelische elementen zijn nog altijd keurig gedoseerd en worden nergens langdradig, al valt op het terrein van spanning en dynamiek nog wel wat winst te boeken. (GS)

 

Al tijdens het laatste nummer van DeWolff verandert de Nederweertse markt gestaag in een soort K3-achtige gemeenschap. De vaders en moeders met kinderen op rug en schouders komen echter niet voor de nieuwe K, maar voor Nikki. Wie? Nikki, Idol 2008 dankzij miljoenen sms’jes en een verleidelijke prooi voor 3VOOR12-recensenten. Ondanks dat de emmer binnen handbereik staat, zijn er over deze Brabantse dame ook zaken te melden die niet direct tot maagkrampen leiden. Nikki ziet er namelijk goed uit, heeft charisma, beschikt over een aardige stem en kan dansen. En heeft drie leuke hitjes. Tot zover dus. Voor de rest is Nikki een voorgekauwd marketingpopsterretje, bedacht om te scoren. ‘Easy To Love’, zoals ze zelf zingt. Maar hier prikt de rechtgeaarde muziekliefhebber natuurlijk zo doorheen. Ook Nikki’s interactie (linkerpubliek zingt tegen rechterpubliek en andere flauwe verzoekjes) is van elke spontaniteit gespeend. Nikki zelf lijkt ook niet helemaal happy, maar wat wil je met zo’n bloedeloze begeleidingsband achter je. Het gebrek aan repertoire wordt opgevuld met onbegrijpelijke covers als U2’s ‘Beautiful Day’ en ‘Beat It’ (waarin de sologitarist zijn gebrek aan techniek camoufleert met een bak overdrive). Maar de draak ‘Wonderwall’ van Oasis is toch echt de druppel die de emmer doet overlopen. (GS)

 

Het zou zo maar kunnen dat frontvrouw Sanne Hans van Miss Montreal en Nikki vroeger bij elkaar op zangles hebben gezeten. Beide vrouwen getuigen namelijk van een uitstekende stem en dito uitstraling. Eerstgenoemde zorgt echter met haar ietwat hese stem voor een meer eigen geluid. Haar nummers klinken dan ook persoonlijker en minder geproduceerd. Ook het contact met het vooral jonge publiek komt warmer over. Al met al bewijst Miss Montreal met haar optreden dat niet iedereen een tv-programma nodig heeft om door te breken in dit op smsjes-gedreven land. (BS)

 

Na de luchtige pop van Miss Montreal en Nikki is het publiek toch echt toe aan zware kost en met Triggerfinger is het plastic snel ingeruild voor massief eiken. Want ook in Nederweert laten de drie powerbelgen geen spaan heel van het festivalterrein en bewijst Triggerfinger maar weer eens de strafste liveband van de Benelux te zijn. Zwaar geschut in de vorm van snoeiharde riffs en een tank testosteron. Van Queens Of The Stone Age tot Led Zeppelin en van Paladins tot Black Sabbath, er komt heel wat muziekgeschiedenis voorbij geraasd, maar met deze ziel aan flarden scheurende muziek stuur je een mens niet echt fluitend de straat op. (GS)

Na het zware geweld van Triggerfinger is het aan Kraak en Smaak om de toch wel vermoeide voetjes van de vloer te krijgen en ervoor te zorgen dat Nederweert Live Open Air al zwetend wordt afgesloten. Hun live set inclusief zwoele zangeres Rose Spearman omschrijven ze zelf als 'future funk'. Met hun opzwepende mix van elektronische funk, samples en breakbeats zorgen ze er in mum van tijd voor dat hun doel wordt bereikt: “een dansende menigte”. Het beloofd een hete nacht te worden. (BS)

Aan het eind van twee zware dagen kijken we terug op een zeer geslaagd jubileum van Nederweert Live Open Air, een festival dat de regionale grenzen zwaar aan het overschrijden is.