3voor12 Leiden Clubavond #28 3voor12 Leiden Clubavond #28

BARBARA. is een indrukwekkende verschijning in het wit, met een stem die even hoog komt als haar zolen. Ze zit zelf achter de toetsen, en vormt een duo met de drummer (maar ook de geluidsman mag niet vergeten worden). Ondanks dat ze al een EP uit heeft is dit haar eerste liveshow ooit. Alhoewel er soms wat afgesteld moet worden, is het een soepel verlopende primeur. Nummers worden aan elkaar gevlecht met bombast, doorspekt met surreële synths, drums als zenuwachtig hartkloppen en passages die eigenlijk prima voor EDM door zouden kunnen gaan. Een terugkerend motief in haar muziek is de angst voor verlating, en tekst en tonen vloeien perfect samen op moment waarop haar stem eenzaam lijkt te zweven tussen de instrumentale stormbuien. Zaalvullende effecten zijn echter bijzaak in vergelijking met de smaakvol vervormde stem van de zangeres, die vervreemding op een familiare manier verwoordt. 

Recente single 'IJzenkou' begint bijna als wiegenlied met verbitterde, haast arctische zang en passief-aggressieve teksten die van onrecht en onmacht spreken binnen een eenzijdige vriendschap. Licht en schaduw van de lampen schetsen een contrast tussen het voor en het na van de verbroken band. Het kan ook wat liefelijker en euforisch, blijkt in de staart van de set. Het middenstuk van de set was echter het meest gedurfd: niet bang om hard te gaan of af en toe een uitstapje te maken naar een onverwacht genre. Alhoewel ze er eerder dan geliefd een punt achter moet zetten, is BARBARA. zonder ironie een uniek sneeuwvlokje qua muziekstijl. 

Jeanna staat te trappelen om van start te gaan, en houdt die kwieke energie vast tot het eind van haar optreden. De opdruk 'History Girl' op haar t-shirt geeft al meteen aan waar haar inspiratie vandaan komt, want ze gebruikt haar geschiedenisstudie om momenten uit de wereldhistorie tot nummers met onconventionele invalshoeken te maken. Een openingsnummer over terugkeren in de tijd naar een gelukkige rela mag er echter ook zijn, zeker vanwege de groovy melodie van de hand van toetsenist Davin. 'Point of View' over de uitvinding van de fotografie is zeker leuk voor de plaatjesschieters in de zaal, en een aantal van de dames in de crowd hebben ook meegezongen op deze plaat (iets wat ze vervolgens ook live doen). De vaag educatieve invalshoek, het jeugdige optimisme, het doet af en toe denken aan bubblegum pop, maar dan zonder herkauwen. 

Ook erg leuk gevonden is een breakup song vanuit het perspectief van papier, dat de mensheid heeft verloren aan het snode scherm. De hese 'Lady With The Lamp' doet me om één of andere reden denken aan Nightwish. Andere punten die de geschiedenisboeken in kunnen: bèta dames die het moesten afleggen tegen alfamannetjes in 'Lovelace', vernoemd naar de inmiddels in eer herstelde Ada Lovelace, waarin drum en stem de frustratie goed weten te vertolken. Met de vele vrienden van de zangeres in de zaal is het echter een gemoedelijk en knus optreden. 

Guus Hemmes heeft als enige deze avond een voltallige band op de stage staan, in matchende witte shirts. Twee keer gitaar, drums, bas en toetsen maar je raadt al dat het natuurlijk om de stem van de frontman draait. Zijn EP 'Notes To You' zit eraan te komen, maar we kunnen de verhaallijn ervan al verspreid over de set beluisteren. En wat een warm bad is dat! Guus kan zowel folksy als zoet zingen, en alhoewel het te zien aan het sarcastisch armzwaaien voor sommige lieden in het publiek iets té romantisch is, valt er niet omheen te komen dat je met zo'n stem vroeg of laat wel bij deze vibe moet eindigen. Waar deze stijl over het algemeen zenden is, schrijft Guus toch best introspectief, met 'Greener Grass' als goed voorbeeld: een ontleding van de toxische mix van onzekerheid en jaloezie die je soms in relaties ziet, of hoe hij de wrang laat doorklinken in 'New You' zonder het suikergehalte omlaag te stellen. De focus op de frontman leidt ertoe dat de rest van de band soms iets te weinig uitdaging vindt, maar in de tweede helft mogen ze iets meer shinen. 

Er is even wat geharrewar met de toetsen, maar dan mag de piano prominent zijn en krijgen we een wat minder ingetogen en voller smakend lied. 'In Your Atmosphere' van John Mayer krijgt nog even een cover (het is immers één van de grote inspiraties van de act), maar het sterkst is eigen werk 'Stone', met een zacht begin dat uitmondt in de passende hoeveelheid passie en zo'n aanstekelijke energie dat het publiek daadwerkelijk de aanstekers heft. Guus maakte tussendoor een opmerking over een week oefenen voor een set van 40 minuten, maar hun moeite heeft geloond. De zanger moet een klein beetje uit de schaduw stappen van zijn idolen, maar als hij op deze koers doorgaat, gaat dat zeker lukken.