Pop lifts us up where we belong Pop lifts us up where we belong

We zitten in een buurtbar op Scheveningen. Tom groeide hier deels op en was nu op bezoek bij zijn, vermoeden wij, lieve oma (aaaww!). Maar voordat we daarmee een beeld van Tom willen maken, en daarmee van de Tommyrots, gooit Tom ons uit balans door te vragen of wij weten wat Tommyrots betekent. Euhr…. Nee. "Tommyrot is een Engelse uitdrukking voor onzin, kletskoek. Onze bandnaam vertaalt zich dus als 'De Onzinnigen'." Ons goed voorbereide vragenlijstje laat ons nu in de steek voor de vervolgvraag.

Tom vult aan: "We doen alsof we onzinnig zijn, door muziek te maken. Muziek maken is ergens onzinnig, want kaderloos. Maar dat geeft ons juist focus in het onzinnige." We zijn niet zeker of dit ons helpt, maar durven wel door te vragen of die focus dan een doel is. Gezien de toch wel begin-midden-eind liedjes van Tommyrots, vermoeden we immers geen John Cale-achtige focus op het omverwerpen van dominante tonale narratieve patronen. "We willen mensen een 'out-of-body-experience' bezorgen. Mensen zin geven door ze alles te laten vergeten, voor even." Goed, het is duidelijk dat onze meer standaard interview preplanning de prullenbak in kan. We graven in stoffige lades van ons brein naar wijsgerige inzichten van Sartre, Beauvoir, Camus en Kierkegaard, en trekken een existentialistisch been bij.

We geven toe verward te zijn over de paradox tussen zingeving (we hebben een doel) en nihilisme (vergetelheid), de onzinnigen zijn met een grote missie. De muziek van Tommyrots geeft ons hierbij ogenschijnlijk weinig houvast. De band maakt beat-muziek, als in de Merseybeat uit Liverpool. In onze oren hebben de Tommyrots daarbij ook geluisterd naar de Amerikaanse reactie op The Kinks en The Beatles (The Monkees, The Turtles), die een West Coast / Beach Boys-invloed meenamen in hun vroege muziek. Je kunt Merseybeat invloeden ook terughoren bij bands als The Fratellis, The Dandy Warhols en The Hives. ‘Fever Dream’, het eerste nummer van de Tommyrots' LP, doet ook zeker aan die bands denken. De rest van de LP? Not so much…  De Tommyrots lijken dan ook niet zozeer beïnvloed door beat muziek, als dat ze puur in die traditie spelen: kaal akoestisch versterkt spel, zonder de shoegaze pedaal-verslaving die volgde op de Beatles en Glamrock, waarbij gitaarpartijen er zeker zijn, maar scherp en nooit gruizig. Tom lardeert ons gesprek dan ook niet geheel onverwacht met verwijzingen naar The Beatles en Bob Dylan. Het archetype van kritische Amerikaanse folksinger en The Fab Four die de wereld toonden dat ogenschijnlijk makkelijke popliedjes uit zo veel lagen inhoud en muziek kunnen bestaan. Dus kies maar.

"Wij maken revival poprock op jacht naar die pure emotie met alle imperfecties die daarbij horen. Een autotune kom je bij ons niet tegen. Poprock heruitvinden terug naar wat het ooit bedoeld was te zijn." We besluiten deze nieuwe paradox, iets heruitvinden door iets terug te brengen tot wat het ooit was, aan ons voorbij te laten gaan, betoverd als we zijn door het vlammend betoog van Tom. "Poprock moet dansbaar zijn, makkelijk mee te zingen en, vooral, vergetelheid kunnen brengen tot het niveau dat het trance wordt. Dat.... dat is die 'out of body experience' die we elk optreden najagen."

Met veel vocale harmoniepartijen en meerstemmigheid in de muziek van de Tommyrots, zien we wel wat Tom bedoelt. Daar we teveel bands zien die lijken te vergeten dat optreden meer moet zijn dan 'je muziek met publiek spelen', raakt Tom bij ons een gevoelige snaar. Aandachtig luisteren terwijl hij vertelt over hoe energie het geheime wapen is voor live-optredens. Energie als wapen dat de studio perfectie vervangt en imperfectie vermaakt tot wat live juist perfect is. Weer komt er zo'n paradox als Tom uitlegt dat imperfectie de basis is maar dat "alles tot in detail is uitgedacht. We omarmen imperfectie en die is er juist meer doordat we perfect willen zijn". Dit is het moment dat we willen benadrukken dat Tom bij ons gesprek geen alcohol drinkt maar water. Dit is het relaas van een man die gelooft en preekt.

De passie en filosofie die Tom aan de dag legt, en als de band waarmaakt wat Tom zegt, vermoeden wij dat de competitie het aanstaande zaterdag zwaar gaat krijgen. Extra wapens voor de publieksprijs zijn het heerlijk schaamteloze gebruik van de koebel in ‘Self Scan Registry’ (een nummer over een hallucinante ervaring bij de Appie), maar bovenal hun net uitgebrachte kerstnummer ‘Lonely this X-mas’ (nee, geen cover). Toch even de vraag: waarop baseert Tom het idee dat ze gaan winnen?

"Ik zei het al, toch? We brengen met volle energie mensen in een trance. Ze vinden zich terug, luidkeels meezingend, dansend. Trance is dat de mensen even uit die modus van 'zin van het leven' stappen. Het moeten van jezelf realiseren op werk of thuis. We trekken mensen uit de tunnel van hun tunnelvisie, laten ze die muren zien van die tunnel, breken die af. Pop lifts us up where we belong!"  

Gaan wij zien of de jury en / of het publiek daar zaterdag, in Resistor, nee tegen kan zeggen.

Tommyrots speelt op zaterdag 29 november in Resistor tijdens de Nobel Award-voorrondes.