Waar rook is, is vuurwerk Waar rook is, is vuurwerk

Røyking is Noors voor roken, en het soort poppy punk dat je als noughties puber op je Sennheiser aan je vrienden liet horen terwijl je in een tussenuur achter de school zat te paffen (gestolen eer, ik was zelf nooit stoer genoeg om te roken). Nederlandstalig, met een Heideroosjes insteek. Betrouwbare bas/drum/gitaar combo, plus energieke zangeres verkleed als schoolmeisje, incluus thematisch puberale danswijze die schakelt tussen norse stijfheid en slungelig stuiteren. Maatschappijkritisch bij vlagen, maar dan met teksten die het vatten in de frustraties van het alledaagse leven in plaats van een grote boodschap (maar nog steeds schijt aan alles).

Toonaangevend is het nummer ‘In De Gracht’, waarbij de zangeres van het podium afdaalt en met een jolig melodietje zingt over hoe ze alles in het water pleurt (ik vrees voor mijn fiets). Ook een uitBlinker (snapt u 'm?) is ‘Liever Lui Dan Moe’, een mooie middelvinger naar de werkweek op een vrijdagavond. Contrasteer het met de bezopen ballad van ‘Zuipen Tot We Kruipen’. Een drankprobleem heeft nog nooit zo romantisch geklonken. Op een gegeven punt wordt er zelfs gestrumd met een biertje. De drummer legt een stevige bodem onder de hele set, maar band overtreft publiek in enthousiasme. Hopen op een weerzien met meer werkschuw tuig, en wat later op de avond.

marcel is een Franstalig viertal uit België waar de eigen beschrijving als potpourri eindelijk is een keer terecht is in plaats van een teken dat de act geen kleur durft te bekennen. Na een extensieve soundcheck gaan we hard van start met ‘Basho Basho Basho’, een track met Japanse titel waarbij ook heel toepasselijk een otamatone wordt getrokken. De zanger trekt tijdens de set een sambabal, tamboerijn en nog meer fraais, maar houdt het niet altijd even goed bij de microfoon. Ondersteunende vocalen worden door de rest van de band gedaan in combinaties die even snel wisselen als de tempo’s, maar niet van het stempel experimenteel waarbij je het als een soort spruitjes moet aanleren om te luisteren.

Pluk er hier een passage uit met raaskrachtige reggae, dan een surfy sluitstuk, voeg noise met neuriënde zang toe, en de optelsom is een impressionistische geheel waarbij je soms niet te scherp op de details moet willen letten. Er zijn artiesten met minder variatie in een set dan marcel uit een enkel nummer weet te persen. Conventioneler is het dansbare ‘Crooked Harmony’, alhoewel enkele toeschouwers er voor kiezen trillend te dansen als een wappie die doet alsof-ie vaccinatieschade heeft. Mocht je iets te bezweet raken, dan heeft de band eigen washandjes te koop bij de merch stand. Overige impressies van mijn notitieblok: kippendans met kazoo, hakkelende harmonieën, en samples uit het circus. Een kakofonisch kunstwerk, kunnen we wel zeggen.

Er is een Nederlandermop die beweert dat je kan zien dat je de grens van ons land bent gepasseerd als je het toiletpapier aan de waslijn kan zien hangen. Het Belgische PEUK zit net aan de overkant van die lijn, en is beslist niet zuinig, vooral niet met de punk en de grunge. Oude school, karakteristiek verveelde toon in de zang, verstand op nul, headbangen totdat je je hoofd van je nek afschroeft. De act haalt alles uit hun pedalen en het stemwerk is hels en helder in nummers die met kortademige krachtmomenten je aandacht erbij houden. De bas gaat als een lans het publiek in, men slingert met drumstokjes en waterflesjes, het is het einde van de avond en er heerst een sfeer van achteloosheid waarin alles mag.

‘Lebanon’ is een welkome afwisseling, bitterzoet en betrokken, waarbij frontvrouw Nele als in rouw haar haar als een sluier over haar gezicht laat hangen. Het dansgehalte lijkt niet verder te penetreren dan de voorste gelederen van het publiek, dus waarom zou je er dan niet een distorted domper tussendoor gooien? We krijgen nog een paar uitbranders voordat we op huis aan mogen, met meeschreeuwer ‘Inconvenient’ en de spannende opbouw van ‘Enabler’. De zang was helaas niet altijd even goed te verstaan, maar de overgave waarmee het trio speelde was een nicotinepleister op de wond.