‘Barch’ begint QOTSA-achtig, met harde klappen van Finley Nijsse op de drums. Grote Geelstaart zet hun distorted psychedelische stonerpostpunkjazz-thema in. De gedempte, ultrahoge distorted backing screams van Jesper Rottier zorgen voor een spookachtig effect, waarbij op twee derde van het nummer in de beelden steeds naar hem wordt gesneden. De schaarse, met het ritme meeflikkende verlichting helpt ook mee voor het effect.
Wie dacht dat dit hun toppunt van bedreiging en paniek was, staat daaropvolgende ‘Drie Harige Ratten’ te wachten, dat gelijk daarop volgt. Frontman Luuk Bosma begint met een monoloog over omringend gevaar: “In de steeg, daar staat-ie, voelspriet en een staart. (...) En ik kan niet meer terug, ze staan ook achter me. Het zijn drie vriendjes, met die vieze pootjes”. Na de eindschreeuw wordt het nummer disharmonisch gespeeld. “Drie harige ratten, en ze gaan niet meer weg, nooit meer weg”. Ze zijn overal: genoeg reden voor paniek. Luuk verbeeldt die door tijdens het zingen over de grond te rollen en te kruipen.
De omschrijving “Deel 1 van de livesessie” betekent dat Grote Geelstaart nog minstens één live-clip uit gaat brengen.
Grote Geelstaart zijn: drums/vocalen: Finley Nijsse, drums/gitaar: Jesper Rottier, bas: Jeppe Rottier, synthesizer/sax: Danny Rottier, vocalen/gitaar: Luuk Bosma. Camera/montage: Pol Sangster en Jonas van der Molen, techniek/licht/geluid: Rob Burger en Casper Looijen, mix/master: Tom Gudde.