R(est) I(n) P(iss) R(est) I(n) P(iss)

Als een kudde olifanten bestormen deze jongens de zaal met hun muziek. Met een hoog tempo en klagerige zang hebben ze veel weg van Midwest Emo bands zoals Free Throw en Title Fight. Vrij zeldzaam, maar zeker niet ongewenst in ons kikkerlandje. Het nummer ‘New Wave Summer’ trekt je terug het verleden in. Opeens ben je weer een tiener en de wereld ligt nog voor je open. 

Het viertal uit Amsterdam maakt catchy en dansbare nummers met een zomerse gevoel, die vaak afgewisseld worden door emotionele gitaarrifs en snelle ritmes waar je moeilijk niet een dansje bij kan gooien. Het is dan ook geen verrassing dat de gehele band geen minuut stil lijkt te staan en dat er al vrij snel een bescheiden moshpit voor het podium ontstaat.

Gelukkig voor hun drummer (God works hard, but Max works harder) zijn er af en toe ook rustige nummers zoals ‘Flower Song’, waarbij het publiek lekker weg kan dromen. Ondanks dat soms vrij veel mensen door de set heen praten, zitten er ook hardcore fans in het publiek. Zij zingen luidkeels mee met nummers en sommigen geven oprecht toe dat ze eigenlijk alleen voor deze band vanavond naar de Nobel zijn gekomen. Jammer genoeg is de band al binnen een halfuur al door hun setlist heen.

Onder luid gejuich van het publiek betreden Joel, Niels, Bjorn en Stan voor de allerlaatste keer het podium als Downtown District. “Na twee albums en héél veel bullshit is het toch echt tijd.”

Al vanaf het eerste nummer beweegt het publiek agressief in het midden. Voor vijf seconden leek er iemand wild aan het crowdkillen te zijn. “Hey, dit is geen Knocked Loose- concert!” Vanavond is alles mogelijk. Moshen, twosteppen, crowdsurfen en op een geven moment is er zelfs een wall of death. Misschien niet mega groot, maar size doesn’t matter!

Met schuine praatjes, wilde blikken en kwaadaardig gegniffel, heeft zanger Joel wat weg van Deryck Whibley, frontman van Sum41. Een band die duidelijk een grote invloed heeft gehad op de band. Dat blijkt ook als ze een cover van ‘The Hellsong’ doen. Vorig jaar heeft Sum41 laten weten de stekker  eruit te gaan trekken. "Je weet wat ze zeggen: Je moet je heroes volgen” zegt gitarist Niels lacherig in de microfoon.

Al vrij snel wordt het duidelijk dat er veel bekenden van de band in de zaal staan. Veel zingen luidkeels mee of supporten de band op andere manieren: “Niels, laat je kut zien!” Ook heeft iemand zijn oma uitgenodigd, die rustig aan de zijkant staat toe te kijken. Hopelijk had ze oordoppen in, want vanavond wordt het publiek doodgegooid met een hevige lading distortion en andere crazy gitaareffecten.

Dit is geen band die zichzelf al te serieus neemt (goh) en het draait vooral om plezier en crazy capriolen. Naast een stel handstanden, een bassist die door het publiek gedragen wordt, wordt er getracht een biertje open te maken met een crash (vijfmaal is scheepsrecht ofzo) en showt de drummer z’n ass FOR FREE. Dit zie je zelfs de oudere kerels van Blink-182 niet meer doen hoor!

Naast poppunk zijn deze mannen ook niet vies van andere genres. Het dansgehalte bij hun nummers is hoog, wat vooral te danken is aan de snelle en ska-achtige grooves van Stan, de man achter het drumstel. Ook worden de punky snelle riffs soms afgewisseld met heavy breakdowns, wat zeker voor wat geheadbang zorgt. Is wel zo leuk voor de metalhead vaders in het publiek.

Deze Leidse boys zijn echt van alle markten thuis. Ze hebben zelfs een erg volwassen parodie op Jingle Bells “Santa Claus, can suck my dick”, die ze met alle plezier spelen. Wat boeit het dat het al bijna maart is?

Zo’n laatste concert vraagt natuurlijk om een feestje en daar wordt alles aan gedaan om dat te realiseren. Na een korte pauze verschijnen er een stel blaasinstrumenten op het podium inclusief glitterpakjes voor de encore. Deze zijn natuurlijk tevoorschijn gehaald voor ‘UNTOLD’, een nummer met een knipoog naar ska en dat flink aanzet tot dansen.

Een Downtown District-concert is natuurlijk niets zonder het mega diepgaande ‘Toilet Time’. Hierbij wordt iedereen die te tekst kent op podium geroepen om mee te zingen, dit gaat natuurlijk ontzettend soepel en eindigt in de zanger die door het publiek gedragen wordt. Daarna volgt hun grootste hit ‘Anti Social Syndrome’, het nummer waarmee het voor de band allemaal begon en vanavond mee eindigt.