Komodo timmert flink aan de weg in de Nobel Komodo timmert flink aan de weg in de Nobel

Het meest opvallende aan Komodo is dat ze nogal een eigen vibe hebben. Ze hebben duidelijke inspiratiebronnen, van De Staat tot George Harrison tot Dick Dale-achtige surfrock. Maar ze slagen er niet alleen in om uit die smeltkroes van stijlen iets eigens te maken, maar ook nog eens om het publiek dik anderhalf uur aan het dansen te krijgen.

Je merkt dat Komodo de liveshow strak gerepeteerd heeft. De bandleden komen op met een soort rituele buiging richting hun instrumenten. De overgangen tussen de nummers zijn strak en de set vloeit goed door. Aan het begin van het optreden lijkt het daardoor alsof het iets te veel op de automatische piloot gaat. Zeker, het klinkt allemaal goed en staat als een huis, maar de dynamiek tussen de band en het publiek moet nog een beetje op gang komen. 

Gelukkig blijken dat al snel onnodige zorgen. De Kleine Zaal van de Nobel is goed gevuld en het publiek laat zich graag opzwepen door frontman Tommy Ebben en zijn bandgenoten. Er ontstaat een soort opwaartse spiraal: het publiek begint steeds meer te dansen en daar wordt Komodo ook steeds enthousiaster van.

Ze doen dit ook niet voor het eerst. Eind vorig jaar brachten ze hun derde studioalbum 'Hell Go Rhythm' uit, de opvolger van 'Barbarians' uit 2022. Die podiumervaring merk je ook aan dat ze weten wanneer ze even gas terug moeten nemen. Het iets rustigere nummer 'Zanzibar' is wat dat betreft een hoogtepunt. Toegegeven, het nummer speelt heel duidelijk leentjebuur bij Peter Gabriels 'In Your Eyes', maar die sfeer past Komodo als gegoten. 

Het achtkoppige voorprogramma I Am Lotus zou kunnen overwegen om hun naam te veranderen naar We Are Lotus. Het is een mooi bont gezelschap. Net als de headliner van vanavond zijn ze duidelijk geïnspireerd door allerlei verschillende stijlen, maar hebben ze toch iets eigens. Met een beetje fantasie bespeur je invloeden van Edward Sharpe & The Magnetic Zeros, Talking Heads en Crystal Fighters. 

I Am Lotus zet een strakkere versie neer van een jamsessie rond een zomers kampvuur. Je krijgt het idee dat een groep vrienden allemaal hun eigen instrument heeft meegenomen en gewoon lekker gaat spelen. Met zang, toetsen, een saxofoon, elektrische en akoestische gitaar is het af en toe wel dringen om de spotlight. Gelukkig doet dat niet af aan de ongedwongen, relaxte sfeer.