Het is gezellig druk in de kleine zaal. Dat Sunday at Eight daadwerkelijk om acht uur ’s avonds begint, is natuurlijk niet geheel toevallig. De eerste noten van hun eerste single 'The Thrill’ komen gelijk aan, en de stem van zanger Damiaan van Noort doet denken aan een kruising tussen Tom Chaplin (Keane) en Freddy Mercury (Queen).
In 27 dagen hebben ze 1762 euro opgehaald, de mannen van Sunday at Eight. Het doel? Het laten drukken van hun nieuwe ep en een releaseparty in Gebr. de Nobel. Zondagavond 28 januari is het daadwerkelijk zover: de heren van Sunday at Eight presenteren hun allereerste ep. En hoe! Met catchy liedjes, een supermuzikaal gezelschap en een goede show geeft het viertal zijn visitekaartje dubbel en dwars af.
©
Nike Liscaljet
©
Nike Liscaljet
©
Nike Liscaljet
De muziek steekt gewoon goed in elkaar. De nummers zijn pakkend, ze swingen, en de bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld. Een beetje humor hebben ze ook. Lachend kijkt Van Noort naar medemuzikanten Wouter Bontje (gitaar/bas/zang), Bas Janson (bas/saxofoon) en drummer Antonio Kamerling. Zichtbaar enthousiast zegt hij: ‘Ik ben zo blij dat het gelukt is... nu het optreden nog.’ Daar hoeft Damiaan zich geen zorgen over te maken, want de bandleden voelen elkaar onwijs goed aan.
De eerste paar nummers zijn nog een beetje timide, een beetje ingehouden, alsof ze zelf nog niet helemaal kunnen geloven waar ze zijn. Maar dat maakt de muziek er absoluut niet minder op. Van Noort zet een cover van Mercury in waarbij hijzelf door de belichting aan de Queen-frontman doet denken. Hij krijgt de zaal zo goed als stil. Als er echter gewisseld wordt van instrumenten en Bas zijn saxofoon van stal haalt, gaat het pas echt swingen. De dynamiek wordt op de een of andere manier beter, losser en de mannen beginnen zichtbaar te genieten. Hoewel de band zichzelf categoriseert als retropop, zijn er toch veel andere elementen in te ontdekken, die zich niet zo makkelijk in een hokje laten plaatsen. Af en toe doet het aan Doe Maar denken, vooral met het geluid van de sax, en soms zit er inderdaad een jarenzestiggevoel in.
©
Nike Liscaljet
©
Nike Liscaljet
Vanaf het moment dat de saxofoon in beeld komt, is het ook geen optreden meer, maar een show. Soms is nog te merken dat Sunday at Eight nog niet heel veel op de planken heeft gestaan, maar dat hoeft ook niet, want dat maakt het lekker los. Het is gezellig, ze durven een beetje gek te doen, en dat maakt het juist zo leuk. Niets is saaier dan een band die gewoon zijn nummers speelt en niet interacteert met het publiek.
Na het spelen van de hele ep en een korte pauze komen er een paar covers voorbij, zoals ‘Stuck in the middle with you’, van Stealers Wheel. Ook een paar nummers die niet op de ep staan zijn erg leuk en hebben wat jazz- en bluesinvloeden. Er wordt gescat en er wordt gelachen. Bas is af en toe kwijt, tot grote hilariteit van het publiek. Achteraf blijkt dat hij even wisselt van instrument. Dat de band zo divers is in het instrumentgebruik, houdt het heel speels en is een grote kwaliteit die de heren absoluut moeten koesteren.
©
Nike Liscaljet
©
Nike Liscaljet
©
Nike Liscaljet
Als verrassing vragen ze hun producer, Jan Stroomer, zanger en toetsenist van The Stream, op het podium om een van zijn eigen nummers te zingen onder hun begeleiding. De interactie tussen Stroomer en de band is erg leuk en mooi om te zien; dat de band hem erbij betrekt, zegt al heel wat over de onderlinge relatie.
©
Nike Liscaljet
De sfeer is vanavond zoals hij hoort te zijn op een releaseparty. Het klopt gewoon, het zit goed in elkaar en de muzikaliteit komt duidelijk naar voren. De mannen hebben er zin in, het publiek ook en iedereen is teleurgesteld als het optreden, na diverse toegiften, er uiteindelijk echt op zit. Sunday at Eight blijkt meer en veel diverser te zijn dan de retropop die ze zichzelf toekennen. Er zit van alles in en er valt nog genoeg te ontleden. Kortom: een band om in de gaten te houden.
©
Nike Liscaljet