Uit Huddersfield in de buurt van Leeds komt Stems. Het trio, bestaande uit twee heren en een dame, laat in het openingsnummer meteen horen hoe de bandleden de combinatie klassiek en elektrische gitaar voor zich zien. Celliste Christine Avis haalt krachtig uit op haar instrument, terwijl gitarist John Dorr dit zware geluid pareert met zijn ietwat schelle gitaar. Combineer dit met de dreunende drumpartij van Asher Leverton en je krijgt een heel gebalanceerd geluid. Onheilspellend klinkt het allemaal wel, maar tot een echte climax komt het in het eerste nummer van de set helaas niet.
Buitengewoon genieten met Stems en Kinetophone
Simplon Up brengt artistieke, experimentele avond
Twee namen prijken op het affiche van Simplon Up vanavond. De een is inmiddels redelijk bekend in Groningen: Kinetophone. De andere, Stems, ietwat minder. Laatstgenoemde band begon te spelen met de intentie om de kracht van rockmuziek te combineren met uitgebreide klassieke composities. De combinatie van beide artiesten belooft een gevarieerde, experimentele avond die de nieuwsgierigheid prikkelt.
Gaandeweg het optreden komt hier verandering in. De uitgesponnen en gevarieerde nummers van de groep doen je vergeten dat je naar slechts drie muzikanten luistert. Daarnaast zouden de tracks niet misstaan in een film als The Lord Of The Rings. Het ene moment waan je je in de weelderige, vredige woonplaats van de Hobbits, terwijl je je op het andere moment in het heetst van de strijd bevindt. De intensiteit die in het begin nog ontbrak, is verderop in de show overduidelijk aanwezig. Stems maakt het optreden niet af als trio; de band roept voor de laatste paar nummers namelijk hulp in van Jeugdorkest Groningen en de cellisten Myrthe Boshart en Charles Belfor en bewaart daarmee het beste voor het laatst. De toevoeging van een aantal extra strijkers maakt zonder meer duidelijk dat rock en klassiek heel goed te combineren zijn. Opmerkelijk is dat de strijkers vanavond de perfecte aanvulling zijn op Stems’ muziek, terwijl je ze daarvoor niet mist. Dit vormt het bewijs dat de nummers van de drie erg ingenieus in elkaar steken.
Na het verrassende Stems is het tijd voor Kinetophone. De groep toont tijdens optredens meestal klassieke filmbeelden, maar vanavond niet. De beamer is namelijk kapot en dat is voor de aanwezige cinefielen wellicht een kleine teleurstelling. Het tweede drietal van vanavond is iets minder opzwepend dan Stems bij vlagen was, maar dat is niet erg. De nummers kabbelen lekker voort. Bij het ontbreken van filmbeelden is het bovendien makkelijker om te focussen op de muziek. Het optreden is niet altijd even spannend, maar met het muzikale niveau zit het goed. De weergalmende gitaren en monotone drums uit de computer zorgen voor sfeervolle nummers die de perfecte soundtrack vormen voor een vreemde droom. Door kleine details en variaties in de melodieën wordt het nergens saai. De heren laten hiermee zien dat ze de filmbeelden niet nodig hebben voor een leuke performance.
Stems en Kinetophone laten vanavond horen dat er buiten de gebaande paden een hoop moois te ontdekken valt. Beide acts brengen gevarieerde nummers, zonder ergens in te boeten aan kwaliteit. Visueel is het weliswaar iets minder spannend, maar dát doet er nu niet toe.