Dat was pijnlijk: toen Lucy Dacus de cover van haar nieuwe album Forever Is A Feeling onthulde, waren er mensen die dachten dat ie fake was. Of beter: artificial intelligence. Op zich natuurlijk goed, dat de AI radar van mensen werkt. En natuurlijk, die tattoo - de titel van het album over haar hele bovenlichaam - is niet echt. ‘Getekend met eyeliner’, zegt Dacus, in kleermakerszit op de comfortabele sofa van haar hotelkamer. ‘Ik heb er een dag trots mee rondgelopen, ben ermee naar de gym geweest. Ik vond het heel cool! Maar goed, toen zeiden mensen dus dat ze het schilderij lelijk en fake vonden, terwijl het een echt olieverfportret is waar iemand maanden op heeft gezwoegd.’
Lucy Dacus heeft wel degelijk echte tattoos. Een paar die je zo ziet (een kies op haar linkerhand, een sleuteltje op haar rechter), de meest veelbetekenende op plekken die ze normaal gesproken dicht knoopt. ‘Hier staat “Die now”’, wijst ze. ‘De laatste woorden uit een gedicht van Li-Young Lee. Ik heb op mijn arm een touw en een strik, symbool voor masculiene en feminiene energie, waar ik altijd een beetje mee jongleer. En ik heb een duivel met een engel op zijn borst en een engel met de duivel op zijn borst die elkaar hun binnenkant tonen.’
Met supergroep boygenius groeide Lucy Dacus uit tot een indie ster met een Grammy op zak. Het maakt haar tot het type artiest dat in het Americain Hotel een suite betrekt voor een dag interviews. 'We hebben geluk gehad'
Why the long face?
Je hoeft geen kunstexpert te zijn om de betekenis van die beelden te duiden. Dualiteit en balans, daar gaat het om. En die mannelijke en vrouwelijke kant zal voor trouwe volgers van de geliefde indieband boygenius ook niet uit de lucht komen vallen. ‘Toen ik een jaar of zeven was droeg ik altijd prinsessenjurken naar de kerk’, zegt Dacus, die opgroeide in Richmond, Virginia (inderdaad, zegt Dacus, de stad waar ook D’Angelo vandaan komt). Ze leefde er als geadopteerde dochter van een grafisch ontwerper en een muziekdocent. ‘Ik weet ook niet waarom ik zo dol was op lippenstift, maar je krijgt als klein meisje natuurlijk veel complimentjes als je er meisjesachtig uitziet. Dat geldt niet voor tomboys. Ik zat in een groep vriendinnen die elke dag dezelfde kleur haar hadden, dezelfde kleren droeg. En van het ene op het andere moment - ik moet een jaar of twaalf zijn geweest - sloeg dat om. Ineens dacht ik: ik hou dat niet vol, het is te stressvol. Vanaf dat moment droeg ik mijn vaders kleren. Wat die ervan vond? Ze vonden het wel handig dat ze geen kleren voor me hoefden te kopen.’
Lucy Dacus groeide op met een artistieke blik en een diep cultureel bewustzijn dat je duidelijk terug hoort - en ziet - in haar nieuwe album Forever Is A Feeling. Zo opent het album met een orkestrale ouverture vernoemd naar Calliope, de Griekse oppermuse en hoeder van de stem (tevens moeder van de gedoemde zanger Orpheus). Even verderop op het album staat een liedje dat 'Modigliani' heet, een knipoog naar de Italiaanse schilder en beeldhouwer Amedeo Modigliani, die begin vorig eeuw leefde in het Parijs waar Pablo Picasso de dienst uitmaakte. Modigliani stierf in 1920 op zijn vijfendertigste door een cocktail van armoede, tuberculose en verdovende middelen, een tragisch rock ‘n roll verhaal. ‘Hij staat bekend om zijn portretten van vrouwen met hele lange gezichten. Why the long face?!, was mijn associatie.
Drie kwartier voor een schilderij
Why the long face, het is een humoristische, intellectuele twist op de zogenoemde sad girl indie waar Lucy Dacus toe gerekend wordt. En sad is Forever Is A Feeling zeer zeker. Zo is er het hartverscheurende intieme liedje ‘Limerance’, over het uitdoven van de verliefdheidsmanie en het eeuwige uitstellen van ‘het hoge woord’. ‘Voor altijd’ is een gevoel, en als dat gevoel weg is… ‘I’m thinking about breaking your heart someday soon. And if I do, I’ll be breaking mine too.’ ‘Ik ben niet bang om te schrijven over onderwerpen die op het eerste gezicht cliché lijken. Ja, er zijn duizenden liedjes over hartzeer, maar je kunt frisse vormen vinden om erover te schrijven, zodat het appelleert aan wat er in míj́n leven gebeurt. En gelukkig vinden mensen het interessant om ernaar te luisteren.’
Precies om die reden refereert Lucy Dacus aan eeuwenoude kunstwerken en vertoeft ze graag in musea, om in verbinding te staan met al die kunstenaars die haar voor gingen. Tijdens haar huidige tour, die aan de release van het album voorafgaat, strijkt Lucy Dacus niet neer in concertzalen, maar in musea en kerken, allebei plekken van devote aandacht. ‘Ik wil mensen uitnodigen om echt te luisteren’, zegt Dacus. ‘In musea en kerken durven mensen niet luidruchtig te zijn, ze nodigen uit tot stilte.’ Dacus zelf is een museum-mens, vertelt ze. ‘Ik heb pas geleden een keer 45 minuten de tijd genomen om naar één schilderij te kijken. Dat was in San Francisco bij The Russian Bride’s Attire, een schilderij van Konstantin Makovsky uit 1889 waar ongelofelijk veel op te zien is. Het is een fascinerend portret, heel romantisch, met veel skill gemaakt. Daarom hou ik ook zo van kunst uit die tijd. Bij veel moderne kunst denk ik: ja, ik vind het wel mooi, maar je hebt het ook in tien minuten gemaakt.’
Lucy’s eigen werk straalt ook een tijdloze ambachtelijkheid uit, het is bedachtzame muziek met slimme teksten. Uit haar eigen leven gegrepen, maar met genoeg literair gehalte om dat te ontstijgen. Het bijzondere is dat fans daar tegelijk razend nieuwsgierig zijn (is ze nou met Julien Baker of niet?!) en haar tegelijk gepaste afstand gunden. Pas onlangs bevestigde ze in een interview met The New Yorker voor het eerst dat de twee een relatie hebben. Dat voelt natuurlijk totaal logisch. Ja, het was een lastige tijd om relaties te onderhouden tijdens het vele touren, vertelt ze. ‘Maar dat ik veel van huis was, maakte voor mij wel duidelijker wat ik wel en niet wil in een relatie. Als je jong bent begin je aan een relatie om je ouders te vervangen, omdat je iemand zoekt die voor je kan zorgen, of voor elkáár. Nu ik wat ouder ben, voel ik me zelfverzekerder en zelfstandiger en zoek ik zowel in vriendschappen als in liefdesrelaties naar iemand die mijn perspectief op de wereld wijder kan maken.’
Dat drukke tourleven dankte Dacus aan haar supergroep boygenius. Ze reisde natuurlijk ook al veel met de drie eerdere solo-albums die ze maakte, maar het was haar verbond met Julien en Phoebe Bridgers die haar katapulteerde tot een artiest die interviews kan geven in een suite van het Americain hotel. ‘Of we het zagen aankomen? Ik weet niet, Phoebe is iemand die weet wat ze wil en het vervolgens laat lukken. Julien is een harde werker die zichzelf doelen stelt, en ik zelf ook. En we hebben geluk gehad.’
Lucymania
Dat is natuurlijk veel te bescheiden. boygenius maakte een goed album dat niet voor niets een Grammy won. En meer nog raakte de indie supergroep een snaar in de grappige en luchtige, flirterige vriendschappelijkheid van de drie. Boygenius was een gang, en ook nog eens een queer gang. Reken maar dat de lesbische radar afging, en dat de gepassioneerde community het trio naar een hoger niveau heeft getild. ‘Er bestaat natuurlijk niet één queer community’, nuanceert Lucy Dacus. ‘Maar een verbindende factor is dat velen zich onbegrepen voelen en dat er een sterk besef is dat we elkaar nodig hebben. Ze zijn op zoek naar fysieke plekken waar ze elkaar in de ogen kunnen kijken, en gelukkig zijn onze concerten zo’n gelegenheid.’
Boygenius (en Lucy Dacus solo) is zeker niet de enige act met superfanatieke fans, ook zeker niet de enige die op handen gedragen wordt door jonge queer meiden. ‘Mensen beginnen vaak tegen ons over Beatlemania bij onze shows, het fenomeen dat fans gillen en flauwvallen. Nou was Beatlemania natuurlijk een historisch en wereldwijd fenomeen dat ons ver te boven gaat, maar wat ik interessant vind: dat soort gedrag was vroeger voorbehouden aan boybands, nu zie je het ook bij meiden die meiden supporten. Het leukste om te zien - ik zag het twee dagen geleden in Parijs weer gebeuren - is als twee mensen in het publiek hun favoriete zinnen náár elkaar zingen. Of het nu vrienden zijn of mensen die daten, dat maakt niet zoveel uit. Het is een manier om met elkaar te communiceren: dit is de zin die ons verbindt.’