Perfume Genius: ‘Het mooie van homo zijn is dat er geen parcours voor je klaar ligt’

Fun fact over Mike Hadreas alias Perfume Genius: Phoebe Augustine, de actrice die Ronette Pulaski speelde in de film en in de serie Twin Peaks, was vroeger zijn oppas. Dat zijn de betere How Can I Make This About Me’s, nietwaar? Hadreas postte het als tribute aan de overleden regisseur David Lynch op zijn X. Jazeker, hij is een van de last men standing op die poel des verderfs, maar hij heeft dan ook bijna een miljoen volgers, bizar veel voor een indie-act van zijn formaat. 

Hadreas was negen toen de surrealistische dramaserie uitgezonden werd, veel te jong natuurlijk voor het verhaal over een verdwenen sekswerker, maar door de connectie met Phoebe mocht-ie er stiekem toch naar kijken. ‘Zij woonde bij ons in de buurt’, vertelt Hadreas. ‘De hele serie is gefilmd in het noord-westen, waar ik vandaan kom. Het heeft mijn leven veranderd, die serie. De muziek, de hele sfeer met donkere bomen die het verschil tussen dag en nacht vervagen, de dreiging van seriemoordenaars. Er waren er een hoop in die tijd in de omgeving waar ik opgroeide, seriemoordenaars.’

Zo begint een gesprek met Mike Hadreas op een winterachtige woensdagochtend in februari. Hij is zowaar in Amsterdam voor een ouderwetse promodag, zoals die na covid vrijwel volledig afgeschaft zijn. Maar Hadreas praat graag over zijn nieuwe Perfume Genius album, Glory, onder het genot van een ochtend-colaatje-light. Grote zalen speelde Perfume Genius nooit vol, behalve bij zijn laatste passage, maar dat was drie avonden op rij als voorprogramma van Tame Impala in AFAS Live. Dat vond hij een mooie uitdaging, vertelt hij, hij werd er baldadig van. Maar doorgaans is zijn muziek juist intiem. Intiem maar intens, altijd klaar om te ontploffen of uit de bocht te vliegen met een sinister beeld of een ruwe muzikale uithaal.

Zo treffen we in het begin van het liedje ‘In A Row’ een personage in de kofferbak van een auto. Ontvoerd, luisterend of-ie aan de hobbels in de weg af kan leiden waar de kidnapper heen rijdt. Er heerst geen paniek, eerder een soort opwinding. ‘Ik weet nog dat ik jong was en er op het nieuws verteld werd dat twee kinderen ontvoerd waren in een wit busje. Ik ging de straat op in de hoop dat ik ook zo’n wit busje tegen zou komen. Het leek me een kick om meegenomen te worden, en het dan te overleven. Het was een kinderachtige, narcistische fantasie. Dat soort fantasieën had ik mijn hele jeugd lang, tot ik er op een gegeven moment achter kwam dat ik ook gewoon mezelf in gevaar kon brengen met drank en drugs. Ik las veel boeken over kunstenaars en had het gevoel dat ik de extremen op moest zoeken. Let wel: ik maakte in die tijd nog helemaal geen muziek, mijn eerste liedje schreef ik pas toen ik 25 was. Ik woonde in New York, snoof cocaïne en hield mezelf voor dat ik een artiest was, maar in werkelijkheid deed ik helemaal niets.’

Nou ja, niets, hij werkte zich natuurlijk een slag in de rondte om zijn habit te bekostigen. Hij stond achter de bar, verkocht hypotheken, hij scande foto’s voor mensen hun datingprofiel (dit was ver, ver voor de smartphone), en oh ja, ook wel wat meer schimmige zaken, maar die laat hij graag voor wat ze zijn. Het lukte uiteindelijk toch om die intieme, pijnlijke debuutplaat vol verhalen over misbruik bij elkaar te schrijven die hem in één klap op de kaart zette onder liefhebbers van intense indierock. Daarvoor moest hij eerst clean worden, bij zijn moeder.

‘Ik woonde drie jaar lang bij mijn moeder, en in die tijd schreef ik alle liedjes van mijn debuutalbum. Mijn moeder keurde niet goed wat ik allemaal uitspookte, maar ze begreep het wel. Ze is zelf lang geleden gestopt met drinken, mijn stiefvader is ook een herstellend verslaafde. Ze begrijpen de gekte die daarbij komt kijken. Ik ben blij dat ik ze had in die tijd, ook al kun je best stellen dat het vruchtbare grond was voor mijn verslaving, er was ook veel warmte. Of ik mijn moeder iets kwalijk neem? Nee, eerder mezelf. Ik leunde op ze, vroeg regelmatig om geld en kocht daar vervolgens drugs van. Op een gegeven moment ging het beter, en het bleef goed gaan.’

Sinds een paar jaar woont Perfume Genius in Los Angeles met zijn longtime levenspartner Alan Wyffels, een man waar hij stapelgek op is. Hun huis bleef maar ternauwernood gespaard bij de recente bosbranden in de stad. Het evacuatiegebied was amper vijftien minuten rijden, en het huis is omgeven met droge struiken. Het liep goed af. ‘We waren non-stop de speciale app aan het refreshen waarop je realtime kon zien waar de branden zich bevonden en welke buurten geëvacueerd moesten worden en waar de lucht giftig was door verbrande daken. Ik ben een rondreizende muzikant, maar ik hecht wel degelijk aan mijn thuis. Het liefst sluit ik mezelf erin op en ga ik nergens heen.’

In de teksten op Glory komt de tegenstelling ‘binnen’ en ‘buiten’ regelmatig terug. Mike Hadreas treedt graag op, houdt van het podium, maar voelt zich tegelijk een outsider, een kluizenaar. ‘Alan is degene die mijn sociale contacten vaak onderhoudt. "Je moeder vraagt hoe het met je gaat", zegt hij dan. Het is geen desinteresse en het is ook niets persoonlijks, ik denk de hele tijd aan mijn vrienden. Ik heb het nodig om te isoleren, maar na een tijdje voel ik me toch schuldig. Maar ja, meestal schrijf ik een halve plaat vol als Alan een keer een weekje bij zijn pa op bezoek gaat.’ Alan en Mike ontmoetten elkaar alweer bijna twee decennia geleden, nota bene in rehab. Er ontstond een instant klik tussen de twee en sindsdien werkten ze samen aan elk album en elke tour. Mike begint het schrijven vaak alleen, maar Alan is essentieel bij het volbrengen of invullen van een idee. 

Heterostellen die zestien jaar bij elkaar zijn bevinden zich vaak in een fase waarin kinderen alle aandacht opeisen en de passie tussen de liefdespartners op een lager pitje komt te staan. Dat is bij homostellen natuurlijk niet aan de hand, of in elk geval niet bij Mike en Alan. Toen Mike 40 werd postte hij met gevoel voor ironie op zijn X: ‘Twink de 40 años.’ Hij is inderdaad zo’n superslanke, jongensachtige figuur, maar ook hij heeft de eeuwige jeugd natuurlijk niet. ‘Het mooie van homo zijn is dat er geen parcours voor je klaar ligt. Natuurlijk zou mijn moeder het heel leuk vinden als wij een kind zouden krijgen, maar ze pusht mij lang niet zo hard als mijn broer. Alan heeft meer die biologische neiging dan ik, voor mij hoeft het niet zo. Trouwen hoefde voor mij ook niet. Ik wilde gewoon verliefd blijven.’
Maar ja, je kunt niet je hele leven verliefd blijven.
‘Dat kan wel.’
Maar het is niet hetzelfde.
‘Nee, het verandert inderdaad.’

Mike en Alan trouwden wel, zes maanden geleden, net voor Trump herkozen werd. Toch een beetje uit voorzorg. ‘Ik voel me al jaren getrouwd met Alan, maar nu mag ik hem tenminste opzoeken in het ziekenhuis als er iets aan de hand is. Voor mij maakt het geen verschil, maar voor mijn familie wel.’ Volgens Hadreas is iets van de spanning die in heel Amerika in de lucht hangt indirect wel in zijn album terecht gekomen. Hij wordt geplaagd door angstvisioenen en dromen over zijn hond die dood gaat. ‘De bosbranden, de oorlogen, alles op het nieuws confronteert je met hoe kwetsbaar de wereld is. En ook op microniveau: als je jong bent is de dood iets abstracts. Je hebt het gevoel dat het niet over jou gaat. Ik weet niet wat er de laatste jaren over me gekomen is, maar ik kan nog angstig worden dat Alan bij me weggaat als ie recht naast me op de bank zit.’ Perfume Genius schrijft ook over trauma uit het verleden, bijvoorbeeld in het gewelddadige duet met Aldous Harding, ‘No Front Teeth’, maar het is toch echt de angst voor toekomstig leed die momenteel overheerst.

Twee belangrijke wapens heeft Perfume Genius om die angsten terug te drukken. Zijn liedjes natuurlijk, maar ook: zijn humor. Die zie je bijvoorbeeld in de videoclip van leadsingle ‘It’s A Mirror’, die eruit ziet als de trailer van een niet bestaande cultfilm. Mike flirt er onder meer met een motorbende en ligt als een soort sensuele Kim Kardashian op schoot bij een rijdende motorrijder. En hij drinkt op zeer erotische wijze benzine uit de pomp, het zwarte goud gutsend over zijn lichaam. In de comments zag iemand er een knipoog in naar een soortgelijke scène in Ben Stillers klassieker Zoolander. Zou zomaar kunnen, want daar duikt ook ineens een raar soort homo-erotische vibe op. Mike Hadreas had het niet zo bedoeld, maar smult van die connectie. ‘Dat beeld komt uit de film The Reflecting Skin uit 1990, waarvan ik ook alleen de trailer heb gezien maar waar ik zwaar door geobsedeerd ben.’

‘Ik heb het altijd gedaan’, vertelt Hadreas. ‘Toen ik met mijn eerste album bezig was, maakte ik allemaal absurde sketches, een soort skits. Ik uploadde ze op YouTube en stuurde ze aan vrienden. Ik heb ze op een gegeven moment offline gehaald omdat de muziek begon te lopen, en mijn nummers waren natuurlijk heel serieus.’ Het tweede colaatje van deze ochtend gaat open. Het is lauw, maar dat is geen probleem. Hadreas lacht en zegt: ‘Mijn werk is een combinatie van nonsens en absurditeit met zo nu en dan diep doorvoelde zaken.’