Om het publiek alvast een beetje op te warmen, treedt eerst Menhir aan. Het drietal stond vaker op de planken in Vera en was toen ook goed, maar wist niet een hele show lang te boeien. Vanavond is dat anders. De show die de band hier weggeeft, klopt namelijk van alle kanten.

Tussen de logge riffs in gooien de mannen er veel meer versnellingen en loeiharde loopjes doorheen. Er wordt retestrak gespeeld, zo nu en dan flink geschreeuwd en hier en daar zelfs nog bijna gesoleerd. En dat alles op slechts één drumstel en twee basgitaren. De dit jaar verschenen EP Hiding In Light heeft de band duidelijk het nodige materiaal verschaft om er live echt een kwaliteitsshow van te maken. Tegen het publiek wordt verder geen woord gezegd, de muziek spreekt voor zich. Elke liefhebber van metal, nee, gewoon elke liefhebber van knoepertharde muziek moet Menhir eigenlijk eens gaan bekijken.

Nadat de aanwezigen een beetje zijn bijgekomen, maakt iedereen zich op voor de volgende knalshow, die het vlaamse 30,000 Monkies neer mag gaan zetten. Maar helaas, het mag niet zo zijn. Dat er bij opkomst loeiharde hiphop wordt gedraaid, lijkt nog een leuke vondst, maar al snel wordt duidelijk dat het viertal vanavond haar hand lelijk overspeelt. Wat we hier zien, is namelijk nauwelijks een optreden te noemen. Het lijkt meer alsof een paar vrienden de zaal hebben afgehuurd om even lekker op hun instrumenten te ouwehoeren.

Een greep uit het programma: eerst wordt er een halve minuut keihard op de gitaren geramd, dan staat iedereen weer een minuut te stemmen en vervolgens wordt er veel te lang een lachband afgespeeld. Slaat nergens op, klinkt nergens naar. Dat de zang in de eerste helft van het optreden onhoorbaar is, helpt trouwens ook niet. Een gemiste kans, want naarmate het optreden vordert, krijgen we steeds meer leuke riffjes te horen.

Daarna ontaardt het echter al snel in het oprakelen van rare losse stukjes muziek die nergens op elkaar aansluiten. Er zit werkelijk geen lijn in deze show. De Belgen zullen best kunnen spelen, maar voor de volgende keer is het misschien aan te raden om iets voor te bereiden waar het publiek langer dan twintig seconden achter elkaar van kan genieten. Van deze puinhoop wordt niemand vrolijk.

Gelukkig eindigt de avond hiermee niet in mineur, want het hoofdgerecht moet nog worden opgediend. Wanneer Ortega het podium bestijgt, laat het van meet af aan zien waarom het hun avond is. De band speelt enorm strak en grossiert royaal in eindeloze nummers met trage, donkere riffs waar je als luisteraar helemaal in kunt verzuipen.

Die riffs zijn dan ook het voornaamste wapenfeit van de Groningers. In de hoge tonen is het namelijk niet allemaal zo precies en perfect, maar dat valt vooral op omdat het dat in de lagere segmenten wel is. Heel veel gezongen wordt er niet, maar dat is ook nergens voor nodig. Deze band lijkt namelijk wel één grote ritmesectie en dat is een compliment.

Een uur lang buldert, knalt en dendert er een muur van geluid door Vera die nergens afzwakt. Of jawel, halverwege als zanger Richard Postma een praatje tegen het publiek houdt. Na ter ere van het publiek een “goor drankje” achterover te hebben geslagen, heeft Postma het gelukkig zelf ook door. “We gaan weer spelen want dit is echt kut”, oreert hij.

Uitstekende beslissing Richard, want meteen is het weer knallen geblazen. Het publiek smult ervan en kan zich wel een nekhernia headbangen, maar het geeft niks. Feit is dat de eigenaren van Vera zich in de handjes mogen knijpen wanneer na afloop blijkt dat het pand nog overeind staat.