Wanneer je een concert bezoekt en je een van de gitaristen het podium ziet betreden met een door Zakk Wylde ontworpen Les Paul, dan krijg je het gevoel dat het een zware avond wordt. Niet in de zin van slecht, maar in de zin van heavy. Dit vermoeden wordt in de openingsseconden van het concert weergaloos bevestigd. Na een korte, rustige intro is het tijd om te beuken. Hackberry is los, en hoe. De band laat zich niet in de weg zitten door zangpartijen en speelt puur instrumentaal. Gedurfd, want een optreden moet wel interessant blijven. Vooralsnog gaat dat de band heel goed af. “Zoals jullie horen, spelen wij geen hitjes”, aldus gitarist Marijn de Boer. Dit klopt, want Hackberry deelt keiharde slagen uit.
Instrumentaal scheuren met Hackberry in Simplon
Integrale presentatie van EP Desert Orchid
Men neemt progrock en combineert dit met een beetje punk en metal. Besprenkel dit met wat psychedelica en voilà, Hackberry is geboren. De vijfkoppige band heeft de laatste tijd hard gewerkt aan zijn EP Desert Orchid. Donderdag is het tijd om hem integraal te presenteren aan Groningen en omstreken. Dit doen de bandleden in Simplon en als support brengen ze Narrig mee.
De EP Desert Orchid bestaat uit vier aktes die vanavond allemaal de revue passeren. De dreunende partijen worden afgewisseld met kalme, vreedzame intermezzo’s, waarna je weer van je sokken wordt geblazen. Veel tijd om bij te komen is er dus niet. Beide gitaristen hebben een keur aan effectpedalen tot hun beschikking, waardoor ze in het geluid aangenaam kunnen variëren. De bombastische stukken die gespeeld worden, krijgen extra diepgang door de fretloze bas die de band rijk is. Het karakteristieke, niet vaak voorkomende instrument heeft een bepaalde klank die zorgt voor wat extra's in de onderlaag.
Zo dondert en bliksemt de band het optreden door, en het is dan ook niet raar dat het publiek het zichtbaar jammer vindt als Hackberry het laatste nummer aankondigt. Na dit slotstuk volgt er echter nog één laatste track, en dat blijkt net eentje teveel. Ondanks de variatie binnen de nummers sluipt er toch een zekere mate van eentonigheid in. De nummers zitten tof in elkaar, maar zijn erg lang en op het laatst weet je het eigenlijk wel. Een teleurstellend einde van een verder puik concert.
Het optreden van het Groningse Narrig heeft ongeveer alles wat je je van een groots rockconcert voorstelt. Bijzondere decorstukken, een bandlid dat tijdens een muzikaal intermezzo het publiek in springt en een zanger die zich geestelijk en lichamelijk volledig overgeeft aan zijn van emoties doordrenkte teksten. Het enige verbeterpuntje zit hem eigenlijk in de muziek zelf. Het optreden is muzikaal gewoon niet erg goed en de nummers zitten tjokvol riffs die je eigenlijk al veel vaker hebt gehoord. Op zich is dat niet zo erg, maar vanavond wordt er helaas met te weinig schwung gespeeld waardoor het geheel overkomt als simpel knip- en plakwerk.