Supportact van de avond is Joost Dijkema, onder andere bekend van bands als Loud Squirt, Reverse Cowgirls en de relatief nieuwe punkband Recipees. Solo wordt hij in stad en ommeland geprezen vanwege zijn fingerpicking gitaarspel. Dat leverde hem een bijdrage op voor Willem Kolvoorts project Where The Candy Beetle Dwells. Naar verwachting verschijnt Dijkema's debuutalbum in de loop van 2016 op een nieuw Gronings label. Zodra Dijkema's vingers vanavond de eerste snaren raken, weet hij de aandacht van het publiek meteen te boeien. In opperste concentratie laat hij zijn vingers over de fretten glijden, terwijl zijn andere hand met een adembenemende vingervlugheid van snaar naar snaar vliegt.
Marc O'Reilly trakteert Vera op overwegend depressieve set
"The next song is The Scottish Widow, which obviously doesn't end well"
De Ierse Marc O'Reilly groeide op met een degelijke muzikale opvoeding en het duurde niet lang voordat hij zelf ook muziek begon te spelen. In 2011 verscheen debuutalbum My Friend Marx, dat in 2014 werd gevolgd door Human Herdings. Afgelopen januari stond de folk-/bluestroubadour - en tevens arts - nog in Academie Minerva voor Eurosonic Noorderslag. Zaterdagavond keert hij terug naar Groningen en doet daarbij een matig gevuld Vera aan.
Joost Dijkema
De set vanavond is overwegend instrumentaal. Aangezien Dijkema volgens insiders vrij recent nog bij elk nummer zong en zijn repertoire voorheen een hoger countrygehalte had, lijkt het alsof hij zichzelf aan het vinden is. Niet dat er helemaal geen country- en americana-invloeden hoorbaar zijn; de nummers waarin hij met een bottleneck over de snaren zwiert, doen westernachtig aan. De keren dat Dijkema zijn vliegensvlugge gitaarspel voorziet van zang, blijkt hij een warme stem met een incidenteel rauw randje te hebben.
Enig minpuntje aan de set is dat er regelmatig gestemd moet worden. Niet alleen haalt dit de vaart uit het optreden, maar ook raakt Dijkema hierdoor de aandacht van het publiek kwijt. Ondanks dat hij voor het laatste nummer nog speciaal opstaat om de toeschouwers via de microfoon op het volgende nummer te attenderen, kost het hem moeite om hen opnieuw voor zich te winnen. Hoofdact Marc O'Reilly is echter wel overtuigd. "That was amazing!" zegt hij als hij even later om een applaus voor Dijkema vraagt.
Marc O'Reilly
Hoewel O'Reilly volgens de Vera-aankondiging solo naar Groningen zou komen, is de frontman toch in het gezelschap van een band. De meerwaarde daarvan blijkt meteen wanneer hij en de bassist tweestemmig inzetten. Bij volgend nummer Get Back voegt de drummer zich bij het gezelschap, wat de muziek gelijk een stuk opzwepender maakt. Iets dat, ondanks het intrigerende gitaarspel van Dijkema, inmiddels ook welkom is.
Ieren hebben de reputatie vrolijke en jolige types te zijn. Ondanks de toevoeging van bas en drum is de set vanavond echter overwegend depressief te noemen. Voor de aanwezigen die op iets meer grappen en grollen hadden gerekend, is dat een kleine tegenvaller. Weliswaar houdt O'Reilly er op deze zaterdagavond rekening mee door treurige achtergrondverhalen bij bijvoorbeeld Letting Go achterwege te laten, maar het nummer zelf spreekt boekdelen.
Juist tijdens dit nummer laat de zanger zien waar de zeer rake vergelijking met de eveneens uit Ierland afkomstige James Vincent McMorrow vandaan komt. De natuurlijke hese stem dringt door merg en been. De treurnis gaat vervolgens door, zoals O'Reilly zelf al grapt: "Unfortunately there'll be more depressing songs. The next song is The Scottish Widow which obviously doesn't end well."
Naast depressief werk laat O'Reilly met Same Side zien ook politiek georienteerd te zijn. De Ier vertelt over de verkiezingen die zes weken eerder in zijn thuisland plaatsvonden, de onkunde om een regering te vormen en de "domme beslissingen" die mensen maken wanneer ze stemmen. Gezien de verdeelde meningen over het referendum waar Nederland de afgelopen week voor naar de stembus trok wellicht niet alleen relevant voor Ierland.
O'Reilly, die volgens eigen zeggen zelden covers speelt, sluit de avond af met een mash-up, eentje van het minder depressieve soort. Whole Lotta Love loopt naadloos over in American Woman, een welkom einde van een prachtige maar toch ook wat zwaarmoedige set.