Avery Plains laat nieuw geluid horen in Vera

Indrukwekkend luide presentatie van debuutplaat

Tekst: Sannette de Groes Foto's: Harold Zijp ,

De Groningse band Avery Plains mag zich met recht een superband noemen: met leden van Vox von Braun, Santa Fé, Accadians en Audiotransparant staat deze act garant voor een flinke dosis muzikale ervaring. Vanavond presenteren de mannen in Vera hun snoeiharde zelfgetitelde gitaaralbum. Een plaat waar je gerust u tegen mag zeggen. Kin, ook uit Groningen, mag de zaal opwarmen.

Bij aanvang is het nog niet echt dringen geblazen in de zaal, mensen staan afwachtend achteraan een beetje met elkaar te praten. Zodra kin het podium betreedt komt iedereen naar voren. De twee frontvrouwen vallen direct op, evenals het herkenbare geluid van zweverige psychedelische rock.

Bij die sound hoort ook een flinke portie galm over de zang, en dat maakt de muziek compleet. Wel jammer dat de tekst vrijwel niet te verstaan is. De drums staan hard afgesteld, waardoor de zwaardere stukken extra goed klinken. Grappig detail is dat er continu met instrumenten wordt gewisseld; behalve de drummer heeft iedereen de basgitaar op een gegeven moment bespeeld. De toeschouwers zijn gematigd enthousiast en lijken de rustige nummers wat saai te vinden.

Tijd nu voor Avery Plains. De band laat vanaf het eerste moment horen dat het vanavond hard wordt. Dat is dan ook niet zo moeilijk met maar liefst drie gitaristen. Er komt een muur van geluid op de zaal af en het publiek wordt werkelijk overdonderd. Zanger Jurgen Veenstra heeft een heerlijk rauwe sound die zo nu en dan doet denken aan de stem van Marco Hovius van 16Down. In combinatie met de vele muzikanten op het podium zorgt dit voor een mooi plaatje.

Gedurende de set kruipt het publiek steeds meer naar voren en geniet van de ouderwetse rechttoe rechtaan rock. Voor de kenners zijn er nog veel meer muziekstijlen te onderscheiden, waaronder ook wave en jazz, en toch klinken de nummers als een geheel. Gitarist Merijn Jansen staat een zeer enthousiaste show weg te geven, waardoor een foutje hier en daar vergeven wordt. Nummers als I Will Cross This Road Again en het geestig geschreven Lost My Sight To A Spider doen het erg goed.

Het nummer In Pieces You’ll Be Free laat de dynamische kant van de band zien. Trombonespeler Obed Brinkman is een mooie toevoeging en zijn geluid gaat heerlijk op in het geweld van de gitaren. Verlegen neemt hij het applaus van de zaal in ontvangst en verdwijnt snel weer.

Het is mooi om te zien hoe goed sommige bandleden op elkaar zijn ingespeeld, vooral wanneer gitarist/toetsenist Ruud Slingerland de tweede stem zingt. Bassist Ben Wennekers, die we kennen van de garagerockband Sante Fé, staat de hele avond als stabiele factor lekker strak te spelen en zorgt samen met drummer Michel Weber voor een sterke basis.

Het album laat de veelzijdigheid van de band goed horen, met als rode draad de snoeiharde gitaren. Door het gebruik van zoveel gitaren hebben de mensen van het geluid het vanavond niet makkelijk, de muziek klinkt namelijk niet altijd goed uitgemeten. Het is de eerste keer dat de nieuwe plaat voor publiek gespeeld wordt en dat is hier en daar wel te merken. Toch staat het optreden als een huis en het enthousiasme en de passie straalt er vanaf. Na een extra lange toegift kan het publiek met suizende oren naar huis.