Sarah Julia: folk met Big Sis Energy Sarah Julia: folk met Big Sis Energy

Sarah Julia heeft een nieuwe naam: Agatha Willow. Het klinkt als een techno-dj, vindt Sarah. Julia ziet het wel zitten: ‘Misschien een leuk side-project!’ 

Onder het genot van twee koppen gemberthee hebben Sarah en Julia net hun heksen-namen gekozen. In navolging van de Beliebers, de Beyhive en de Swifties hebben de fans van Sarah Julia zichzelf namelijk een naam gegeven: the witches. Op de Discord-server Sarah Julia – waar 300 van hun fans online samenkomen – bespreken ze niet alleen hun favoriete muziek; laatst maakte iemand bijpassende tarotkaarten voor bij al hun nummers. En er waart al langer een lijstje met mogelijke heksennamen rond, waarvan Sarah en Julia ook eentje mogen uitzoeken.

Julia kiest voor Agatha en Sarah vindt Willow wel hekserig klinken. Of het dan Willow Agatha of Agatha Willow wordt? Samen: ‘Agatha Willow!’ Net als bij Sarah Julia is er maar één volgorde die goed klinkt.

Dat er zo snel al zo’n hechte fan community ontstaat, komt voor de zussen als een blije verrassing. Aan de andere kant past het wel bij de huidige fase van hun carrière: ze spelen op de dag waarop dit artikel uitkomt in Londen, tourden vorige maand met Paris Paloma door de VS en worden door Spotify uitgelicht als onderdeel van hun EQUAL-campagne – inclusief een billboard op Times Square. En dan verschijnt vandaag dus ook nog hun nieuwe EP Only Making It Worse.

Ze merken ook wel dat hun gefluisterde folkpop goed aanslaat aan de andere kant van de oceaan. ‘Ze zijn daar een stuk vocaler. Halverwege hoor je vanaf de eerste rij “wanneer komt deze op Spotify!?”’ Nog zoiets: bij hun solo show in New York stond ‘s ochtends al een rij met fans voor de deur te wachten. Sarah: ‘Die heb jij toen thee gebracht, toch?’ Julia: ‘Ja, het was echt ijskoud!’

Zelf is Julia nooit zo diep in fandom verzeild geraakt. Als de vraag komt, kijkt ze naar haar zus met een blik van ‘Ik niet, maar…’ Sarah moet even slikken, en houdt haar handen voor haar ogen. ‘Ik wil het eigenlijk niet zeggen, maar ik was toen ik jong was echt enorm fan van One Direction.’ Maar dat mag alleen in het stuk als de verslaggever van dienst een even beschamende confessie doet. Een deal is een deal: deze snobistische muziekjournalist was vroeger idolaat van de Jonas Brothers. En hij is bereid om in een vuistgevecht te raken met iedereen die twijfelt aan de kwaliteit van de film Camp Rock.

Sarah en Julia bewandelen verschillende paden door de musical- en televisiewereld, en vergaarden wat bekendheid met het plaatsen van covers op sociale media. Maar hun emotioneel-geladen eigen songs vallen onbetwistbaar in de categorie ‘serieuze luistermuziek’. De volwassen Sarah en Julia kijken dus vooral op naar songwriters als Adrianne Lenker, Phoebe Bridgers en Elliott Smith: 

‘We waren tijdens de VS-tour in Portland, en daar hebben we het huis van Elliott Smith bezocht, waar hij in de kelder zijn eerste plaat heeft gemaakt. Er hing daar echt iets bijzonders in de lucht.’ Ze kijkt naar Sarah: ‘Jij bleef liever aan de overkant staan hé? Bij dat andere huis.’ Sarah: ‘Ja, daar voelde het wat lichter aan…’ Julia: ‘Portland is in elk geval mijn nieuwe favoriete plek in de VS: het is een grote stad waar van alles gebeurt, en het bos en de natuur zijn altijd om de hoek. Geen wonder dat daar zoveel goede muziek vandaan komt.’

Gedurende het hele gesprek zitten Sarah en Julia precies op dezelfde lijn. Ze praten als een eenheid en maken elkaars zinnen af, in de soort gechoreografeerde dans die je alleen bij broers en zussen tegenkomt. Ze schelen drie jaar, en Sarah is in veel opzichten ook echt de ‘oudere zus’. Zij zorgt dat de paspoorten niet kwijtraken, houdt het overzicht over alle ‘regeldingetjes’, en zorgt dat ze op tijd van huis vertrekken. Voor het feit dat ze een paar minuten te laat voor het interview verschijnen, neemt Julia dan ook eervol de schuld op zich. 

‘Maar ik heb soms ook big sis energy hoor!’, zegt Julia. ‘Jij kunt soms op onhandige momenten emotioneel worden, en dan kan ik wel zeggen "Kom op! We moeten door!”’ Sarah herkent dat wel. Toen hun nieuwe single, die ‘s ochtends was uitgekomen, ‘s avonds bij hun show in LA al door het publiek werd meegezongen, bijvoorbeeld. Sarah: ‘Ja, daar werd ik natuurlijk weer gelijk emotioneel van. Maar dan hebben ze dus echt die tekst zitten leren he! Ongelooflijk.’

Die nieuwe nummers voelen als een verlengstuk van de eerste EP, en sommige songs zijn ook in dezelfde periode geschreven. ‘Waar we bij die eerste EP vooral schreven vanuit onze eerste reactie, maakt de tweede ruimte voor de gevoelens die later in een proces opkomen. Teleurstelling staat centraal – in de mensen dichtbij je, maar ook in de wereld. Je zit vast in een situatie waar je niet zelf voor hebt gekozen en probeert daar doorheen te navigeren, hoe oneerlijk dat soms ook kan voelen.’

Dat ‘vastzitten’ is een terugkerend thema. Met het verhalende ‘Amsterdam’ bezingen ze het achterlaten van iemand, en het schuldige gevoel wanneer jij probeert door te gaan in een nieuwe stad, terwijl de ander dat niet kan. En op ‘Daughters’ brengen ze een pijnlijke, rechtstreekse boodschap. ‘I don’t want to fear having daughters’, zingen ze:

‘I was six when I was taught
To stay inside the car in the parking lot
Saw it through my mother's eyes
Made me paranoid to know that she was right’

Julia: ‘Onze moeder heeft ons al op vroege leeftijd geleerd over de gevaren van het vrouw-zijn in de wereld. Ik weet nog goed hoe ik (als zesjarige) echt méékreeg wat er met Natalee Holloway gebeurde… “Daughters” gaat over de angsten waar we mee zijn opgegroeid en nog steeds ervaren als vrouwen in deze wereld. Ook hier zit weer dat gevoel van oneerlijkheid, omdat je met een gevoel zit wat je niet zou willen hebben, maar waar je eenmaal niks aan kan doen, omdat dit de wereld is waarin we nu leven.’

In de clip van Daughters zien we Sarah en Julia samen zingen, terwijl ze vredig hun haren in elkaar vlechten. ‘Het heeft iets heel kwetsbaars om een vlecht te maken bij iemand anders. Het voelt lief en verzorgend. Dat gevoel wilden we oproepen. En dat we die vlecht uiteindelijk doorknippen, heeft te maken met de herinneringen en gevoelens die in je haar zitten opgeslagen. Daarom zie je ook vaak dat vrouwen hun haar knippen of verven wanneer ze aan een nieuw hoofdstuk beginnen: het is een soort breuk met het verleden.’

Die clip is niet het enige moment waarop Sarah en Julia zich als vervlochten presenteren. Op de cover art van Only Making It Worse leunen ze over elkaar heen, en ook bij dit interview in een café in de Jordaan komen ze gezamenlijk aanlopen. Ze wonen samen om de hoek, en hebben hun hele leven samengewoond – behalve dat ene jaar dat Sarah in Londen studeerde. Echt vervlochten dus, vertelt Julia: ‘We zijn eigenlijk heel veel samen, ook omdat we natuurlijk samen werken. Maar soms, zoals afgelopen weekend in (het Noorse) Bergen, zitten we in een cafe de hele avond te praten. Dat ik denk: hoe kunnen we nog zoveel te bespreken hebben?’

Sarah: ‘Op tour waren we elke seconde van de dag samen, we deelden ook hotelkamers. Laatst bespraken we een plan om, zodra we thuis zouden zijn, even wat tijd los van elkaar te nemen. Maar dat doen we dan niet.’ Ze kijkt naar Julia: ‘Ja, op de een of andere manier komt het er gewoon niet van.’

‘IK DENK DAT HET…’ De zussen beginnen tegelijkertijd te praten, en geven elkaar dan de beurt. ‘Nee, ga jij maar’, zegt Sarah toe. ‘Maar ik weet denk ik wel al wat je gaat zeggen.’ Bij het korte betoog dat Julia vervolgens houdt, knikt Sarah mee, met een blik die lijkt te zeggen: ‘Lekker zus! Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden.'

Sarah Julia speelt vanavond in Hoxton Hall in Londen