Voor haar support heeft Ane Brun een goede vriendin meegenomen. De eveneens Scandinavische Alice Boman treedt elke avond als eerste op het podium. Verlicht door drie lampionvormige lampjes staat ze krachtig te zingen achter een elektrische piano. Een grote vleugel had echter meer karakter gehad. Het geluid klinkt soms een beetje hol, wat contrasteert met haar hoge en zuivere stem. Boman kan veel bereiken met haar eigen geluid, maar hier en daar ontbreekt variatie. Zingen voor een grote band met meer mogelijkheden zou haar dan ook niet misstaan.
Ane Brun laat horen dat er nooit genoeg liefdesliedjes kunnen zijn
Elk verhaal symboliseert ook het leven van een ander
De in Noorwegen geboren, maar in Zweden wonende singer-songwriter Ane Brun is vanavond weer in Nederland. Tussen Eindhoven en Utrecht is ze in Groningen, waarna ze verder door Europa tourt met de ‘Songs and Rarities tour 2014’. Ter ere van deze twee albums uit 2013 gaat ze grote steden in Europa af met een auto vol gitaren en een koffer vol liedjes. Zoek uit haar hele oeuvre van meer dan tien jaar maar een mooi programma voor één avond. Vanavond laat ze haar selectie aan een volle Grote Zaal van De Oosterpoort horen. Liefdesliedjes alom, maar daar zijn er volgens de Scandinavische nooit genoeg van. Volgens het publiek ook niet.
Na een formele buiging van Boman en een korte pauze treedt ook Ane Brun alleen op het podium. En alleen blijft ze. Waar Brun de laatste jaren over het algemeen een grote band achter zich had, begeleidt ze nu zichzelf in het midden van de lampionnenzee en voor gedrapeerde witte doeken met verschillende projecties. Haast elk nummer heeft een nieuwe gitaar nodig, maar verder verandert er weinig aan de sfeervolle setting. In haar solo’s is ze krachtig en kent ze geen angst. Ze rekt nummers wat uit of speelt kleine variaties, omdat ze nu zelf haar tempo en ritme kan bepalen. Liedjes uit haar hele carrière passeren de revue, zoals op het album Songs 2003-2013 ook te horen is. Het ene nummer leent zich beter voor een solo dan de andere. Vooral de meest akoestische en daarmee rustigste nummers zoals Are You Saying Goodbye? gaan door merg en been.
De elektrische effecten die Brun toepast op het podium bij onder andere So You Did It Again? zijn ook absoluut niet nodig. Ze verklaart tussendoor zelf dat ze terug wilde gaan naar waar het begonnen is: "me and my guitar." Verder vertelt ze over haar zomer waarin ze liedjes schreef voor haar nieuwe album. Telkens weer werden het liefdesliedjes. Ze heeft zich afgevraagd of dit erg is en haar conclusie is van niet. “Everybody has their songs that they can relate to. It might not be totally true, but along the way the song becomes yours. Everyone has their own story, that might resemble mine as well.” Vanavond laat Ane Brun tijdens een lange set in De Oosterpoort horen dat er inderdaad nooit genoeg liefdesliedjes kunnen bestaan, want de toeschouwer kan zich er telkens weer mee verbinden. Niet alleen met haar eigen nummers, maar ook met de nodige covers laat ze artiest en publiek opgaan in één verhaal.