Australië zou niet kunnen winnen als er geen tegenstander zou zijn. De Nederlandse Tim Akkerman (voormalig zanger van Di-Rect) tourt met Pete Murray mee door Nederland en verzorgt het voorprogramma. Akkerman heeft zelf ook al verschillende tours gedaan, en hoeft het dan ook niet voor de bekendheid te doen. Toch is het een mooie gelegenheid voor hem om nieuw materiaal van zijn net uitgekomen tweede album The Journey te laten horen. Van zijn album ANNO speelt hij dan ook nauwelijks iets. De focus ligt duidelijk op het nieuwe album, waarvan zijn eigen tour volgende week begint. Hoewel Akkerman nog even moet inkomen in het begin, past zijn stijl goed bij de liedjes van Murray. De interactie met het publiek is bevorderend voor de sfeer en met zijn vrij simpele maar mooie gitaarliedjes weet Akkerman in zijn eentje de Oosterpoort goed op te warmen.
Pete Murray draagt publiek van de Oosterpoort op handen
Voor één avond is Groningen voor Australië
Hoewel de WK-gemoederen hoog oplopen in ons land, is Groningen vanavond even voor Australië. Nu de dames- en herenhockey tegen Australië de stand op 1-1 heeft gezet, is vandaag Australië aan zet. Pete Murray, de singer-songwriter die het tienjarig bestaat van zijn debuutalbum viert, doet Groningen op dinsdag een bezoekje aan. Hij wint daarbij het publiek voor zich, en maakt de 2-1.
Na een biertje te hebben gehaald voor de tweede helft strijkt men weer neer op de tribune. De Oosterpoort is een grote huiskamer geworden met veel banken, maar grote fanatiekelingen kunnen ook voor het podium staan. Het kleine sta-gedeelte is dan ook vol als om stipt 21:00 uur Pete Murray het podium op komt. Een getrainde muzikant, en nooit te laat. Samen met zijn bassist zet hij meteen het nummer Freedom in, en de saamhorigheid is direct te voelen. Het publiek bestaat uit een grote meerderheid echte fans, die eigenlijk al vanaf het begin willen meeklappen en –zingen. Na Freedom volgen de bekende nummers Sugar, Hurricane en Tonic waarbij Murray begeleid wordt door een vierkoppige band. De mannen zijn al lang samen en dat merk je ook: de set is strak en de muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld.
De show hoort natuurlijk te draaien om het album Feeler, en bij het vijfde nummer gebeurt dat ook eindelijk. Murray vertelt kort wat over het album en dat het volgende nummer er in eerste instantie niet op zou komen, maar voor veel mensen toch wel herkenbaar bleek te zijn. Het publiek is muisstil bij de uitleg over het nummer, en barst vervolgens helemaal los zodra My Time ingezet wordt. Het verjaardagsfeestje van Feeler is nu werkelijk van start gegaan: daar waar het publiek zich eerst nog inhield, wordt er nu volop meegeklapt en het refrein meegezongen. De ene hit na de andere komt voorbij, en Australië speelt een prachtige wedstrijd. Er worden mooie rustmomenten ingelast en elke speler krijgt de kans om uit te blinken. Speciaal voor het Australische voetbalteam zingt Murray Always a Winner en als troost voor Nederland ook nog Opportunity. De voetbalgrappen vliegen je om de oren, en Murray windt het publiek om zijn vingers.
Na een enerverend concert komt Murray met zijn mondharmonica en gitaar op de rand van het podium staan voor een toegift en speelt Saving Grace geheel akoestisch. Er gaat zelfs een aansteker aan, wat een fijn tegenwicht is tussen al die flitsen van de camera’s. Maar ja, deze wedstrijd is er ook één om te onthouden. Australië wint niet vaak van Nederland, maar vanavond staan ze voor. En dik ook.