Marius van der Leij en Johannes Peetsma, beide voorzien van een baard en tevens oprichters van voorprogramma The Given Horse, reisden in 2013 als straatmuzikanten door Amerika. Steden als Memphis en New Orleans lagen op de route, iets dat terug te horen is in het materiaal. Hoewel de frontmannen duidelijk live-ervaring hebben, staat de rest van de band er enigszins timide bij. Aanvankelijk begint het optreden niet zo sterk, maar dit verandert naarmate het optreden vordert. Het nep-applaus dat enkele keren door de zaal galmt, zorgt wel voor enige irritatie in het publiek. De tweestemmige samenzang van de frontmannen en de manier waarop ze qua zang op elkaar ingespeeld zijn, maakt dit echter goed. Vooral het nummer Bad Cocaine maakt indruk met een aanstekelijk ritme. De titel wordt zelfs luidkeels meegezongen.
The Beards: "If you don't like beards, you're probably at the wrong gig"
Een komische ode aan de baard in Vera
Bebaarde bands in Vera: past goed in de decembermaand moet Vera gedacht hebben. Aanvankelijk zou het voor The Beards in 2005 bij een eenmalig optreden blijven, maar de komische ode aan de gezichtsbeharing viel zo goed in de smaak dat er vraag was naar meer. Inmiddels hebben de Australische mannen vier albums op hun naam staan, met zuiver nummers over baarden. Het derde album Having A Beard Is The New Not Having A Beard werd zelfs genomineerd voor een ARIA Award. Single You Should Consider Having Sex With A Bearded Man kwam in de Hottest 100 van de Australische radiozender Triple J en ontving een nominatie voor APRA Song Of The Year. Recent verscheen The Beard Album. Reden voor een tour en een bezoek aan Vera.
The Given Horse
The Beards
Wanneer The Beards het podium opkomen, gaat er eerst een kammetje door de gezichtsbeharing. Frontman Johann Beardraven (in het dagelijks leven beter bekend als Jock McMillian) haalt trots en adorerend zijn vingers door zijn zwarte baard. Het eerste nummer, I'm In The Mood For Beards, zet gelijk de sfeer van de avond. Ondanks het komische thema zet de band een overtuigend en aanstekelijk geluid neer dat het publiek in beweging brengt. Ook bewijst Beardraven zowel de lage als hoge noten moeiteloos te kunnen halen.
Dat het ondertussen muzikaal ook nog goed klinkt, doet er volgens de frontman niet toe. Alles draait namelijk om "beards". De bandleden maken van elke mogelijkheid gebruik om met de handen door elkaars baard te woelen. Wanneer twee van de bandleden hun baarden tegen elkaar wrijven, wordt er gegrapt: "That's how baby beards are made." Zelfs het publiek mag de gezichtsbeharing van de muzikanten aanraken. En de band? Ook de mannen voelen graag aan de baarden van het publiek. Er zijn dan ook weinig mannen met een gladde kin te vinden in de zaal. Zelfs enkele vrouwen zijn voorzien van een nepbaard.
Hoewel het hebben van een prachtige baard de belangrijkste eis is om bij de band te mogen, is er duidelijk wel nagedacht over de muziek. Zo zijn er tijdens My Baby Left Me For A Man Without A Beard duidelijke bluesinvloeden hoorbaar. Ook zitten er disco-geluiden in nummer als You Should Consider Having Sex With A Bearded Man en Touch Me In The Beard. Weliswaar zit er in elk aspect een komische kwinkslag, maar wel eentje waarover is nagedacht. De avond draait echter om een ode aan de baard. Wanneer de bebaarde mannen van het podium lopen, vraagt het publiek dan ook niet om meer, maar om baarden: "We want beards!"