Cultheld J Mascis speelt zonder poespas in Vera

Reünie van enthousiaste Dinosaur Jr-fans

Tekst: Lilian Zielstra Foto's: Harold Zijp ,

Hij wordt door sommigen de godfather van grunge genoemd: J Mascis. In augustus 2014 kwam zijn tweede soloalbum Tied To A Star uit, maar mensen kennen de muzikant vooral van Dinosaur Jr. Deze band, een boegbeeld, heeft ervoor gezorgd dat Mascis een bijna legendarische status heeft gekregen. Op zaterdag speelt hij in een bomvol Vera.

De sfeer is uitgelaten in Vera. Er is een gemêleerd publiek aanwezig en het overgrote deel is overtuigd fan van Dinosaur Jr. Wie nog niet warm was, wordt wel warm van het magische voorprogramma van Rudy Lentze. De Groningse muzikant staat doodsimpel en bescheiden met zijn gitaar op het podium, maar het is onmogelijk om niet met hem mee te gaan. Daarna is het tijd voor nog een doodsimpele en bescheiden man: J Mascis.

Want als je hem ziet, zou je niet denken dat je met zo’n bekendheid te maken hebt. Hij heeft een petje op zijn hoofd, sjokt het podium op en gaat zitten. Naast hem, op een versterker, staan keelspray en een mysterieus potje met het label ‘Himalayan Pink Crystal Salt’. Mascis zucht en begint met spelen. Het eerste nummer van de set is Listen To Me, afkomstig van het eerste soloalbum Several Shades Of Why. Mascis zingt dromerig, bijna verveeld, hij heeft zijn ogen dicht.

Hij begint elk nieuw nummer door zijn gitaar opnieuw te stemmen. Contact maken met het publiek doet hij wel – maar door te spelen, niet door te praten. Het is duidelijk dat Mascis een veelzijdig muzikant is: hij kan zowel lage als hoge zangpartijen met gemak aan en de gitaarsolo’s die hij houdt zijn erg goed. Een mooi voorbeeld van zo’n solo is in het nummer Heal The Star, van het meest recente soloalbum. Het nummer heeft een beetje een Hindoestaanse sfeer en is het hoogtepunt van het optreden. Het begint vrij simpel, maar het bouwt subliem op naar het gitaarwerk. Mascis gaat zelf ook op in de muziek en de fans gaan mee.

Door gebruik te maken van een looper en distortion zorgt hij ervoor dat er wat variatie in de nummers komt. Mascis speelt liedjes van zijn twee soloalbums en ook van Dinosaur Jr, dus het is een redelijk afwisselend optreden. Een kanttekening: op de solo’s na is het tempo van de nummers nagenoeg hetzelfde, dat wordt vooral veroorzaakt door zijn neuzelende zang. Het zorgt ervoor dat het geheel na een tijdje wat vlak en saai wordt. Verder heeft hij alleen een semi-akoestische gitaar en de distortion die hij daarop gebruikt, werkt niet altijd even goed. Het publiek vindt het niet erg.

Mascis staat bekend om zijn stoïcijnse houding, hij mompelt twee keer in de microfoon “Alright then” en zelfs dat is amper te verstaan. Na een uur zegt hij “thanks” in de microfoon en gaat hij af. Hij komt terug voor een toegift en speelt Just Like Heaven, een nummer van The Cure en gecovered door Dinosaur Jr. De akoestische versie is mooi, maar de bandversie is mooier - en dat is vrij typerend voor het optreden. We missen de rest van de band. Na afloop komt er warempel een (soort van) volzin uit: “Alright then, thanks for coming, see you next time.” “Mooie kerel is het toch,” zegt iemand in het publiek, “echt een mooie kerel.”