Yes! Eurosonic is weer begonnen in de stad. Voor menig stadjer en ommelander hèt festival om na de drukte en hectiek van de feestdagen volop te kunnen genieten van muziek in het mooie 050. En ook deze eerste Eurosonic woensdag was er weer genoeg te zien. We doorkruisten de straten van het Concerthuis naar de Warhol en van het Pakhuis terug naar de draaibar en werden verrast en omvergeblazen door al het talent van Groningse bodem.

S.T.A.D

Warhol

We beginnen deze Grunnsonic om 21:00 in de Warhol. Hier wordt de avond geopend door het Groningse trio S.T.A.D. Opgesteld in het paarse licht worden we vanaf moment één overspoeld door een wall of sound om u tegen te zeggen. De gitaargedreven sferische muziek vult meteen de hele ruimte. Maar na een paar minuten vragen we ons af wanneer het intro klaar is en het nummer 'echt' begint. Om ons heen zien we wat verwarring als blijkt dat de mannen van S.T.A.D enkel zingen met hun instrumenten. En dan blijkt al snel dat het lastig is om een publiek lang geboeid te houden.

Dat de mannen van S.T.A.D geweldige instrumentalisten, muzikanten en echte klankavonturiers zijn, dat heeft iedereen in de Warhol wel door, maar desondanks lukt het niet om de aandacht vast te houden zo zonder tekst of een pakkend refreintje. Veel bezoekers die binnenlopen, vertrekken helaas snel weer. De nummers lijken, hoe goed gespeeld ook, toch als één lang nummer in elkaar over te lopen. Gevolg is dat dit optreden een beetje blijft hangen in eenzelfde soort dynamiek en kleur. Mooi, maar als starter van de avond geen oppepper. Toch blijft het moedig dat S.T.A.D zo buiten de traditionele lijntjes van een concert durven te kleuren.

HETA

concerthuis

Door de kou is het op naar Het Concerthuis voor HETA. De Finse Heta Salkolahti opent haar set met een pianospel, het neemt je meteen mee in de muziek. Het is prachtig. De zangeres en multi-instrumentalist kennen we van Town of Saints, die helaas een tijdje geleden hun afscheidsconcert speelden. Maar vanavond luisteren we naar het project van Salkolahti zelf. Jon Spruyt is onderdeel van HETA en is verantwoordelijk voor de drum computer en synths.

Salkolahti kan erg mooi, dromerig en met emotie zingen. Ze zingt vooral in het Fins, dus begrijpen doen we het niet. De emotie is er wel en past bij de instrumentatie. Helaas is de zang niet altijd even zuiver en dat stoort jammergenoeg wel. Het trekt je uit de dromerige en hoopvolle sound die HETA neer weet te zetten met de lo-fi elektronische beats. De instrumentale combinatie is echter goed gevonden. Salkolahti wisselt haar piano soms ook even in voor een viool en Jon Spruyt vult dit hier en daar aan met stevige maar ook dromerige beats. Het elektronische aandeel van Spruyt geeft een modern geluid. Hoewel de muziek van HETA vaak wat rustiger is en je vooral geneigd bent om stil te staan en goed te luisteren, begin je stiekem toch de behoefte te voelen om een klein beetje te bewegen op de elektronische lo-fi beats van Spruyt. De dromerige en melancholische geluiden lijken om je heen te bewegen. Het is ingetogen, maar met een beat en prachtig om naar te luisteren.

The Lay

Pakhuis

Door naar The Lay! 5 man sterk, 2 meter lang, 1 dikke sound. De groep is geïnspireerd door Status Quo, The Who en The Stones, lezen we over deze 60’s/70’s rock band. Het zijn nogal wat uitspraken, dus we zijn benieuwd of ze deze waar kunnen maken.

Het is goed dat er geen vergelijking is gemaakt met de bovengenoemde bands, maar dat ze enkel ‘geïnspireerd zijn door’. Want, het valt toch een beetje tegen. Vooral aan het begin van de set klinkt het allemaal niet zo vlot. De zang blijft achter qua niveau, terwijl de rest van de band wel laat zien goed te kunnen spelen. Instrumentaal zit het lekker in elkaar, het rockt en geeft inderdaad een beetje dat 60’s/70’s-gevoel.

Er worden hier en daar wat lekkere gitaarriffs weggegeven en richting het einde van de set wordt er nog wat rauwer gespeeld. Maar met dat de gitaren lekker klinken, is het ook wel een beetje mee gezegd. Heel origineel is het in die zin ook niet, maar voor een avondje lekker rocken met een biertje in je linkerhand is het een leuke band. De zanger komt richting het einde wel beter in zijn stem te zitten, maar redden doet dat het niet. Uitstraling heeft de band wel. Ze stralen plezier en zelfverzekerdheid uit en dat maakt het dan wel plezierig om naar te kijken.

MAYA MARIA

Warhol

Dan lopen we weer terug door de kleurige papengang naar de Warhol, voor wat al snel wel het mooiste optreden van de avond blijkt te zijn. Hier staat namelijk MAYA MARIA. Gehuld in een sluier en een mystiek aura is haar mix van Alt-R&B en Artpop een aangename verandering in het kleurenpalet op deze Grunnsonic-avond. Haar muziek straalt zowel kwetsbaarheid als kracht uit door. Binnen no time lokt haar haast betoverende stem mensen de kroeg binnen om daar ademloos de hele set te blijven kijken. MAYA MARIA omarmt in haar act haar volledige vrouwelijkheid met alle facetten die daarbij horen en schuwt niet om theatraal te zijn. In het hoog zingt ze loepzuiver en haar stem doet denken aan Kate Bush. In het laag komen associaties op met zowel een RAYE of een Joy Crookes. Maar eigenlijk zijn vergelijkingen helemaal niet nodig want ondanks dat deze invloeden duidelijk hoorbaar zijn is MAYA MARIA één van de meest unieke acts die we tot nu toe gezien hebben.

Vergezeld door haar fantastisch strakke drummer gehuld in een witte kimono, verovert ze hier vanavond iedereens hart. Vooral wanneer ze vertelt over haar lange worsteling met ziekte en het isolement wat dat met zich meebracht. Dit was voor haar dan ook een grote drijfveer om deze pijn in muziek om te zetten en haar helende spirituele muziek is daar het prachtige eindproduct van. Deze powervrouw verdient volgend jaar wat ons betreft een plekje op Noorderslag.

Desolaas

concerthuis

Hoe anders is de show van Desolaas. Wanneer je de groep op het podium ziet staan doen de bandleden een beetje denken aan je alternatieve middelbare school leraren die stiekem samen een band zijn begonnen. Maar dan wel met hele mooie meerstemmige, en bij vlagen neerslachtige muziek met Nederlandstalige teksten die gaan over ruzie maken, verlies, ongewenste intimiteiten, social media en de zoektocht naar de zin van dit alles. Deze bitterzoete thema’s worden prachtig in harmonie bezongen en nemen je mee op reis door een verlaten landschap zonder zicht op de horizon.

Ondanks dat de thema’s van de teksten alle kanten op gaan, blijft de muziek kabbelen op steeds hetzelfde water. Nummers zijn mooi, maar binnen de lijntjes en nergens tijdens de set worden we echt verrast. Niet dat de groep hoeft te leuenen op een crowd pleaser, maar af en toe een uitstapje naar een iets ander geluid had de show wel wat pakkender en boeiender kunnen maken. Nu blijft het hangen in een dromerig midtempo.

Het voordeel van de dromerigheid is dat de teksten de boventoon blijven voeren en hierdoor de poëzie kan spreken. En dat is dan ook wat de set van Desolaas overeind houdt en ervoor zorgt dat mensen blijven luisteren naar hoe door Desolaas de dagelijkse struggeles in een mooie depressieve sound worden gegoten.

BOYS CLUB

Pakhuis

De dag sluiten we af met BOYS CLUB, wéér een post-punk band uit de stad; 'dat hadden we nog niet', zou je misschien denken, maar ze weten toch op verschillende vlakken te verrassen.

De band trapt keihard af met rauwe punk en schreeuwende vocalen, maar schakelt daarna onverwacht over naar iets dat instrumentaal doet denken aan experimentele jazz. Het is een opvallende wending, maar het werkt verrassend goed. Niet veel later bouwen ze weer op richting punk, en zit je opnieuw midden in de chaos.

Halverwege neemt de muziek een meer dromerige wending, met invloeden van progressieve rock en een vleugje americana. Wat begint als typische post-punk, verandert in een verrassende mix van stijlen. Retro rockriffs, indie, country en zelfs een Latin drumritme passeren de revue. Het voelt soms alsof je luistert naar een afspeellijst vol favorieten van een muziekfanaat die geen keuze kan maken.

Ook visueel doorbreekt de band de verwachtingen. De zanger, met geblondeerd haar en zonnebril, lijkt eerder op een R&B- of soulartiest dan op een punkzanger. De afsluiting is op zijn zachtst gezegd bijzonder: een lange, eindeloze opbouw die het publiek in spanning houdt bouwt op naar een uiteindelijke ontlading. Die valt echter behoorlijk tegen en laat je afvragen waarom je er zo lang op bent blijven wachten.

Ondanks de chaos en soms onduidelijke richting, blijft de show boeien. Het is een mix van energie, genres en theatrale momenten die je nog lang bijblijft. Een vreemde, maar intrigerende ervaring.