Dromerige post-rockklanken hoor je bij het opzetten van het nieuwe album van Meadowlake. De Groningse indierock-act bracht na het verschijnen van het debuutalbum Meadowlake in 2018 deze maand de tweede plaat uit, die werd geschreven in Frankrijk en werd opgenomen in Amsterdam en Utrecht. Op het nieuwe album horen we een vertrouwd dreampopgeluid, maar niet van een zodanige melodieuze kwaliteit dat het in het geheugen blijft hangen.

Release uitgesteld

Het was de bedoeling dat het nieuwe album in juni 2020 het licht zou zien, maar door de coronacrisis werd de release uitgesteld tot half november. De albumpresentatie in Vera deze maand is verplaatst naar februari volgend jaar. Het nieuwe album volgt de koers van de debuutplaat. Het eerste liedje klinkt dromerig; synths, bas en gitaren worden in elkaar gevlochten in Wait for You, het liedje dat wellicht het antwoord is op de titel van het album. Hetzelfde, maar dan met obscure vocalen, distortion en audiofeedback horen we in nummers als Blood Crawls.

Meer van hetzelfde

In de song Dirty Habit horen we meer rock, versnelt de band het tempo en horen we zelfs even scheurende gitaren. Lights Out en Under The Sea treden in hetzelfde spoor en nemen je als luisteraar mee op reis door soundscapes van stoere, rondzingende elektrische gitaren en de galmende, hese stem van zanger Jarno Olijve. Maar waar Dead Man on the Payroll op de voorganger Meadowlake nog iets duisters en onheilspellends had dat tegen het einde van het nummer tot een uitbarsting leidde, zijn de tracks op Wait For Me minder spannend en meer van hetzelfde.

Relatieperikelen

Een afgelegen huis in Frankrijk bood de inspiratie voor het nieuwe album van de band, die de tracks voor het nieuwe album daar schreef. Thema’s die voorbij komen zijn samenzijn, voor elkaar door het vuur gaan en avontuur. Ook de pijnlijke momenten in het leven schuwt Meadowlake op de nieuwe plaat niet. De band zingt in verschillende tracks bijvoorbeeld over de ongrijpbare onrust die relatieperikelen kunnen veroorzaken.

Vlakke sound

Vrolijke bas- en gitaarloopjes in I Won’t Let You Down geven het album hier en daar een blij tintje, maar over het algemeen blijft de sound van Wait For Me wat vlak. De plaat is al met al geschikt om op te shoegazen en zou het goed doen als achtergrondmuziek in documentaires en films, maar had wel wat sprekender gemogen. Want de hypnotiserende popliedjes blijven nu onvoldoende in het geheugen hangen om de band een doorbraak te bezorgen. Met een minder serieus geluid en wat meer melodieuze flair à la bijvoorbeeld de Franse elektronische muziekact Air, die met de tweede plaat Moon Safari in de jaren negentig wél vernieuwde en daarmee de achterban verraste, zou de plaat meer waardering oogsten en zich beter onderscheiden van andere acts in het ambientgenre.