Als Hollow Men het eerste nummer inzet, schallen er teksten als: “Don’t let me hold you back” uit de speakers en klinkt het gelijk goed. Ook het volgende nummer rockt. De Groningse band wil nog dit jaar een debuutalbum opnemen en staat in Warhol met zes man op het podium. De leadzang van Joris Mellema zou af en toe nog iets krachtiger kunnen, maar klinkt ook samen met de andere stemmen zuiver en ligt daarom prettig in het gehoor. Regelmatig maakt de zanger contact met de andere bandleden en vooral tijdens het intro van Stay, dat hij afwisselend met de andere bandleden zingt, is hij helemaal in zijn element.
Hollow Men treedt op als een eenheid en speelt tussendoor Working Class Hero, omdat de bandleden dat “gewoon een ontzettend goed nummer” vinden. Het liedje van John Lennon klinkt even echt en gemeend als de eigen nummers en ook de rustigere nummers zet de band zelfverzekerd neer. De bovenverdieping van Nachtcafé Warhol schudt op zijn grondvesten heen en weer en na het laatste nummer klinkt er een luid applaus. Met rocknummers als Never en het catchy en uptempo Four Years laat de band op Grunnsonic een overtuigende indruk achter.
In een volgepakte Warhol is het tijd voor de optredens van Hollow Men en The Black Cult. Alternatieve rockband Hollow Men bijt het spits af en zet na een strakke opening met nummers als Younger en Diary een puik optreden neer dat het publiek wel kan waarderen. Ook bij het optreden van The Black Cult zit de sfeer er goed in. De band speelt vol overgave nummers als Find A Way en I Don't Want It en als toegift nog een nieuw, naamloos nummer en stemt daarmee het publiek - waaronder de echte fans - tevreden.
Overtuigend optreden van Hollow Men
The Black Cult is niet dood
Op de stickers die in de opgewarmde Warhol op de tafels verspreid liggen, is te lezen dat de Groningse garagepunkband The Black Cult niet dood is, en dat hoor je. De bovenverdieping staat volgepakt met mensen, waaronder duidelijk een aantal echte fans. Na de soundcheck zet de drummer het eerste nummer The Man in. Met bezwete lokken voor het gezicht neemt Douwe Doorduin enthousiast, soms zelfs bezeten, de leadzang voor zijn rekening. Ook de rest van de band gaat duidelijk op in de muziek. Als met het eerste nummer de toon is gezet, zingt de band My Time en klinkt er melodieus: “I don’t know what to do with my time” door de boxen. Het publiek danst mee en tijdens Your Voice laat de band een mooie gitaarsolo horen.
Wanneer Doorduin vraagt om “meer feest” onstaat er een moshpit. De nummers worden met overslaande stem gezongen en met nog meer spastische bewegingen gespeeld. De band sluit het optreden af met nog een nieuw nummer, dat gaat over depressie. Ondanks het neerslachtige thema worden zowel de muzikanten als het publiek blij van het nummer. Met deze zinderende optredens is de temperatuur in Warhol tot maximale hoogte gestegen en zijn de eerste stappen op weg naar een geslaagd Grunnsonic gezet.