Nederlandser dan dit wordt het weer niet. De Groningse straten zijn nat, de bomen leeg, de vingers koud. Het is zondagavond en de meeste mensen zitten gezellig Boer Zoekt Vrouw te kijken (ofzo) met een warme kop chocolademelk in de hand. Maar er is een kleine groep die de erbarmelijke weersgesteldheid heeft getrotseerd om in Vera een uniek en tamelijk exotisch optreden te bekijken.

Aziza Brahim staat op het podium in de Grote Zaal. Brahim is een zangeres afkomstig uit Westelijke Sahara, een gebied dat zowel geclaimd wordt door Marokko als de Arabische Democratische Republiek Sahara. Nadat het Marokkaanse leger in 1975 de Westelijke Sahara binnenviel begon een exodus van Sahrawi mensen richting Algerije. Daar, in een vluchtelingenkamp, is Aziza Brahim geboren. Ondanks dat Brahim de invasie van Marokko en de vluchtelingenstroom die volgde niet persoonlijk heeft meegemaakt, voelt ze zich toch sterk verbonden met het lot van haar volk, en zijn thema’s als oorlog en Sahrawi cultuur sterk vervlochten in haar muziek.

Het interessante en aangrijpende verhaal van Brahim zou alleen al genoeg zijn om een avondje Yvon Jaspers over te slaan en naar de Oosterstraat te fietsen. Maar nu is het ook nog eens zo dat ze fantastische muziek maakt. Klopt, de botte, onbehouwen gast die ik ben verstaat er geen bal van, maar dat ligt niet aan Brahim die zowel in het Arabisch als Spaans zingt. Brahim heeft een bereik waar je kippenvel van krijgt. Haar grootse stem in combinatie met het prachtige Afrikaanse gewaad dat ze draagt maakt Brahim bewonderingswaardig.

Dat alleen de naam ‘Aziza Brahim’ op het affiche staat doet eigenlijk te weinig eer aan het meest uitmuntende aspect van vanavond: namelijk hoe de vier personen op het podium samen optreden. De band, Gulili Mankoo, bestaat uit uitzonderlijke muzikanten en deze krijgen ook genoeg ruimte om hun bekwaamheid te tonen. Vooral de percussionist wekt verwondering met zijn complexe drumsolo’s. Gulili Mankoo begeleidt Aziza op een groovy, blues manier. De goede chemie resulteert in een set die doet denken aan een jamsessie. De bandleden eleveren de mooie dame in het midden tot grootse hoogte en produceren een sound die ik zou omschrijven als Sahararock.

Aziza speelt zelf op de tabla drum, een instrument dat een fundamenteel onderdeel is in Sahrawi muziek, en alleen bespeeld wordt door vrouwen. Tegen het einde van het optreden geeft ze hier een demonstratie van en wordt ze alleen begeleid door de drummer. Verder is het nummer Calles de Dajla zeker noemenswaardig:  vrolijk en warmhartig. Ondanks dat ze hun ‘laatste liedje’ al even geleden aangekondigd hebben geven Aziza Brahim en Gulili Mankoo het kleine gezelschap in Vera nog een toegift van twee nummers. Aziza sluit solo af, wuift het publiek vaarwel en wenst ons sterkte met dit koude najaar. Perfect concertje voor de brakke zondagavond.