Heartworms brengt de duisternis naar Doornroosje Heartworms brengt de duisternis naar Doornroosje

Tot zover dus het visuele deel, want om de video te ondersteunen creëert de frontman een combinatie van harde en diepe bassen, dronegeluiden en traditionele Italiaanse liederen. Het geheel voelt aan als een epische natuurdocumentaire, maar dan om vier uur ‘s nachts tijdens een dancefestival waar iedereen onder invloed is. De mensen in de zaal zijn duidelijk geïntrigeerd door de gebeurtenissen op het podium en het filmdoek, maar Mai Mai Mai zoekt iets te vaak de grenzen op. Het is dus maar goed dat het publiek even rust krijgt om dit intense en shockerende spektakel te verwerken.

Om stipt half tien betreedt een drietal het podium, volledig gekleed in het zwart. Frontvrouw Jojo Orme begint te marcheren over het podium, voordat ze de microfoon stevig vastgrijpt en begint te zingen. Het is knap hoe snel het publiek is overtuigd van deze artiest, maar dat heeft ze volledig aan haarzelf te danken. Ze wappert met haar handen, wijst de zaal in en beweegt haar hand voor haar keel, om teksten over een koudbloedige moord kracht bij te zetten. Ook haar zang is adembenemend. Gefluister wordt gecombineerd met ijzige kreten en theatrale uithalen. Tijdens het nummer ‘Jacked’ lacht ze duivels en tijdens ‘Consistent Dedication’ staart ze intens het publiek in. Haar begeleidingsband is daarentegen juist ingetogen, maar zorgt wel dat de muziek goed tot zijn recht komt. Zelf is Orme ook niet zo spraakzaam op deze avond, maar ze bedankt het publiek en is blij om terug te zijn in Nijmegen, waar ze al twee keer op het festival Zeitgeist speelde. Ondertussen is haar eerste album Glutton for Punishment uitgebracht en mag ze dus een headlineshow spelen. 

Het concert is halverwege wanneer opeens de muziek ophoudt. Als in een horrorfilm loopt Orme over het podium, haar hand boven haar ogen, zoekend naar beweging in de zaal. Het publiek is muisstil. Een minuut lang gaat dat zo door, voordat ze weer plaatsneemt achter haar microfoon. Fluisterend voert ze ‘Beat Poem’ op, een gedicht over begraven mensen onder de vloer, ondersteund door enkel een bassdrum. Het onheilspellende gedicht wordt opgevolgd door het nummer ‘Extraordinary Wings’ over de elegantie van de Spitfire, één van de bekendste oorlogsvliegtuigen van de Britten. Het derde nummer van dit drieluik is ‘Warplane,’ dat de laatste momenten van een neergeschoten piloot beschrijft. Deze drie nummers vatten direct goed samen wat voor muziek Heartworms maakt. Dat betekent overigens niet dat de sfeer tijdens het concert pessimistisch wordt. Nummers als ‘Mad Catch’ zijn dansbaar en zijn duidelijk beïnvloed door popmuziek, terwijl stevigere nummers als ‘Retributions of an Awful Life’ het publiek laten headbangen. Het is knap hoe zulke donkere muziek zo optimistisch kan worden gespeeld, zonder dat de onderliggende betekenis verloren gaat. Zo danst iedereen samen de duisternis weg en laat Heartworms wederom zien dat het een veelbelovende act is, waar duisternis en dansbaarheid samenkomen.