Soulcrusher toont vele gezichten tijdens de vrijdag van achtste editie Soulcrusher toont vele gezichten tijdens de vrijdag van achtste editie

Met het Britse Zetra staat er al vroeg een opvallende act op het programma. Geen black, doom of post-metal, maar een new wave act die op het eerste gehoor meer overeenkomsten met de Pet Shop Boys lijkt te hebben dan met de acts die we vandaag nog gaan horen. Een soort sytnhwave goes goth. En dat klinkt negatief, maar het leverde vorige maand wel een heel interessante debuutplaat op. Ook in de zaal is te zien dat de interesse wel degelijk gewekt is, maar ook dat het niet iets is dat bij iedereen aanslaat. De nummers van hun self-titled debuutalbum klinken goed in de zaal, maar het feit dat het geen typische Soulcrusher-act is en de niet al te spannende presentatie op het podium, zorgen dat veel mensen toch al wat eerder de grote zaal opzoeken.

Als de facepaint van Zetra je al deed denken aan Immortal (nou ja, het zal eerder Kiss geweest zijn), dan doet Lamp of Murmuur daar nog een schepje bovenop door ook muzikaal inspiratie bij Abbath en co. te zoeken. Een goede portie black metal dus, in de stijl van onder meer Watain, Satyricon en dus Immortal. En daar lijkt een groot deel van het publiek ook wel aan toe te zijn. Opvallend aan de sound van Lamp of Murmuur is de duidelijke melodieën die door de nummers verweven zitten. Hierdoor is het voor black metal erg toegankelijk. Zo is een nummer als ‘Seal of the Dominator’ (van Saturnian Bloodstorm uit 2023) een perfect om mensen bekend te laten raken met het subgenre.

Het Londense Five The Hierophant is op tour met Thantifaxath, wat een mooie package oplevert voor de eerste dag van Soulcrusher. Vooral de instrumentale post-metal van Hierophant stond hoog op ons lijstje voor dit weekend: behalve typische metalstijlen als black en doom is de muziek namelijk doorspekt met jazz-invloeden. De saxofoon van Jon Roffey doet de afwezigheid van de vocals geheel teniet, tegelijkertijd geeft hij de rest van de band nog meer dan genoeg ruimte op de spanning goed op te bouwen. Eerlijk is eerlijk, bands als deze zijn de reden dat je naar het Soulcrusher festival gaat en ook Five The Hierophant stelt niet teleur. Het eerste hoogtepunt van het weekend!

Dödsrit begon in 2017 als soloproject van de Zweed Christoffer Öster, maar na twee succesvolle albums werd de band uitgebreid met drie Nederlanders. Na 2022 is dit de tweede keer dat de band op Soulcrusher te zien is, maar door het nieuwe album Nocturnal Will is er dan ook reden genoeg om ze weer uit te nodigen. De afwisseling tussen black metal en de meer NWOBHM/power metal-achtige stukken werkt nog altijd goed en lijkt op nummers als ‘Celestial Will’ nog nadrukkelijker te worden opgezocht. Net als twee jaar geleden staat de band weer als een huis en zijn de vocals van Christoffer weer heel sterk.

Hé, maar wacht eens even, hebben we Gost (niet te verwarren met de Zweedse verkleedact) niet al eens eerder gezien? Jazeker, de band maakte ook deel uit van de belachelijk goede metalpackage, met onder meer Mayhem en Gaahls Wyrd, die in 2019 in Doornroosje stond. En ook nu valt de darksynth weer goed in de smaak. Vooruit, er zijn in het begin her en der wat verwarde blikken als de zaal zich vult met muziek die nog het best omschreven kan worden als een snellere, hardere en duisterdere versie van Justice. Tegen de tijd dat knallers als 'Leviathan' en 'Obituary' van het meest recente album Prophecy (2024) de revue passeren is de kleine zaal echter verkocht. 

Net als in 2018 werd de toevoeging van Inter Arma aan de line-up met veel enthousiasme ontvangen. Sterker nog, het lijkt wel alsof de populariteit alleen maar is toegenomen. Dat kan te maken met het meest recente album, New Heaven (2024), waarop ze zowel boven zichzelf uitstijgen als dicht bij hun roots blijven. Het heeft in elk geval ook te maken met de liveshow, die ongekend strak is.  Of het nou de nieuwe nummers als ‘New Heaven’ en ‘Violet Seizures’ zijn of juist een klassieker als ‘Citadel’, het gemak en plezier waarmee ze naar het podium vertaald worden is buitengewoon.

In tegenstelling tot Inter Arma houdt de Amerikaanse black metalband Woe zich wat strakker aan de regels van het betreffende genre, maar boet daarbij niets aan kracht in. Hoewel de band al zo’n 17 jaar actief is, draait de show vanaf opener ‘Scavenger Prophets’ geheel om het meest recente album, Legacies of Frailty uit 2023. En hoewel we graag iets gehoord van Hope Attrition (2017) kunnen we met sterke nummers als ‘The Justice of Gnashing Teeth’ moeilijk teleurgesteld zijn. De band rond Chris Grigg ramt de nummers met militaire precisie de zaal in. Een indrukwekkende set die zeker de black metalliefhebbers vandaag zal hebben weten te bekoren.

In de grote zaal gaan we lekker op dezelfde voet verder met het eveneens Amerikaanse Blackbraid. In tegenstelling tot Woe draait deze black metalformatie pas twee jaar mee, maar heeft in die korte tijd al veel fans weten te maken. Als inheemse Amerikaan gebruikt frontman Sgah’gahsowáh (Jon Krieger) zijn muziek als uitlaatklep over wat de inheemse bevolking moet doorstaan en wordt op de eerste twee albums vooral geprezen voor het combineren van black metal met traditionele muziek. Dit horen we onder meer terug in ‘A Song of Death on Winds of Dawn’. Helaas zijn er ook momenten waarop die traditionele elementen verloren gaan in het black metalgeweld. Met zijn sublieme band zorgt Sgah’gahsowáh echter wel dat de show probleemloos overeind blijft.

Voor Vlaams geweld mag je ons altijd bellen. We weten niet wat er bij de zuiderburen in het water zit, maar telkens weer leveren ze een nieuwe metalband af die een geheel eigen stempel op het genre weet te drukken. Zo ook Hippotraktor. Dat de band doet denken aan Psychonaut is door de aanwezigheid van Stefan de Graef (zanger/gitarist bij diezelfde band) niet gek, maar de inspiratie van Meshuggah, Gojira en labelgenoten The Ocean is ook nooit ver weg. Live is het een adembenemende show. Met ‘The Indifferent Human Eye’, ‘Manifest The Mountain’ en ‘Statis’ heeft de band geweldige nummers in huis waarin alle muzikanten perfect tot hun recht komen. Hoogtepunt is echter het vocale samenspel tussen Stefan en Kristof Du Jardin. Hiermee weten ze de show echt naar een hoger niveau te tillen.

Dat het publiek vandaag gevarieerder is dan tijdens voorgaande edities zal voor een groot deel door de boeking van Health komen. Muzikaal gezien is het weer even schakelen: de industrial/noise uit LA klinkt toch het meest alsof een luchtigere variant van Nine Inch Nails van vocalen voorziet wordt door Brian Molko (Placebo) of – daar zijn ze weer – Neil Tennant (Pet Shop Boys). En dat levert met ‘New Coke’, ‘Crack Metal’ (met de groove van ‘March of The Pigs' van Nine Inch Nails) en het Rammstein-achtige ‘DSM-V’ prima nummers op. Ook de lichtshow is een belangrijk onderdeel van het optreden. Toch weet het drietal niet helemaal te overtuigen. Muzikaal zit het goed in elkaar, maar mist het de intensiteit die het op plaat af en toe wel heeft.

De oplettende lezer weet dat we dan nog een band tegoed hebben. Thantifaxath is een drietal gehuld in anonimiteit en wordt bejubeld om hun avant garde black metal: black metal aangekleed met allerhande kunstzinnige stijlen, zoals bijvoorbeeld progressive en jazz. Kortom: net als voorgaande jaren is de dagafsluiter er weer een om je vingers bij af te likken.  Vanaf opener ‘Where I End And The Hemlock Begins’ worden we bij de kladden gegrepen en krijgen we in muzikale zin alle hoeken van de zaal te zien. Het is fenomenaal hoe zelfs tijdens de rustige intermezzo’s de spanning voelbaar blijft. Hier waren we na Health ook wel weer aan toe. Daarnaast zien we met Thantifaxath op de valreep misschien ook nog wel gewoon de beste black metalband van de dag.