Green Day viert drie feesten tegelijk in euforisch Gelredome Green Day viert drie feesten tegelijk in euforisch Gelredome

Green Day. Support-acts: The Interrupters en The Hives. Gelredome Arnhem. Woensdag 19 juni 2024

De Amerikanen maken maar wat graag de oversteek naar Europa en doen Nederland eigenlijk iedere Europese tour wel aan. Zo stonden ze twee jaar geleden nog met Fall Out Boy en Weezer in het Stadspark van Groningen. Voor de laatste Gelderse show moeten we echter dertig jaar terug: in 1994 stonden ze, kort na de release van Dookie, op 28 april in Doornroosje te Nijmegen. Lang vervlogen tijden, die duizenden mensen vanavond hopen te herleven.

Na vermakelijke shows van zowel The Interrupters als The Hives wordt traditionele opwarmer Bohemian Rhapsody ingezet en veert de hele Gelredome op. Het nummer wordt luidkeels meegezongen en de voorpret bereikt een kookpunt. Gelukkig duurt het dan ook niet lang meer. Na een korte intro knalt de band er gelijk goed in, want met opener ‘The American Dream Is Killing Me’ laat Green Day gelijk horen dat het nog altijd goede, catchy nummers weet te schrijven.

Maar lang hoeven we niet aan nieuwe nummers te wennen, want direct daarna wordt zonder waarschuwing de integrale vertolking van Dookie ingezet. Het is duidelijk dat het grootste deel van het publiek hiervoor is gekomen, want hoewel het een gemêleerd publiek is, bestaat het grootste deel toch uit veertigers/vijftigers die zijn opgegroeid met Dookie en de dertigers/veertigers die zijn opgegroeid in de periode van American Idiot. Met Dookie heeft Green Day een van de belangrijkste albums van de punk revival in de jaren 90 in huis, en dat vertaalt zich vanavond naar een euforisch publiek.

Met nummers als ‘Longview’, ‘Welcome To Paradise’, ‘Basket Case’ en ‘When I Come Around’ volgen de klassiekers elkaar in rap tempo op. De Amerikanen hebben de vaart er sowieso goed in zitten, wat de show zeker ten goede komt. Ook het podium is verbluffend, vooral tijdens de twee albums: tijdens Dookie staat de explosie die we kennen van de cover midden op het podium. Ook doen vlammenwerpers en vuurwerk regelmatig mee op de maat van de muziek. Je zou bijna denken dat ze Rammstein proberen te overtreffen, die nog geen 20 kilometer verderop Nijmegen in lichterlaaie zetten.

Het mag geen verrassing meer zijn, maar hoewel Tré Cool en Mike Dirnt enorm door de fans worden gewaardeerd, is Billy Joe Armstrong de echte showman van het trio. Hij vliegt van hot naar her over het podium en zoekt veelvuldig contact met het publiek. Leuk, al kan hij zich ook verliezen in het oeverloze ge-eeyoo. Natuurlijk is het leuk als hij af en toe zijn inner Freddy Mercury laat gaan, maar na de zoveelste keer – en dan zijn we dus nog niet eens halverwege de show – hebben we dit stukje publieksparticipatie eigenlijk wel weer gezien.

Als Tré Cool met een orkestrale versie van ‘All By Myself’ het album afrondt, breekt toch spannend moment aan. Komen de nieuwe nummers namelijk nog wel een beetje uit de verf als ze na een iconisch album album worden gespeeld? Dat blijkt geen enkel probleem te zijn. Want hoewel ‘Look Ma, No Brains’ en ‘Dilemma’ de context en de nostalgische factor van eerder nummers missen, doen ze muzikaal nauwelijks voor die nummers onder. Opvallend veel van de mensen in het publiek zijn dan ook al bekend met het nieuwe werk.

Ook noemenswaardig: Billy Joe Armstrong start ‘Dilemma’ met een stukje ‘Sweet Child Of Mine’ (origineel van Guns n’ Roses). Het mag dan als gimmick bedoeld zijn, Axl Rose krijgt het al in geen tijden zo netjes meer uit zijn keel als dat de zanger van Green Day het vanavond even losjes doet.

Al snel verschijnt er echter een gestrekte arm met een hartvormige granaat op het podium: tijd dus voor American Idiot! Ook hier vliegen de hits ons gelijk om de oren: de titeltrack, het verhalende ‘Jesus of Suburbia’, het messcherpe ‘Holiday’ en natuurlijk ‘Boulevard of Broken Dreams’, waarbij de gehele Gelredome verlicht wordt door de telefoons van het publiek. Juist doordat het album integraal gespeeld wordt, en de nummers dus langskomen zoals ze op het conceptalbum bedoeld waren, klinken de tracks veel krachtiger dan wanneer ze als losse songs gespeeld worden.

Het is dan echter wel onvermijdelijk dat je dan ook wat deep-cuts achter elkaar krijgt en door de integrale vertolkingen zitten vanavond dan ook wel wat echte rarities tussen. Zo zijn ‘Extraordinary Girl’ en ‘She’s A Rebel’ dit jaar al bijna net zo vaak gespeeld als in de 20 jaar ervoor. Vooral leuk voor de echte fans natuurlijk, maar door de context van het album zijn het ook voor anderen leuke tracks die echt in de set passen. Ook ‘Homecoming’ – na 20 jaar nog altijd het langste Green Day-nummer – werkt vanavond perfect richting het einde van de integrale vertolking.