#dtrh24: dit was de zondag van Down The Rabbit Hole 2024! #dtrh24: dit was de zondag van Down The Rabbit Hole 2024!

Het blijft een hoogst opmerkelijke combinatie, een rapper in een zwart maatpak en een lolly in de hand, op hetzelfde podium als een klassiek orkest. Samen goed voor 24 man. sor z’n stem is zo doordrenkt met autotune dat het overduidelijk een stijlkeuze moet zijn. Lang niet altijd is de wisselwerking tussen hem en het orkest raak, maar verspreid over de hele show komt sor met een ruime voldoende door de keuring. Al is het alleen al omdat het bijzonder uniek is wat hij op een podium neerzet. (TdG)

De lichtvoetige, soulvolle pop van Sammy Rae & The Friends doet zomers aan, maar in de eerste instantie lijkt het weer daar niet aan mee te willen werken. Donkere wolken trekken over het meer en de eerste druppels verdrijven een deel van de vroege vogels naar een overkapping. Maar daar legt de band rond Sammy zich niet bij neer. Met onder meer ‘Good Life’ laat het zevental de zon weer doorbreken (al doen ze dat bijna weer teniet met een vrij generieke cover van ‘Are You Gonna Be My Girl?’). Geen muzikale verrassingen, maar wel een prima opener op de laatste dag van Down The Rabbit Hole. (RH)

Ook in de Fuzzy Lop worden we nog niet verrast. Het Australische Southern River Band speelt een catchy combinatie van hard- en bluesrock, maar kleurt daarbij keurig binnen de lijntjes. Neemt niet weg dat ‘The Streets Don’t Lie’ en ‘Vice City III’ behoorlijk lekker klinken en aardig wat mensen, waarvan sommigen enkel kwamen schuilen voor de regen, binnenboord weten te houden.

Toch kiezen we ervoor om een kijkje te gaan nemen bij The Beaches, waar het publiek tot buiten de tent mee staat te swingen. De Canadese band brak vorig jaar door met tweede album Blame My Ex en bijbehorende single ‘Blame Brett’. Gelukkig voor de Bretts op Down The Rabbit Hole kunnen zij eerst genieten van een onderhoudende show, waarin de band veelvuldig contact zoekt met het enthousiaste publiek. Maar het is onvermijdelijk: tijdens iedere show van The Beaches wordt Brat Girl Summer voor eventjes ‘Blame Brett’ Summer. Of nou ja, summer… (RH)

Wie weet kunnen The Vaccines het weer doen omslaan. Op het podium is het vooral frontman Justin Hayward-Young die op een nonchalante manier de show steelt, het publiek laat zich gewillig meenemen in die zorgeloosheid. Het zwaartepunt van de set ligt enerzijds op het nieuwe album Pick-Up Full of Pink Carnations, tegelijkertijd komen er ook veel classics van hun debuut voorbij. En juist met de oudere nummers komt de sfeer er natuurlijk steeds meer in. ‘Headphones Baby’, ‘Handsome’ en ‘Teenage Icon’ worden luidkeels meegezongen, en uiteraard bereikt de show met ‘If You Wanna’ zijn hoogtepunt. (RH)

Met een hoop luchtige interactie en een arsenaal aan bespeelde instrumenten weet Jain haar uur meer dan boeiend te houden. De setlist strijkt een stuk verder dan giga TikTok-hit ‘Makeba’, die eigenlijk vloekt met de rest van haar optreden. En dat Franse accentje waar ze zichzelf nog voor verontschuldigt is juist cute evenals karakteristiek. (TdG)

Langzamerhand groeit de Bossa Nova uit tot het best bewaarde geheim van Down The Rabbit Hole, ook al is het opnieuw retedruk bij het podium. Qua looks heeft het wel wat weg van een outdoor cinema. Er staan trapjes in de steigers zodat mensen van bovenaf naar, bijvoorbeeld, La Sonora Mazurén kunnen kijken. De Colombianen swingen heerlijk op een bedje van psychedelische tropical met nog een hoop ruimte voor de synthesizer.

Het werkt fantastisch. Het veldje is bomvol. Mensen klimmen in de steigers om nog een graantje mee te pikken. La Sonora Mazurén is weer een type act wat de festivalbezoeker prima kan slikken. Op een dag waar het hoofdpodium opnieuw niet garant staat voor spektakel en volle velden, zijn het deze hoekjes waar het festival echt bal is. (TdG)

Een uur na de vorige show bij de main stage ziet de dag er weer heel anders uit. Maar hoe onuitnodigend het natte veld voor de Hotot op dit moment ook is, het stroomt goed vol voor de show van Jessie Ware. En terecht, want ze maakt er een onvervalst pop-feest van. Met onder meer ‘Save A Kiss’, ‘Beautiful People’ en ‘Free Yourself’ schudt ze het ene dansbare nummer na het andere uit de mouw. Natuurlijk wordt dat in de voorste rijen met veel enthousiasme ontvangen, maar het echte feest bevindt zich achter op het veld. Grote groepen festivalgangers hebben hun krachten gebundeld en dansen, gehuld in ponchos, gecoördineerd dezelfde pasjes als één grote flashmob. Weer of geen weer, het feest moet - en gaat - door! (RH)

Met The Last Dinner Party staat er een van de grootste hypes van dit moment op Down The Rabbit Hole. De verwachtingen zijn dan ook hoog - misschien eigenlijk zelfs onrealistisch hoog - en dat komt de sfeer eigenlijk alleen maar ten goede. Vanaf opener ‘Burn Alive’ maken de Britten er een feestje van en struint zangeres Abigail Morris over het podium om veelvuldig contact te maken met het publiek. Multi-instrumentalist Emily Roberts houdt zich misschien meer op de vlakte dan haar bandleden, maar drukt wel een hele duidelijke stempel op het geluid van de band. Toegegeven: lang niet alle nummers hebben de power van ‘My Lady of Mercy’ en afsluiter ‘Nothing Matters’, maar de spanning wordt gedurende de set wel mooi opgebouwd. De ontlading tijdens ‘Nothing Matters’ is dan ook groot. (RH)

Wat heeft Khruangbin om 19:00 uur vervolgens een heerlijk tijdstip. Het publiek ligt uitgesmeerd op de Hotot hill met diner al ingeslagen. De instrumentale band uit Texas sprankelt heerlijk, met die herkenbare gitaarrifjes als basis. Extra mooi zijn de visuals die door de drie grote ramen achter de bandleden spieken. Een uur lang dommelt het hele veld weg bij de prachtige Thaise funk die uit slechts drie instrumenten komt.

Maar wat blijft Khruangbin een mysterieuze groep. Gitaristen Laura Lee en Mark Speer verdwijnen achter hun dikke, zwarte pony’s en drummer DJ komt al helemaal niet in beeld. Die wazige visuals links en rechts van het podium maken het nog moeilijker om achter de voordeur van de band te kijken, ondanks dat hun laatste album “naar de woonkamer” betekent. (TdG)

Na acht jaar is The National terug in Beuningen, dit keer als slotakkoord van het festival. Sindsdien is er een hoop gebeurd rond de band: de Amerikanen brachten in de tussentijd vier studioalbums uit, wonnen een Grammy, maar er waren ook jaren waarin zanger Matt Berninger worstelde met een depressie. Misschien is dat deels ook de reden dat we hem vandaag zo gedreven, zo gretig, haast als bezeten over het podium zien bewegen. Maar hij is niet de enige die zijn emoties de vrije loop laat. Ook in het publiek worden tijdens ‘Eucalyptus’ al de nodige tranen weggepinkt en komen sommige nummers echt binnen.

Van de geweldige blazers bij ‘Mistaken for Strangers’ tot de agressieve noodkreten in ‘Abel’ en van het breekbare ‘I Need My Girl’ tot het swingende einde van ‘Fake Empire’, stilistische gaat het alle kanten op. Maar altijd met die snik in de stem van Berninger. Wie knallend het weekend uit wilde, heeft aan de show van Sef en Abel (IJsland) een hele goede gehad. Maar ook The National bezorgt Down The Rabbit Hole de prachtige afsluiter die ieder festival wel zou willen. (RH)