#dtrh24: dit was de zaterdag van Down The Rabbit Hole 2024! #dtrh24: dit was de zaterdag van Down The Rabbit Hole 2024!

De soul doet het goed op de zaterdag van Down The Rabbit Hole. Het is 15:30 uur wanneer Jalen Ngonda het podium van een goedgevulde Fuzzy Lop oploopt. Twee seconden heeft de soulzanger nodig om met zijn stem te imponeren. “Zie je nou wel?”, zie je de kartrekkers tegen hun naasten zeggen. Wat volgt is een tijdmachine naar de 60s en 70s-soul. Marvin Gaye is niet ver weg. Bij elke uithaal waar Ngonda ontzettend de hoogte in gaat, joelt het publiek hem steeds harder toe. Op een gegeven moment moet hij er zelf ook om lachen, hoe makkelijk hij deze tent inpakt.

Naast de drie hoofdpodia krioelt het op het festival van de zijweggetjes, tunneltjes en konijnenholletjes. Een reusachtige betonnen pijp brengt je naar de Bossa Nova, waar het vijfkoppige POM staat. Fysiek verdwijnt leadzanger en Liza compleet in het publiek dat ook het lage podium op mag betreden. Maar met de energie van een Duracell-konijn en een publiek dat minstens zo hard springt als zij werkt POM op Down The Rabbit Hole als een trein. Maar ja, hoe kan dat ook anders als je grootste hit de naam van het festival draagt? (TdG)

AURORA zagen we vijf jaar geleden al eerder in dezelfde Teddy Widder staan en kan deze middag op een flinke, verwachtingsvolle toeloop rekenen. De etherische electrofolk van de Noorse zangeres kent een hoog sprookjesgehalte in zowel geluid als visuele presentatie. Met Björk-achtge stem zwiert ze over het podium waarbij haar muziek een uitgestrekt landschap aan moods bewandelt, van opzwepende, dansbare tribal tot ingetogen emotioneel en enkele keer zelfs gruizige gitaren. Haar persona komt tussen de nummers door soms misschien niet helemaal authentiek over - praat ze écht met zo'n kinderstem? - maar dat doet niets af aan de indrukwekkende set die een uur lang machtig stand houdt.

Een andere DTRH-oudgediende is het Vlaamse dEUS, dat in 2019 nog op de grote Hotot-stage stond met een integrale uitvoering van hun album The Ideal Crash uit 1999. Vandaag voelt de toch wat bescheidener Teddy Widder wat dat betreft als een lichte degradering. De gemiddelde leeftijd van het publiek lijkt boven de vijfendertig te liggen. Een minder voorspelbare set dan vorige keer dus, maar hoewel er absoluut niets mis is met het materiaal van de recente albums duurt het tot klassiekers als Instant Street tot het publiek echt los gaat. Het is dan ook wel echt raak, maar we zijn dan ook al een paar nummers onderweg. (MD)

Het optreden van L'Impératrice begint met een lichte vertraging, omdat de stevige wind teveel vat dreigt te krijgen op de grote, hangende middenveld-speakers en deze uit voorzorg naar beneden worden getild. De opzwepende Parijse synthpop was een grote verrassingshit op DTRH 2022, toen nog in de Teddy Widder-tent. Vandaag blijkt op de grote Hotot buiten-stage dat men evengoed het grote veld in beweging krijgt. Op het podium vragen de glitterbackdrop en de band's matchende outfits met oplichtende lampen wellicht om wat minder daglicht, maar de gladde retro space-disco reikt tot ver achter op het terrein, waar het ook voor de casual graszitters een prima achtergondbeat verzorgt. (MD)

PinkPantheress belichaamt wel echt het type act waar dit hele festival lang mensen naar op zoek zijn. The Bizarre is al urenlang ramvol, maar de menigte verplaatst zich nu richting de Teddy Widder. Nog voordat de vrouw waar het allemaal om draait het podium op komt, staat haar dj het publiek warm te draaien. Best wel corny, maar het publiek is happig en is al helemaal in de mood wanneer PinkPantheress zelf opkomt. Datzelfde publiek lijkt het helemaal niet te boeien dat ze de boel aan elkaar playbackt en de wisselwerking tussen dj en live-muzikanten niet zo werkt. Maar goed, prima festivalvertier. (TdG)

Nederland speelt vanavond zijn kwartfinale op het EK voetbal en hoewel er nog geen honderd meter verderop een groot scherm staat opgetuigd kan Kneecap in de Fuzzy Lop daar moeiteloos mee concurreren. De politiek geladen teksten van het republikeinse hiphoptrio uit het Noord-Ierse Belfast zijn niet altijd te volgen, maar de vurigheid waarmee ze het publiek in worden geslingerd en de agressieve beats waarmee ze gepaard gaan zorgen vanaf de openingsklanken voor een kolkende, springende massa over de volle breedte van de tent.

Keer op keer worden we opgezweept tot een moshpit, waar ook de gemaskerde dj zelf even te vinden is. Op een gegeven moment maakt al het sarcasme even plaats voor een wat directer politiek statement over de Palestijnse zaak, maar we vermoeden dat het vooral de energie-explosie is die de aanwezigen zullen bijblijven. Een tip voor wie het nogmaals wil ondergaan of nieuwsgierig is geworden: ze zijn volgende week zondag te vinden op het Nijmeegse Valkhof-festival. (MD)

Kort daarna krijgt Michael Kiwanuka op het hoofdpodium het veld voor hem prima gevuld, op een dag waar dat lang niet zo vanzelfsprekend is. Het is hard werken voor de soulzanger om het alsmaar tetterende publiek stil te krijgen. Maar Kiwanuka groeit langzamerhand in de show, met als toppunt ‘Home Again’ - u kent het vast, uit reclames voor woonwinkels. Afgetopt met een reeks hits uit succesalbum Love & Hate zorgt Michael Kiwanuka voor een zeer gebalanceerde en krachtige show. (TdG)

Ondertussen is de wedstrijd nog volop bezig wanneer het Londense DEADLETTER het podium van de Fuzzy Lop betreedt. Dat verklaart wellicht waarom het even duurt voor de tent zich vult. Maar daarna gaat het ook wel echt helemaal los. Muzikaal past de band in de traditie van de recente Britse post-punkgolf met bands als IDLES en Fontaines D.C., maar men onderscheidt zich met onder andere een saxofoon en een net wat toegankelijker sound.

De even charismatische als stoïcijnse frontman Zac Lawrence zet werkelijk alles in om de tent kleiner te doen beleven en is zelf regelmatig tussen het publiek te vinden. Zelfs een lange tijd zittend. Nummers worden luidkeels meegezongen en dit alles nog steeds zonder debuutalbum. 'See you in the semi-finals,' zegt de Engelse zanger vlak voor hij het podium verlaat. Ook wij niet-EK-kijkers weten nu de uitslag. (MD)

Headliner Jungle maakte zich eerder vandaag onverwachts al eens op voor een gig van een uurtje in The Bizarre. Later mogen ze in het pikkedonker de zaterdag afsluiten. In een bijzonder hoog tempo koerst Jungle soepel door hun gespekte oeuvre heen. Een snaarstrakke band en minstens zo strakke visuals zorgen voor een uur lang héérlijke discosoul. Echt persoonlijk wordt de groep met zonnebrillen niet, op een referentie naar het Nederlands Elftal en wat opblaasballen na. Maar met het genre dat zij tot in hun tenen beheersen en een veld dat ramvol staat, bewijst Jungle zich als waardige headliner. (TdG)