#dtrh24: dit was de vrijdag van Down The Rabbit Hole 2024! #dtrh24: dit was de vrijdag van Down The Rabbit Hole 2024!

Als eerste stuiten we midden op het terrein op de mobiele pop-upstage van het Rotterdamse festival Left of the Dial. Daar speelt op dat moment ARXX, die met hun minimale bezetting prima op dit kleine podium passen. Het Engelse duo, bestaande uit Drummer Clara Townsend en gitarist Hanni Pidduck, brengt een mix van toegankelijke, meezingbare pop, aangezet met venijnig gitaarwerk dat ondanks de lichte regenval al snel een aardige troep mensen naar zich weet te trekken.

In de Fuzzy Lop-tent, de kleinste van de drie 'grote' podia van DTRH, start kort daarna het Engelse Bad Nerves.  Zij weten met hun consciëntieuze en pretentieloze poppunk al snel de juiste snaar te raken bij de ramvolle tent. De circle pits gaan soms al voor de muziek zelf uit, dus de goede sfeer kunnen we deels op conto schrijven van het uiterst ontvankelijke publiek. Frontman Bobby Nerves lijkt een lopende rock 'n roll-cliché, maar het snelle tempo, in combinatie met de harmonische refreintjes werken absoluut. Aanstekelijk. Weinig vernieuwend maar desalniettemin prima, zweterig festivalvertier. (MD)

Gezien het halfvolle veld kunnen we niet zeggen dat iedereen is uitgelopen voor The Gaslight Anthem, maar goed, ook wij moesten twee keer kijken toen ze werden aangekondigd. Het laatste wapenfeit van die band was toch al ruim tien jaar geleden? Nee hoor, want vorig jaar kwam er, na een sabbatical van dus zo’n 10 jaar, eindelijk weer een album in de vorm van ‘History Books’. Veel aandacht wordt er niet besteed aan het nieuwe album en ook special guest Bruce Springsteen is er vandaag niet om de titeltrack te vertolken (flauw hoor). Alle hitjes komen voorbij in een show die voor de fan een fijn weerzien is met de band, maar die voor de feestgangers vooral een rustpuntje is vóór de show van Nia Archives. (RH)

Blondshell is de artiestennaam van de uit LA afkomstige Sabrina Teitelbaum. Haar debuutalbum, vol alternatieve indiepop met een onmiskenbare 90's-alternative-vibe, gooide vorig jaar hoge ogen. Het podium van de Fuzzy Lop lijkt aanvankelijk wel wat groot voor de jonge, naar beneden kijkende muzikanten. Teitelbaum zelf verschuilt zich de eerste nummers achter haar zonnebril, maar ergens siert het introverte materiaal ook wel. Het aanwezige publiek is gewillig, maar helemaal vol is de tent niet. De muziek zelf staat als een huis, al nemen geluidstechnische problemen halverwege helaas wat momentum uit de set weg. Toch zijn we benieuwd naar de toekomst van Blondshell en dit type retro-sound waar we ongetwijfeld meer van gaan horen. (MD)

Een van de opvallendste namen deze editie is zonder twijfel RAYE. Na nummers geschreven te hebben voor andere artiesten (waaronder Beyoncé en Charli XCX) en enkele succesvolle gastbijdragen bracht ze vorig jaar haar debuutalbum Escapism uit, en. met veel succes. Vandaag zien we dan ook waarom het zo hard gaat. Tussen het praten door (want ze blijkt vandaag behoorlijk wat te vertellen te hebben) trakteert ze ons op een breed scala aan nummers. Soul (‘The Thrill Is Gone’), R&B (‘Hard Out Here’), pop (‘Ice Cream Man’): stilistisch gaat het alle kanten op, maar iedere nummer is om door een ringetje te halen. En ja, ook ‘Prada’ hoort bij het oeuvre van RAYE. De muzikale duizendpoot kletst wat af, maar laat er ondertussen ook geen twijfel over bestaan dat we nog veel van haar gaan horen.

En dan heel iets anders, want wat ook niet mag ontbreken is een bezoek aan de Porto Parties. Al jarenlang krijgen bezoekers de mogelijkheid om een concept voor een feest te bedenken, dat ze vervolgens zelf mogen organiseren. En dat concept kan de gekste vormen aannemen. Wie bij Desperadogs binnen wil komen moet zich dan ook eerst door een speeltunnel wurmen, maar dat wordt beloond met een eclatante mix van ‘Mr Brightside’, Anita Meyer en Bloodhound Gang. En dat onder toezicht van tientallen huisdieren die door de bezoekers zijn ingestuurd.

We zijn dus al opgewarmd als we langs Yard Act komen. Twee maanden geleden gaven ze nog een succesvolle show in Doornroosje, nu lijken ze helemaal in topvorm te zijn. De reden? “Dit is al onze tweede show vandaag!” aldus frontman Smith. En inderdaad: een kleine zeven uur geleden stonden ze nog op Rock Werchter. Van vermoeidheid is echter geen enkele sprake. We krijgen de best mogelijke versies van ‘Payday’ en ‘The Trench Coat Museum’, het publiek beantwoord dat met een totale ontlading in de pit. Ook tot ver achter in de Teddy Widder staan de groepen uitbundig te dansen. Dit is een festivalact zoals je die het liefste ziet. (RH)

De afgelopen vijftien jaar hebben we Eefje de Visser zien uitgroeien van intieme singer-songwriter naar een grootser, meer extroverte live-productie, waarbij met name na haar vierde plaat Bitterzoet uit 2020 een nieuw hoofdstuk lijkt te zijn ingezet. Vanavond staat ze op het grote Hotot-podium en dat is niets te hoog gegrepen. De statige, symmetrische podiumopstelling met vier muzikanten en twee backingzangeressen tegen een witte achtergrond vormt het perfecte visuele front voor de dansbare, elektronische gedreven Nederlandstalige nummers. De langzaam Invallende duisternis complementeert het geheel en het is bewonderenswaardig hoe de goed het intieme materiaal met zijn triphop-vibe tot achter op het grote terrein prima standhoudt. Zelfs de even opdoemende lichte miezerregen is bij al die melancholiek niet misplaatst. Eefje de Visser is nu al absoluut een van de hoogtepunten van het weekend.

Bij Australische psychedelische garagerock denken we al gauw aan King Gizzard and the Lizard Wizard, en dat is precies wat door ons hoofd gaat bij de eerste noten van Psychedelic Porn Crumpets. Net iets minder edgy dan eerdergenoemde landgenoten weten ze wel een bak energie neer te zetten die de goed gevulde Fuzzy Lop wel kan waarderen, al gaat het minder los dan eerder op de dag bij bijvoorbeeld Bad Nerves. De vele avontuurlijke, maar ook ingewikkelde tempowisselingen zouden het in een kleinere zaal wellicht beter doen. Een speciale vermelding voor de gave, psychedelische animatie-visuals op de achtergrond. Daar zou je ook zonder muziek prima naar kunnen kijken. (MD)

Het contrast tussen Psychelic Porn Crumpets en Action Bronson had haast niet groter kunnen zijn, maar er is een overeenkomst te bespeuren. De Amerikaanse rapper laat zich namelijk ondersteunen door een live band van topniveau: The Human Growth Hormone, dezelfde backing band die hem ook hielp om van zijn Tiny Desk Concert een heerlijke opname te maken. Het niveau is dus hoog. Zo hoog zelfs, dat het af en toe lijkt alsof Action Bronson zelf juist ter ondersteuning meegekomen is. We betrappen ons er dan ook op dat we regelmatig vooral staan te genieten van de jazzy, funky partijen van de band. Met een hit als ‘Baby Blue’ grijpt Action Bronson echter wel degelijk de regie en laat hij de hele tent uit volle borst meezingen.

Er zullen weinig bezoekers zijn waarbij LCD Soundsystem niet nadrukkelijk omcirkelt was op de timetable. De band heeft dan ook een geweldige live reputatie en ook nu is het weer waanzinnig om te zien wat James Murphy en co. aan apparatuur het podium op hebben laten fietsen. Toch is het ook opvallend hoeveel mensen na een half uur of een uur eieren voor hun geld kiezen. Toegegeven: het is niet de gemakkelijkste headlineshow, zeker niet voor wie verwacht twee uur lang op allerhande varianten van ‘Daft Punk Is Playing In My House’ te gaan dansen. Dat nummer staat überhaupt niet op de planning.

Wat we dan wel krijgen? Een heerlijke show van tracks die geduldig en secuur opgebouwd worden. Iedere laag, ieder element, alles wordt zorgvuldig aan de muziek toegevoegd. We zien de nummers telkens weer groeien naar de climax en eigenlijk is iedere track gewoon weer raak. De show had gewoon niet beter gekund. Het publiek dat is blijven plakken is dan ook in een jubelstemming. Zeker als de toegift wordt ingezet voelt het echt als een onderonsje tussen de band en de dansende fans. LCD Soundsystem is niet de headliner die alle bezoekers van DTRH weet te verbinden: daarvoor lijkt de verscheidenheid aan soorten festivalgasten vandaag ook gewoon te groot. Wel is het daarmee de headliner die precies past bij een dag als vandaag. (RH)