Op dag vijf van de feesten beginnen inmiddels ook de voeten van de feestgangers blaren te vertonen. Na vanavond staan er nóg twee avonden op het programma, hoe houdt iedereen het vol? Gelukkig is het muzikale aanbod breed en fraai. 3voor12 Gelderland dook er weer in en kwam met een lijst hoogtepunten van de roze woensdag.

9. Yunè Pinku

© Heyta Melssen

Dansen op een vulkaan die niet uitbarst

Hoe later op de avond, hoe donkerder het wordt. Maar om nou helemaal  in het donker te starten gaat ook wel weer ver. Niet duidelijk is of het een technische storing is of niet, maar als Yunè Pinku haar set start gebeurt dat in het pikkedonker. Ook haar microfoon lijkt niet te werken, maar de technici grijpen niet in, dus het zal wel goed zijn. Na een tijdje komt er een heel klein beetje licht op het podium en als ze voor de tweede keer naar de microfoon grijpt klinkt er wel geluid. Etherisch en ijl weeft zij haar stem over de door elektrische drums en synthesizer opgewekte melodieën. Haar show is al de derde technoset op rij vanavond op het Valkhof Festival en hoewel zij wordt aangekondigd als een van de dansbaarste acts van dit festival blijft het publiek vrij tam. Wellicht is men het een beetje moe om steeds te worden meegevoerd in de wereld van de muzikant en blijven daarom de voetjes ditmaal op de vloer. 

Van het aangekondigde ‘dansen op een vulkaan die weldra kan uitbarsten’ blijft dus weinig over. Wat wel overblijft is een aangename wal van luistermuziek om je rustig te laten meevoeren. De nacht in, of als opwarmer voor een avond vol nieuwe avonturen. Met het licht komt het de rest van de avond niet meer goed en dat is jammer, want op die manier blijft er van een show weinig over en lijkt de belangstelling, zeker in de achterste regionen, al snel te verslappen. (HM)

8. Bob uit Zuid

© bob uit zuid

Bob uit Zuid gaat er met gestrekt been in

Om het maar gelijk uit de weg te hebben: ja, Bob uit Zuid is de zoon van schrijver/columnist Nico Dijkshoorn. Hoewel hij wellicht daar zijn affiniteit met taal aan te danken heeft, gaat hij deze associatie zelf het liefst uit de weg. Bob rapt, maar noem het geen urban of trap shit. Echte drums, bas en gitaren vormen de basis van een act die doet denken aan oldschool legendes als de Beastie Boys en Urban Dance Squad.

Bob is een unieke persoonlijkheid: hij rijdt een Volvo V70, heeft een Sint Bernard hond, houdt van karpervissen en heeft zin in cocktails van Paak, zo laat hij ons deze avond weten. Ondersteund door twee muzikanten brengt hij recalcitrante rapnummers van zijn eerste twee platen ten gehore, en die gaan er bij het publiek in Kronenburgpark in als zoete koek. Er wordt gedanst en met hoofden geknikt, en zodra afsluiter 'Karpervissen', met die moddervette beat, wordt ingezet, kan zelfs een moshpit niet uitblijven. (ML)

7. X IT

© Azumi Tchadjobo

Multi-etnisch collectief X IT opent lekker dromerig op de Boog

In de bio van X IT wordt de band Portugees genoemd, dankzij producer St. James Park (Tiago Sampaio). Live bestaat de band echter uit de Nederlandse toetsenist Daniël Tómas en de Duitse zangeres Eliën, aangevuld met gitarist Jorge da Rocha.

De band trapt af met een spoken-word passage op een bedje van esoterische fluitjes, waarbij de bassen pas halverwege de song in komen. Deze openingstrack is min of meer de blauwdruk voor hun sound: lome bassen ondersteunen de dromerige zang van Eliën, wat associaties oproept met de Britse triphop-pioniers Lou Rhodes en Andy Barlow van Lamb. Het is een fijne mellow opener, en niemand die erop let dat songs als 'SBCNLCSLY' en 'MNTNY' vooral uit medeklinkers lijken te bestaan. Dit draagt alleen maar bij aan het mysterie dat het multi-etnische collectief omgeeft. (TM)

6. Wies

© Marcel Rommens

Wies heeft geen introductie meer nodig in Nijmegen

"Hallo Nijmegen, wij zijn Wies!" klinkt het enthousiast door de speakers. Twee jaar geleden stonden ze al op de Vierdaagsefeesten met hun fusie van Nederlandstalige singer-songwritermuziek en aanstekelijke powerpop. Toen was het Arc-podium op het Valkhof de locatie, maar nu is de promotie naar Stadseiland Stek een logische stap gezien de drukte voor het podium. "Het is goed om terug te zijn," roept frontvrouw Jeanne voordat de derde song, ‘Sigaret’, begint. Nijmegen beaamt dit met luidkeels meegezongen nummers.

De band vliegt soms lekker bombastisch uit de bocht, zoals bij de kraker ‘Meisje’, die tot bijna tien minuten wordt opgerekt met robotvocalen die aan vroege jaren tachtig synthbands doen denken. Maar dat betekent niet dat Wies de diepte schuwt. In het "ludduvuduh-liedje" ‘Barman’, dat óók een Nijmeegse connectie heeft, laat de band zien ook emotionele lagen te kunnen raken. Bij ‘Soms Is Het Te Laat’ wordt de beproefde sit-down ingezet, en de afsluiter is natuurlijk de klassieker ‘Bandje’. Helaas is het tijdschema onverbiddelijk, dus toegiften zitten er niet in.

Na afloop staat Jeanne gelijk bij de barrière om met het publiek te knuffelen terwijl het podium wordt omgebouwd voor de volgende act. De mannen en vrouw van Wies zijn écht zo lief als ze eruitzien. (TM)

5. Julia Sabaté

© Edwin Smits

Aan Julia Sabaté’s aanstekelijke enthousiasme is helemaal niets digitaal bewerkt

“Bij ieder geluidje dat je hoort, druipt de digitale bewerking ervan af,” schreef Volkskrantjournaliste Els de Grefte in een artikel uit december 2023 over het hyperpop-fenomeen. De Spaans-Nederlandse Julia Sabaté, die vandaag het Arc-podium op het Valkhof mag openen, is een van de nieuwste artiesten in dit almaar uitdijende genre. Haar aanstekelijke enthousiasme waarmee ze over het podium stuitert, is echter geheel authentiek.

Voorafgaand aan 'Joder te Quiero' (een nummer over verliefdheid) roept ze enthousiast uit hoe geweldig ze het vindt dat wij op songs dansen die we niet eens verstaan. “Écht heel erg bedankt, dat betekent heel veel voor mij,” zegt ze. Maar alsof ze het publiek nog niet genoeg heeft opgezweept, gaan de handen massaal de lucht in bij 'Las Locuras' en de nieuwste single 'Tu Planeta'. Wat begint met een sit-down, mondt uit in een enthousiast springende menigte. Helaas komt Julia’s aanstekelijke hyperpop-feestje met 'Ojos de Mentiera' alweer ten einde. (TM)

4. Babs

© Marlies Rothoff

Babs brengt energie en verbinding op Roze Woensdag

In de avond lopen er nog veel kinderen rond op het stadseiland, en ook zij komen even kijken bij Babs. De zangeres en rapper krijgt met haar nummers binnen no time alle ouders, kinderen en andere geïnteresseerden vooraan bij het podium aan het dansen. Haar muziek bestaat uit klassieke rap, met elektrische vibes, funky basgitaren en een doorrollende beat die live gedrumd wordt. Deze combinatie maakt het onweerstaanbaar dansbaar. Ook de energie van rapper Babs Schutte zelf is aanstekelijk. Ze is een heerlijke spring-in-het-veld, waardoor ze het hele podium over sjeest.

Wat echter het meest opvalt aan het optreden, zijn de teksten die ze zingt en rapt. Ze gaan over buiten hokjes denken, LHBTI-kwesties, gebroken harten, en het belang van het gesprek aangaan. Of je nu op de dansvloer staat of niet, Babs stelt vragen die aan het denken zetten, zoals: “Denk je niet dat mensen elkaar beter zouden begrijpen als de wereld een beetje bi zou zijn?”

Door haar teksten doet ze denken aan Sophie Straat, maar Babs voert op haar eigen manier haar protest. Al dansend, terwijl het publiek hier en daar een zin meezingt, zet ze de mensen die komen luisteren toch even aan het denken. Opvallend dat ze aan het eind abrupt stopt en opeens weg is, maar desalniettemin is ze een perfecte artiest voor de Roze Woensdag. (MR)

3. Kimyan Law

© Heyta Melssen

Kimyan Law trommelt virtuoos op de elektrische drumpad

De Boog is liefde op deze woensdag en Kimyan Law krijgt deze liefde ten volle van een dankbaar dansend publiek. Zijn set wordt aangekondigd als een trip door een duister Londens steegje, maar de muziek die Kimyan ten gehore brengt, roept eerder beelden op van bomen en uitgestrekte savannes.

Gewapend met een computer en een elektronische drumpad brengt hij zijn publiek al snel in een plezierige flow die geen moment verveelt. Zijn Congolese roots komen duidelijk naar voren in de virtuoze drumritmes waarmee hij zijn samples verrijkt. Terecht dat de groep dansers voor het podium steeds groter wordt, terwijl ook op grotere afstand mensen blijven staan, luisteren en meedeinen.

Geboren in Wenen uit een Oostenrijkse moeder en een Congolese vader, kreeg hij al vroeg te maken met eenzaamheid en uitsluiting. Daarom stortte hij zich op het creëren van een muzikale wereld waarin hij steeds meer Afrikaanse elementen verwerkte. Vanavond maken wij voor even deel uit van zijn wereld, een veilige haven in een hectische tijd. (HM)

2. RolRolRol

© Heyta Melssen

Valkhof Festival Rolrolrol’t een uur lang mee op muzikale wereldreis

Wat krijg je als Justice besluit loungemuziek te maken en die grotendeels te baseren op Herbie Hancock-samples? De eerste twintig minuten van RolRolRol, een electrojazz-duo bestaande uit Jameszoo en Niels Broos. Hun jarenlange samenwerking resulteerde vorig jaar in debuutalbum MUSIC, een mooie verzameling elektronische jazz die even relax als onnavolgbaar als dansbaar kan zijn. Voor een enkeling die al bij aanvang aanwezig is, is de complexiteit van de muziek wel even schrikken. Gelukkig worden zij al heel snel afgelost door zieltjes die het wel goed kunnen waarderen. En die zijn gewoon een uur onder de pannen.

Na zo’n 25 minuten schakelt het duo over op meer hiphop-georiënteerde beats, wat het geheel aanzienlijk dansbaarder maakt. Voor je het weet wordt het tempo langzaam opgeschroefd en doen zelfs house- en technobeats hun intrede. Het wordt een bijzonder eclectische set, waar de muziek zich langzaam blijft ontwikkelen en ook het publiek steeds meer in de muziek groeit. Door de toenemende dansbaarheid wordt er, op wat jazzy intermezzo’s na, eigenlijk continu gedanst. Zo werkt RolRolRol naar hun echte Justice-momentje: niet zozeer het loopje dat zo uit ‘D.A.N.C.E. pt. 2’ lijkt te komen, maar het publiek vermaken met heel sterk opgebouwde electro-tracks die net even iets toegankelijker zijn dan (eveneens lekkere) jazz aan het begin. (RH)

1. Sowulo

© Heyta Melssen

Sowulo creëert een avondje "Lindisfarne aan de Waal"

In de 8e eeuw kwamen de Vikingen aan land in Lindisfarne, een eilandje in het noordoosten van Engeland. Vanavond enteren zeven noormannen en -vrouwen de van oorsprong katholieke Stevenskerk. Bedreigend? Allerminst: er vloeit geen bloed en middeleeuwse rituelen blijven achterwege. Wie de indrukwekkende ceremonie van 'grote broer' Heilung heeft meegemaakt, kent hun stijl. Sowulo, de rune die zon betekent, richt zich echter meer op het muzikale en vormt een fijne stijlbreuk in de Vierdaagse-programmering.

De band hoeft niet ver te varen, want het is een Nederlands muziekproject dat al in 2012 is opgericht door frontman Faber Horbach. Inmiddels zijn ze vijf albums verder met Angelsaksische teksten en nummers zoals 'Begalan' 'Æt Wega Gelætan Ceorfan' en 'Spatle Æghwas'. Van de historische instrumenten is de carnyx het meest opvallend. De lange koperen ‘trompet’ met dierenkop brengt toch nog iets van oorlogsceremonie.

De solo van Horbach halverwege het concert maakt veel indruk in de galmende kerk, vooral in combinatie met de vocalen van Micky Huijsmans. De akoestiek van de Stevenskerk is perfect voor deze muziek. Na de afsluiter 'Full Mōna' volgt een uitgebreide staande ovatie en rennen de bezoekers naar de merchandise. (HvW)

Fotoverslag van de woensdag