De Vierdaagse zit erop: de wandelaars hebben op de slotdag 10 kilometer korter gelopen vanwege de hitte, maar makkelijker werd het er natuurlijk niet van. Dat geldt ook voor de Vierdaagsefeesten, die nog één dag door de hele stad losbarstten en eindigden met een knal. 3voor12 Gelderland trok nog een laatste dag door de stad en kwam weer met een lijst hoogtepunten.

7. Longo Longo

© Marlies Rothoff

Longo Longo: tropische muziek voor een tropische avond

Op het podium staan zo’n dertien mensen, allemaal heupwiegend. Het doet denken aan Afrikaanse gospelkoortjes, maar zodra de muziek begint, waan je je in een Zuid-Amerikaanse club. Dit is precies de sfeer die Longo Longo wil neerzetten.

Elke persoon op het podium is een muzikant en bespeelt meerdere instrumenten of zingt mee. Dit zorgt voor een wonderlijk geheel waarin alles klopt. Van psychedelische gitaarsolo’s en funky saxofoonsolo’s tot afwisselende drums en de kleinste percussiegeluiden van raspen en andere instrumenten. Zelfs de ingestudeerde danspasjes dragen bij aan de totaalervaring. Deze band haalt alles uit de kast om je een geweldige avond te bezorgen.

En dat doen ze. Het publiek is vanavond ontzettend gemêleerd: jong, oud, hippies en hun tegenpolen. Ze stromen langzaam naar Bloem om te dansen. Iedereen doet dat op zijn eigen manier: salsa, stroeve Hollandse heupen, simpele handgebaren of hoofden die meeknikken.

Het is de laatste avond van de Vierdaagse, het is tropisch warm, en niemand wil nog naar huis. De tropische tonen van Longo Longo zijn het perfecte antwoord op deze zwoele nacht. (MR)

6. Kraak & Smaak

© Eduard Nijgh

Kraak & Smaak geeft 't Stadseiland een funk hoogtepunt

Als Kraak & Smaak tegen tienen het podium bij Stadseiland Stek betreedt is dat magische laatste-dag-Vierdaagsefeesten-gevoel al over Nijmegen heen getrokken. De nacht is nog jong en iedereen heeft zin om nog één keer goed te feesten. Kraak & Smaak blijkt daarbij de perfecte soundtrack om die nacht in te luiden. Het elektronische funk- en housetrio uit Leiden krijgt de handjes in de lucht en de voetjes aan het dansen.

Live wordt het trio ondersteund door twee zangers, bas en drums en het resultaat is een zinderende funk show waarbij stilstaan niet de bedoeling is. Al vroeg in de set komt 'Squeeze Me' voorbij. De grote hit met de Engelse dj Ben Westbeech uit 2008 is voor velen een feest van herkenning, maar eigenlijk klinkt de hele show vertrouwd, prettig en uitermate dansbaar. Een uitstekende keuze om deze act als laatste live-artiest op dit podium te programmeren. (ML)

5. Brass Riot

© Jan Snel

Brass Riot: Rocksterren op saxofoon

Hoe speel je Podium Bloem helemaal plat? Nou, met twee saxofoons en een drum. Hoewel de Duitse heren van de band vertellen dat ze 9 uur hebben gereisd om hier te komen en moe zijn, merk je daar niets van in hun optreden. Ze vragen het publiek dichterbij te komen en beginnen met spelen. De baritonsax bast het hele optreden door en zorgt samen met de drums voor de beat. Terwijl er met die andere saxofoon allerlei symfonieën worden gespeeld. Die de ene keer meer brass, dan weer een beetje balkan, maar vooral funky en dansbaar.

En dat is precies wat dit publiek nodig heeft. Of ze nou al zeven dagen aan het feesten zijn of net vier dagen wandelen achter de rug hebben. Ze gooien hun laatste beetje energie er met liefde al dansend en springend uit. Net als de heren op het podium, die met hun saxofoons ook alle kanten op springen, terwijl ze perfect toon houden. Langzaam stroomt het beneden bij de Voerweg helemaal vol, met allerlei soorten mensen. Met hun laatste nummer laten ze het hele Bloempubliek naar de grond zakken. Om, na een poosje de spanning goed op te hebben gebouwd, met zijn allen op te springen. Het publiek springt en danst tot de laatste tonen. De heren van Brass Riot zijn rocksterren op saxofoon. (MR)

4. The Hubschrauber

© Heyta Melssen

The Hubschrauber hoort thuis op de Arc

Local heroes The Hubschrauber op de Valkhof mainstage vandaag. Een eer waar de vijf Nijmegenaren zelf ook van onder de indruk zijn, maar het gaat ze gemakkelijk af. Tijdens hun releaseshow eerder dit jaar van hun nieuwste album This Might Be It tekenden we al op dat de band prima thuis hoort op een groot festivalpodium. Dat bleek voortschrijdend inzicht, want het is een uitstekende show.

Vanaf de opener 'Early Riser, No Self Demiser' van hun nieuwste plaat zit de sfeer er goed in en het veld begint gedurende de set dan ook terecht steeds voller te raken. Dansbare rocksongs met elektronische invloeden gaan er prima in bij het Valkhofpubliek op deze kleverig warme dag en de band bewijst hier prima om te kunnen gaan met een grote stage. (ML)

3. Talk Show

© Jan Snel

Talk Show piekt laat maar hoog

Op deze afsluitende Valkhof-avond, vol met gruizige post-punk, voelt het Zuid-Londense Talk Show zich prima thuis. Ze opereren in de traditie van bands als Idles en Fontaines D.C., maar ondanks hun traditionele bezetting van drums en gitaren, heeft hun geluid een bijna elektronische dance-vibe. De planken voor het Arc-podium zijn goed gevuld als het jonge viertal het podium betreedt.

Het optreden kenmerkt zich door een duidelijke no-nonsense aanpak. In de gedreven presentatie en mimiek van zanger Harrison Swann zien we echo's van Shame's Charlie Steen en Sleaford Mods' Jason Williamson. Veel wordt er niet tussen de nummers gezegd en van het Londense gemompel is niet altijd iets te maken, hoewel Swann zijn best heeft gedaan om wat Nederlandse woorden te leren.

Halverwege zakt het momentum bij band en publiek een klein beetje in. Hoewel de temperatuur na deze snikhete dag inmiddels een aangenamer niveau heeft bereikt, worstelen de muzikanten zichtbaar met de hitte op het podium. Bij de sterke afsluiters 'Gold' en 'Leather' komt het gelukkig allemaal weer helemaal goed. Sterk songmateriaal heeft ook op een festivalpubliek duidelijk een goede weerklank.

Na drie kwartier houdt de band het relatief vroeg voor gezien, maar door op een hoogtepunt te stoppen, laten ze het publiek verlangen naar meer. Hopelijk tot gauw in Merleyn of Doornroosje. (MD)

2. Sven Ratzke

© Heyta Melssen

Serieuze kolder in de kerk met Sven Ratzke

Sven Ratzke is blij dat hij eindelijk in de kerk mag optreden tijdens de Vierdaagsefeesten. “De vorige keer hadden ze me weggestopt in een tentje op het eiland. Om binnen te komen moest het publiek betalen met drankbonnen. Die wij dan achteraf verdeelden …”. Ratzke is een Nederduits theaterfenomeen die eruit ziet als een diva, net zo makkelijk Franse chansons als Engelse pop zingt en bij vlagen uitbarst in een onnavolgbaar koeterwaals Duits.

Tussendoor keuvelt hij gezellig met zijn publiek en kondigt zijn liedjes aan met anekdotes die een kern van waarheid hebben maar wat opgeblazen worden. Want van die tent, dat is deels waar. Ruim twintig jaar geleden stond hij aan de wieg van het Festival op 't Eiland en trad hij op in een tentje in de uitwaarden. Maar of hij nu op een mooi uitgelicht podium staat of op een drassig veldje langs de Waal, aan kracht boet hij niets in. Een show van Ratzke is serieus en kolderiek, cabaret en vaudeville, chansons en pop: hij is ontzettend goed en van alle markten thuis.

Zijn er dan helemaal geen minpuntjes? Ja: Ratzke trapt in de val waar de presentator al voor waarschuwde: de 8 seconden nagalm. In zijn enthousiasme gaat Ratzke steeds sneller praten, dus helaas gaat een deel van zijn tekst verloren. Voor zijn show staat een uur, maar als het publiek dat heel graag wil mag hij misschien wel een toegift spelen. En na afloop zal hij te vinden zijn bij de merchandise. Hij laat het nut zien van vinyl: bij grote hitte te gebruiken als waaier en in de hoes staan foto’s van hem en zijn pianist, “Naakt! En er zitten van die uitknipkleertjes bij zodat jullie je deze vakantie niet hoeven te vervelen.” Na 75 minuten is het echt op en gaat het publiek op weg naar de laatste avond Vierdaagsefeesten. (HM)

1. Gurriers

© Patrick Struijker Boudier

Postpunkchaos van Gurriers sloopt vakkundig het publiek

De laatste dag van de Vierdaagsefeesten is een slijtageslag, niet alleen voor de wandelaars die deze week tientallen kilometers hebben volbracht. Petje af voor hun prestatie, al is petje óp gepaster gezien de hoge temperaturen. Maar we dwalen af. Nee, het is een slijtageslag voor de tienduizenden bezoekers die zeven dagen lang van optreden naar optreden zijn gehopt en nu met hun finale festivalkrachten de laatste avond beleven. Dit geldt niet alleen voor het publiek: ook bands lijken soms op hun uiterste energie te spelen op zo'n laatste dag. Denk aan Fontaines D.C., die na hun afsluitende optreden in 2019 op het Valkhof Festival daarna hun optredens cancelden.

Zo mat als Fontaines D.C. destijds was - verklaarbaar wegens gezondheidsproblemen - zo energiek en stomend is de postpunkchaos van Gurriers vrijdagavond op Podium Arc, het slotoptreden van het Valkhof Festival. Ironisch genoeg wordt de band uit Ierland vaak vergeleken met hun eveneens Ierse punkcollega's van Fontaines D.C. Of dat terecht is, valt nog te bezien, want Gurriers moet de status van die band nog bereiken. Het wachten is op hun debuutalbum Come and See dat in september van dit jaar uitkomt.

De postpunkband is in ieder geval geen onbekende in Nijmegen. Vorig jaar waren ze te vinden in Merleyn: vanavond mogen ze afsluiten. En het moet gezegd: Gurriers slopen vakkundig het laatste restje festivalkracht uit het publiek met hun furieuze set. Singles 'Nausea' en 'Top Of The Bill' komen in een razende chaos voorbij en gunnen het publiek geen tijd om op adem te komen. En terwijl iets verderop Politie Warnsveld Podium Poort afbreekt met hun optreden, doet Gurriers datzelfde op de Arc. De vermoeide voetjes van de bezoekers kunnen na zeven dagen eindelijk richting huiswaarts, gedragen door de postpunk die nog nadreunt in het hoofd. Een ongekende afsluiter van een week lang feest in het Valkhofpark. (PSB)

Fotoverslag van de vrijdag