Maneman & Ostermann spelen puur Tuutenvel én Wonderbaar in Luxor Live Maneman & Ostermann spelen puur Tuutenvel én Wonderbaar in Luxor Live

Het begint redelijk vrolijk met nummers als 'Regen' en 'Marieke' maar al snel wordt het eerste begrafenisblok aangekondigd. Ostermann begint over urnen bij de uitgang en Maneman vertelt dat hij een liedje heeft geschreven bij het overlijden van zijn vader. Het nummer is al een paar jaar oud, maar zo te horen raakt de inhoud hem nog steeds. Het publiek is  muisstil, en bij het voorzichtige applaus klinkt uit de zaal “Gecondoleerd!”, in plaats van “Bravo!”. Ook dit raakt een snaar, maar gelukkig de humoristische zodat het al snel weer gezellig wordt.

Het verhaal over zijn vader is niet het enige verhaal: zowel Maneman als Ostermann zijn verhalenvertellers pur sang waarbij André zijn Twents soms afwisselt met koeterwaals. Ze schrijven hun eigen teksten maar vertalen er ook op los. Zelfs 'What a Wonderful World' van Louis Armstrong heeft een Twentse tegenhanger gekregen, volgens de bescheiden vertaler zelfs beter dan het origineel. De emotie waarmee beiden spelen is goed voelbaar en klinkt echt en puur, het contact met het publiek is prima en dat verhoogt de huiskamersfeer.

Zo prima, dat Rocco er niet voor terugdeinst om plastisch te vertellen hoe de hals van zijn gitaar aanvoelt nadat hij een flinke drupneusaanval kreeg. Het aanbod vanuit het publiek om er een bekertje onder te houden slaat hij gedecideerd af: “Nee zeg, ik zie de koppen in de media al voor me: ‘publiek houdt bekertje onder de drupneus van de artiest’. Dat willen we echt niet hebben.”

Bij dezen dus, en bedankt voor de suggestie voor de kop. Dat is altijd het moeilijkste onderdeel van een artikel.

Het klinkt soms serieus, maar de teksten vliegen af en toe danig uit de bocht. André noemt zichzelf een junkie van de taal en verslaafd aan het woord en dat is goed te merken. Hij laat de taal leven en dartelen en vooral in het slotnummer 'Soogdier' gaat het duo helemaal los (oink-oink) en maakt André voor het eerst mee dat Rocco vanaf het podium verheugd “Pieterburen!” roept. Na nog een enkele toegift verlaten beide muzikanten moe maar tevreden het podium en juicht het publiek nog even door maar de deuren blijven onverbiddelijk gesloten en is het concert toch echt afgelopen.

Het was een bijzondere avond met een boeiende show van twee rasartiesten, zowel in taal als op gitaar, drupneus of niet. Het was het een na laatste optreden van dit jaar, maar hopelijk volgen er in het nieuwe jaar nog heel veel nieuwe versies.