"We zijn Villa Achterwerk-kinderen, we houden van het randje opzoeken" "We zijn Villa Achterwerk-kinderen, we houden van het randje opzoeken"

De band kijkt elkaar lachend aan. Bram: "Mooi dat die verhalen er nu al zijn. Dat zegt ook vaak iets over een band toch?” Dan begint hij het echte verhaal. "Het was ergens in coronatijd. Toen we bij een illegale borrel in de kelder van Café de Plak zaten en we allemaal net iets teveel bier op hadden.” Hij legt uit dat ze elkaar al kenden van De Plak. Barry werkte er in de keuken en achter de bar en Bram, Loek en Hessel draaiden er vaak op feestjes. In coronatijd zochten ze elkaar nog wel eens op. Ook op deze avond.

Barry vertelt: "Bram kwam ineens met een idee voor een band. Waarbij hij gitaar zou spelen, Loek toetsen en percussie en hij dacht dat ik wel de frontman kon zijn. Ik wist niet eens dat ik dat in me had. Maar blijkbaar ben ik ervoor in de wieg gelegd.” Bram antwoordt lachend: "Het is wel een van de weinige ideeën die zo zijn ontstaan die ook nog eens goed hebben uitgepakt!” Daaraan toevoegend: "Ik heb meestal drie van dit soort ideeën op een avond, maar deze werd ook daadwerkelijk uitgevoerd.”

Nadat ze bij waren gekomen van de borrel, bleef het idee hangen. Ze kwamen bij elkaar en gingen aan de slag. Ze mengden de muziek die ze zelf tof vonden en kwamen al snel uit bij de ‘Kaboutertje Putlucht-sound’. Barry daarover: "Het maakt niet uit wat je gebruikt aan stijl. We kunnen de ene keer meer richting punk gaan en de andere keer richting psytrance en dan weer meer jaren ’90 happy hardcore. Het blijft Kaboutertje Putlucht. Luister maar eens goed naar de muziek van ‘Henny Roast’ en ‘Kindje slaan’. Dat is qua muziek heel anders. Maar het is helemaal onze sound.”

Met die sound zijn ze gaan optreden. Toen zijn er nog wat wisselingen in de band geweest. Loek hierover: "Ik stond eerst op het podium, maar dat was op de manier zoals we het bij Kaboutertje Putlucht doen niet helemaal mijn ding. Nu werk ik achter de schermen als producer en staat Hessel op mijn plek. Dat flowde direct beter. De band klopt nu helemaal.”

De heren kijken elkaar aan. Het heeft met meerdere facetten te maken vinden ze. Barry: "We hadden echt heel snel door wat voor een sound we moesten hebben. En dat, als we iets deden, onze act vooral een feestje moest worden live.” Bram vult aan: "We hadden ook wel een soort van geluk met corona. Alles was dicht, dus je kon je ook concentreren op het maken van iets nieuws. We hadden verder niet veel andere dingen te doen.”

Bram vertelt verder: "Toen we de eerste demo’s aan vrienden lieten horen en de eerste keer in kleine kringen gingen optreden, kregen we vanuit daar ook meteen boekingen. Waardoor alles wat we van plan waren in een stroomversnelling terecht kwam. We hadden opeens optredens. Daar waren we eigenlijk helemaal nog niet mee bezig op die manier. Maar het was tof dat de muziek die we samen maakten in de smaak viel.”

Ze vertellen erbij dat ze later, toen ze videoclips gingen maken, dit op veel herkenbare plekken in de stad hebben gedaan. Barry: "Daardoor hebben veel Nijmegenaren ons ook wel omarmd.” Bram: "We hebben sowieso geluk dat veel mensen in Nijmegen ons willen helpen en onze muziek mee uitdragen. En dat zoveel mensen onze muziek en teksten toch ook echt leuk vinden. Ondanks de scherpe randjes van de teksten.”

"Waar optredens in Nijmegen van begin tot het eind een feestje zijn, daar moeten we op andere plaatsen iets meer ons best doen voordat de mensen ons begrijpen” begint Barry. Bram en Hessel: "Het is de pest dat we niet echt in een hokje te plaatsen zijn. Als je op een bandjesavond staat, dan staan ze je raar aan te kijken omdat je geen drumstel hebt. En als je op een avond met dj’s staat, staan ze je raar aan te kijken omdat je met een gitaar op het podium staat. Het duurt altijd even voordat het publiek ervoor open staat en de vibe snapt.”

Barry vult aan: "Maar dat is goed hoor. In Nijmegen heb je altijd het gevoel dat je helemaal het mannetje bent. Als je ergens anders dan meer je best moet doen om mensen mee te krijgen, wordt je meer humble.” Ze concluderen: je wordt er wel een betere artiest van.

Barry grappend: “Is dat niet dat moment dat je vage designerkleding aangeboden krijgt en je daarin blijft rondlopen? Kijk naar Goldband en Son Mieux.” De rest van de band moet lachen. "Dus als je ons daarin ziet lopen, weet je het zeker.”

Opeens kijkt Barry heel serieus: "Ik mag die man niet.” Hessel vult hem aan: "Niemand is écht fan van hem.” Barry weer: "Ik vind hem gewoon echt een gladjakker.... Ik was oprecht ook heel blij dat hij niet meer op tv was.” Loek: "Ja, drie keer raden wie er na het uitkomen van dat nummer weer op tv kwam.” Barry: "Ja, verschrikkelijk, dat hebben we gewoon gejinxt met z'n allen.”

Barry: "Frustraties. Denk aan gillende kinderen of dus aan Henny Huisman. We vinden het in onze nummers ook gewoon leuk om het randje op te zoeken. Het randje van wat net wel of net niet kan in teksten. Daarin zijn we echte Villa Achterwerk-kinderen.” De mannen kijken elkaar lachend en vol nostalgie aan. "Dat programma was vroeger briljant, het zat altijd op het randje van wat je wel en niet kon zeggen in een kinderprogramma. En daarom was het geweldig. Dat proberen wij met onze teksten ook. Het moet wel een beetje schuren.”

Barry vervolgt, wat serieuzer, terwijl de band wat stiller wordt: "Ik schrijf de nummers van de band. Ook nooit gedacht dat ik dat kon, maar ik blijk een poëtisch wonder. Ik schrijf voornamelijk over wat ik zie, over frustraties over volwassen worden in Nijmegen. Zo lag ‘Glasbak’ al heel lang op de plank. Maar ook andere struggles, zoals frustraties in je relatie of opgegroeid zijn zonder vaderfiguur.”

Loek vult aan, na een korte stilte: "Maar het is ook wel weer mooi dat je je frustraties zo kunt omzetten. De teksten zijn wel zo opgeschreven dat je er ook gewoon om kunt lachen.” Barry: "De nummers zijn gelaagd. Aan de ene kant is het gewoon een grappige tekst op goede dansbare muziek. Maar als je dan een tweede keer luistert ga je nadenken: er zit hier meer in. Bij een derde keer heb je écht door waar het over gaat. If you know you know.”

Hessel en Barry noemen het voorbeeld van het nummer ‘Bello’. "Dat gaat eigenlijk over technofeestjes waar we wel eens kwamen en over alle honden die daar rondlopen van mensen die daar helemaal los staan te gaan op drugs. Dat vonden we zielig, dus maakten we en nummer over een hond die dood gaat op zo’n feestje.”

Barry: "Of bijvoorbeeld het nummer ‘Hete brij’. Die gaat over gesprekken ontlopen die je eigenlijk wel heel nodig moet voeren in je relatie. Lekker om de hete brij heen blijven draaien.” Hij vult aan: "Voor mij helpt het wel om die frustratie eruit te schrijven en er iets moois van te maken.”

"We hebben nu de laatste optredens van dit jaar er ongeveer opzitten en hebben de aankomende maanden in onze agenda geblocked. Zodat we tijd hebben om samen aan nieuwe muziek te werken. Er liggen al een paar dingen. Er zal iets zijn over Spinvis, waar we verder niks over zeggen.” De band lacht. Daarnaast geeft Barry aan dat hij gestopt is met alcohol: "Dus er komen ook wat alcoholvrije nummers. En ik heb iets met vogels de laatste tijd.”

Hessel: "De ep die we op cassette hebben uitgebracht, komt in het voorjaar van 2025 ook op vinyl. En we zijn bezig met nieuwe merchandise. We willen in 2025 weer een hoop nieuwe dingen doen, maar wel zoals je van ons gewend bent.”

Genoeg goede voornemens voor nog een topjaar voor de mannen van Kaboutertje Putlucht. Wat ze aan Nijmegenaren willen meegeven? Barry: "Als je ons beter wilt leren kennen, mag je ons altijd trakteren op een broodje Novio van Broodje Horeca.” De bandleden lachen, maar knikken instemmend.