Start Popronde 2023: zwetend kijken naar de talenten van de toekomst Start Popronde 2023: zwetend kijken naar de talenten van de toekomst

Zaterdag 9 september 2023, De Basis Nijmegen. Met optredens van: Yaro Mila, MICHA, Maryn Charlie, Droom Dit, Ysa Bermejo, Loveth Besemo, Silke Veld, ANNE en loana lorgu.

Viel vorig jaar tijdens de Popronde-start in Nijmegen de regen met bakken uit de hemel, vandaag tikt de thermometer bijna 30 graden aan. Je gaat bijna verlangen naar een spatje regen om het iets af te laten koelen, want warm is het. Buiten én ook binnen waar een goed aantal bezoekers dicht op elkaar de acts bekijken en waar de temperatuur ook snel oploopt. Deels door de zonnige dag, maar ook door de deelnemers die alles geven in de beperkte speeltijd.

Wat ooit de basis was van het poppodium Doornroosje is het nu een creatieve en muzikale broedplaats voor opkomend jong talent. De Basis heeft voor deze preview van de Popronde de deuren geopend van Studio De Staat, De Basis Café en Luwten's Liveroom voor korte sets van de artiesten die later in de avond ook de binnenstad van Nijmegen zijn te zien. De Popronde kenmerkt zich door bondige sets en snelle wisselingen tussen de artiesten op een locatie. Ook bij De Basis is dat niet anders en dat zorgt soms voor technische problemen die de stagemanagers of technici snel improviserend oplossen.

Yaro Mila (artiestennaam van Jaro Scheper) uit Amsterdam mag als eerste artiest in de Studio De Staat de preview sessies beginnen. Het is snel duidelijk waar Yaro Mila haar inspriratie vandaan haalt. Je hoort en ziet de avant-garde popmuziek zoals Lady Gaga en Britney Spears vermengt met gitaren en synths. Ze heeft dit jaar al meerdere singles uitgebracht, waarvan 'Talk Of The Town' de meest recente is. Yaro zet een energieke show neer, vol met aanstekelijke synthpop en pakkende nummers die zich onherroepelijk als een earworm in je hoofd nestelen. Volop interactie ook met het publiek dat aangemoedigd wordt om toch vooral naar voren te komen om zo haar optreden van nog meer dichtbij te zien. Dynamische opening van de previews.

MICHA staat in het Café en heeft al meerdere podia bespeeld, won met Micha & Julia Kunstbende Nederland, schreef in Nashville diverse liedjes en is OOR talent geweest. In Nashville werkt MICHA samen met Grammy winnares producer/songwriter Femke Weidema aan een ep die in 2023 verschijnt. MICHA staat in het café met alleen een akoestisch gitaar en vertelt dat hij eigenlijk niet zo veel tussen de liedjes door praat, om vervolgens wel een prachtige intro te vertellen over 'I Do'. Dat nummer heeft hij speciaal geschreven voor een huwelijkskoppel dat vanmiddag ook aanwezig is en samen in de stoel van het Café luistert naar het optreden van MICHA. Rustgevende liedjes zonder al te veel opsmuk, maar wel fascinerend en pakkend uitgevoerd. (EM & PSB)

Silke Veld is een Nederlandstalige singer-songwriter uit Enschede. Silkes muziek heeft een ‘MEAU meets BLØF' achtige sfeer, en gaat over alle normale en minder normale dingen in haar leven waar ze iets bij voelt. Met haar onderkoelde anekdotes, over bijvoorbeeld dat zij en haar broer zulke tegenovergestelde karakters hebben, vertelt ze over de nummers die ze zingt. Daarbij krijgt ze begeleiding in zang, gitaren en synths van haar drie bandleden. Haar liefde voor muziek begon nadat Silke als 9-jarig meisje op zelf ingezongen liedjes van Michael Jackson op zelf gebrande cd's in buurt verkocht. "En niemand die 'nee' durfde te zeggen." Haar stem is krachtig en zuiver zoals Silke de nummers laat horen. Het is niet voor niets dat ze onlangs in het voorprogramma stond van Nick en Simon.

De Arnhemse ANNE (Anne van den Broek) mixed Nederlandse alternatieve pop met invloeden uit hiphop, trap muziek en drum & bass. Anne is dit jaar geselecteerd voor De Nieuwe Notie, het coachingstraject voor hiphopmakers uit Overijssel en Gelderland en stond ene paar maanden terug op het Valkhof Festival. Vanavond staat ze met volledige band op Popronde in Nijmegen; vanmiddag wordt ze enkel begeleid door keys. Een ontwapenend optreden waarin ze eerlijk zingt over haar angsten en twijfels. "Kom dichterbij, ik wil je graag in de ogen kijken" roept Anne het publiek toe in het Café. Ook nodigt ze het publiek uit om vooral een knuffeltje te pakken uit de mand die ze mee heeft genomen want "een knuffel geeft troost". Frisse hiphop met loepzuivere vocalen.

Ioana Iorgu is een poëtisch postpunk duo uit Groningen. Ioana treedt op als duo met nieuwe drummer Ollie Becker en brengt post-punk die afwisselend hard ´ín your face´ is en dan eens ingehouden en ingetogen. Op 14-jarige leeftijd, terwijl ze in Maleisië woonde, werd ze geïnspireerd door haar ex-leraar Engels met wie ze in een band speelde. Naast de Popronde doet Ioana ook mee met GRONDSLAG, een traject om talent van Groningse bodem te helpen ontwikkelen. Vanmiddag is het een overrompelende gebeurtenis die het duo over het publiek in de kleine ruimte uitstort met nu eens opstandige punk en daarna poëtische spoken word. Hard en zacht. Zacht en hard. Het is ook meteen het meest confronterende optreden vanmiddag voor het publiek, als Ioana bij het voorlaatste nummer door de kleine ruimte loopt en op minimale afstand voor de bezoekers stil staat en ze recht in de ogen kijkt. (EM & PSB)

Na Sheyma rollen we de Stikke Hezelstraat af en het hoekje om naar Café de Blonde Pater in de Houtstraat voor het optreden van Toverberg (artiestennaam van Lars Kroon). De singer-songwriter zong eerst in het Engels, maar is overgestapt op Nederlandstalig repertoire. Het album Tranen in de Wind - waarvan de gelijknamige single het eerste lied was dat Lars in het Nederlands schreef - verscheen eerder dit jaar. Toverberg is Neerlandicus en is fan van literatuur. Dat blijkt ook uit zijn spitsvondige teksten waar - schijnbaar achteloos - verwijzigingen naar onder meer Maarten Biesheuvel en Gerrit Achterberg in voor komen. Humor heeft hij ook. "Ik speel veel nieuwe nummers vanavond die je misschien niet kent, maar als je mij nog nooit hebt zien optreden is alles nieuw natuurlijk." En wie André van Duin en Achterberg in één nummer kan samenbrengen (het nummer 'Dood Paard') verdient een tien met een griffel voor creativiteit. Humorvolle teksten en dito performance.

Een struikelpasje van de Blonde Pater vandaan is 'all day café' Holt waar de Nijmeegse band Cloud Cukkoo in de startblokken staat. Bij binnenkomst krijgen bezoekers bellenblaas uitgereikt. Dat is vast geen metafoor voor vluchtige muziek, want Cloud Cukkoo is alles behalve dat. De formatie rondom Jori van Gemert maakt dreamy, bijna triphop-achtige synthpop met persoonlijke teksten over onder meer acceptatie. Al eerder stond ze met volledige band op het podium (Vierdaagsefeesten dit jaar) en als er iets duidelijk wordt vandaag is dat de bandleden nóg meer op elkaar ingespeeld zijn. Ook de ontwapenende performance - los, open, vol humor - van Jori maakt dat dit optreden bijzonder genietbaar is en dat er weinig afstand is tussen band en publiek. Kan ook bijna niet, want de bezoekers in Holt staan bijna zélf op het podium zo druk als het is. (PSB)

We gaan door naar muZIEum, waar we kennis maken met het Amsterdamse Aloyse. Het trio heeft al wel wat live-ervaring opgedaan, maar begint hun Popronde-avontuur zonder releases: debuutsingle 'Invisible' wordt dit najaar verwacht. Geïnspireerd door gitaarmuziek uit de 90s speelt het drietal dromerige indierock die ons doet denken aan Soccer Mommy, Japanese Breakfast en boygenius. Ze openen met hun aanstaande single, maar knallen pas echt met nummers als ‘Memory Card’. Juist die tracks zitten erg goed in elkaar. Ze klinken breekbaar en hebben her en der wel wat elementen die we herkennen van Billie Eilish. Maar ook het opzwepende ‘Intention’ wordt fijn gespeeld en behoort tot de hoogtepunten van de show.

Bowl werd door onze collega's van 3voor12 Utrecht al gebombardeerd tot postpunkbelofte, dus ook wij zijn benieuwd hoe de band vandaag voor de dag komt. En eerlijk is eerlijk: als ze de hele Popronde-tour zo onthaald worden als vanavond, wordt het eerder een zegetocht dan een kennismakingsrondje. Door de ontspannen en energieke uitstraling wordt al snel duidelijk dat de heren al aardig shows achter hun naam hebben staan. De nummers, waaronder nieuwste single ‘I’m No Man’, zijn catchy, maar de heren doen ook enorm hun best om de boel lekker te laten rammelen en schuren. Een heel overtuigend optreden.

Keenan Mundane (echte naam: Wesley Fransen) is een muzikale alleskunner. De gitarist van TAPE TOY bracht al eerder hiphop uit onder de naam we.aselly, maar dat project is verder gegroeid tot wat Keenan Mundane nu is. En het is werkelijk bizar hoeveel energie hij in zijn eentje, gewapend met enkel een microfoon en een sampler, weet te genereren. De agressieve beats, die nog het meest doen denken aan UK garage en grime, overdonderen het kleine maar gretige publiek. Het geheel doet nog het meest denken aan een uit de klauwen gelopen huisfeest waar nog jaren over nagepraat zal worden. Keenan Mundane laat horen ook muziek te kunnen maken die stilistisch meer neigt naar de recentere hiphop uit de VS, maar het zijn stampers als ‘To Die For’ (“komt waarschijnlijk uit in oktober”) waarmee hij het publiek echt overrompelt. (RH)

In de aanloop naar de release van haar debuutalbum doet Leah Rye behoorlijk wat steden aan met de Popronde. Eerder wist ze met haar ep Elusive de weg naar het landelijke 3voor12 al te vinden, dus het is niet gek dat we in het Regionaal Archief Nijmegen – een hal met enorm fijne akoestiek - een zelfverzekerde muzikant aantreffen. Ze stelt zich echter heel kwetsbaar op als ze uitlegt waar haar nummers als ‘No One Listens’ over gaan. Het zijn heel breekbare liedjes waar het publiek vanavond aandachtig naar luistert. De toevoeging van violist/zangeres Esther Koolstra is een gouden greep, want het geeft de toch al gelaagde muziek nog meer verdieping. Leah Rye krijgt ons stil, laat ons meezingen en weet ons te ontroeren.

Terwijl de meeste bezoekers onderweg zijn naar het eindfeest in Doornroosje, gaan wij voor Het Alternatief: we laten onze oren nog eens een keer goed doorblazen door het deathcore-gezelschap Torn From Oblivion. Het geluid laat te wensen over: de gitaren zijn in de mix haast niet te horen, waardoor de subtielere atmosferische tonen van bijvoorbeeld ‘Amygdala’ door de ritmesectie naar de vergetelheid worden verdrukt. Waar de band overigens weinig boodschap aan heeft, want die beuken nog altijd net zo hard op de volle kroeg in. Wat overblijft is een intense liveshow, inclusief circle pits en een indrukwekkende muur van geluid. Verplichte kost voor de liefhebber van het betere sloopwerk! (RH)