Subhuman Essence telt net als de voorganger tien tracks, toch is er wel degelijk het een en ander veranderd. Door het vele live optreden hoor je dat Cloudsurfers op dit tweede album veel beter op elkaar zijn ingespeeld. De Nijmeegse band klinkt strakker dan ooit, dat terwijl juist is gekozen om zoveel mogelijk live in de studio op te nemen. Om de live ervaring zo dicht mogelijk te benaderen.
Een ander verschil ten opzichte van het debuut is dit album veel meer een gezamenijk werkstuk is geworden. Niet alleen Thom heeft (tekstuele) bijdragen geleverd, maar de nummers zijn veel vaker gezamenlijk in de studio én op het podium tot stand gekomen. Centraal thema is de rusteloosheid van het muzikantenbestaan.
Stond ‘Yaggerdang’ al zo’n twee jaar op de setlist, hier is het de openingstrack. Dit naar de signature gitaarmove van Pete Townshend van The Who genoemde nummer zit nog altijd vol met heerlijke loopjes, maar nu vetter dan ooit gespeeld. Het begint rustig maar gaat al snel over in energieke drums en geweldig gitaargeweld, terwijl zanger Thom zijn frustraties uitschreeuwt.
We wisten al dat King Gizzard & The Lizard Wizard tot één van de inspiratiebronnen van de band gerekend mag worden. Gitarist Pieter Sloot was met name gecharmeerd van het album Nonagon Infinity, waarop hij de stoute schoenen heeft aangetrokken en besloot om de mixer van dat album, Michael Badger, te benaderen of hij interesse had om samen te werken met Cloudsurfers. En zo geschiedde.
Al in januari zag de als single uitgebrachte ‘Cheap Cocaine’ het levenslicht. Drums schieten uit de startblokken, gitaren worden nog even afgesteld en dan de grungy vocals van Thom Liesting, die volledig op oorlogssterkte zijn in het refrein. Nog wat extra cowbells. En klaar.
Een van de sterkste nummers op het nieuwe album is ‘Contradicting Medication’. Er is dynamiek, in dit nummer komt het dubbele drumwerk het beste uit de verf, we horen een vrouwenstem, maar ook een vanuit zijn tenen krijsende Thom.
‘The Moon – Midwest Comfort’ is beest van een nummer. Maar liefst 8 minuten lang. Doordenderende, dikke basloopjes, heerlijk gefreak op de gitaar, onnavolgbare teksten en zelfs na zeven en een halve minuut nog nieuwe inzichten. Zo’n nummer waarbij live ook keer op keer hun dak eraf gaat en het soms wel wordt opgerekt tot een vijftien minuten durende muur van geluid.
Naast al het beukwerk is er ruimte voor subtiliteiten zoals het begin van ‘Adolescent Love’ en ook dat van ‘Hobo Jojo’. In ‘Ein Chaumeur’ wordt vocaal ouderwets fel van leer getrokken, terwijl ‘Replace It’ veel lichter van toon is, overgaand in grunge stijl. Om in stijl te eindigen met het juichende ‘Hooray’.