Oude bekenden en nieuwe favorieten op de vrijdag van Sonic Whip Oude bekenden en nieuwe favorieten op de vrijdag van Sonic Whip

De band komt minder ervaren, maar des te gretiger uit de hoek en speelt ook een paar nummers die nog uitgebracht moeten worden. Een ervan noemt zanger Erik Sejersted Vognstølen zo nieuw “dat hun eigen vriendinnen hem nog niet gehoord hebben”. Of dit waar is of niet, het is tekenend voor het enthousiasme waarmee ze hier vandaag staan.

Ieder jaar zijn er acts die laten zien dat de lijn tussen Sonic Whip en Soulcrusher dun is. Zo ook The Psychotic Monks, die in 2019 nog op het Valkhof Festival stonden en het toen tot de derde plek van onze top 25 van dat jaar schopten. Een aanrader dus, ondanks het feit dat het derde album Pink Colour Surgery (2023) wellicht niet voor iedereen behapbaar is. Sterker nog: de band lijkt door de jaren heen steeds meer de noise-kant op te bewegen.

De show van vandaag is ook aanzienlijk steviger dan vier jaar geleden en lijkt vooral bedoeld voor de liefhebbers van Sonic Youth en Throbbing Gristle. Met drie uitgesponnen versies van nummers van Pink Colour Surgery beuken ze er gelijk goed in: ‘Crash’ is catchy en onnavolgbaar tegelijk. Maar ook het oudere ‘A Coherent Appearance’ (van Private Meaning First uit 2019) hoeft qua agressiviteit nauwelijks voor het nieuwe werk onder te doen. Met ‘All That Fall’ sluiten ze een set af die ons murw achterlaat. Weergaloos!

Het Portugese Madmess oogt als al die 60s/70s psychedelische rockplaten in je platenkast (of die van je ouders). Ze combineren de catchy sound van DeWolff en Wolfmother met een zwaarder geluid, dat bij tijd en wijle zelfs neigt naar stoner/doom. Daarmee leveren ze misschien niet het meest vernieuwende materiaal van vandaag af, het staat live wel als een huis. Ook de liquid light show, waarbij vloeistoffen via een projector op het podium worden getoond, is tof bedacht. Toch weten ze door het gebrek aan muzikale variatie (en wellicht het contrast met The Psychotic Monks) de aandacht niet de hele show vast te houden.

De geest van Kyuss waart nog nadrukkelijk door de Rode Zaal. Het Zweedse Lowrider bracht in 2000 hun debuutalbum Ode To Io uit, maar werd weggezet als een Kyuss-kloon en ging in 2003 alweer uit elkaar. Langzaam kreeg de plaat echter een cultstatus en de reünieshows in 2013 smaakten naar meer. In 2020 maakt het goed ontvangen tweede album Refractions de comeback compleet.

En verwachtingen rond de band worden moeiteloos ingelost. De band speelt strak en de heren hebben het duidelijk naar hun zin. Ook het publiek is enthousiast. Ja, het is onmogelijk om in ‘Lamaneshma’ niet de desertrock van Kyuss te horen, maar dat maakt de track geen fractie minder goed. Maar er wordt niet enkel teruggekeken naar vervlogen tijden: afsluiter ‘Pipe Rider’ (tevens het laatste nummer op Refractions) is een van de beste nummers van de show. Het volgende album gaat gelukkig geen twintig jaar op zich laten wachten, aldus frontman Peder Bergstrand.

We schakelen wat versnellingen omhoog en geven gas met het Britse USA Nails. Binnen tien minuten wordt het vijfde nummer van het post punk/noise rock gezelschap ingezet, wat vandaag toch ongekend is. De overeenkomsten met Idles zijn niet te ontkennen, tegelijkertijd heeft de band een heel eigen uitstraling. Frontman Gareth Thomas zoekt tussen de nummers door contact met het publiek, maar tijdens de nummers razen ze over het volwassen leven (‘Revolution Worker’), generatieverschillen (‘I Don’t Own Anything’) en andere maatschappelijke thema’s. Een fijne band die ons, ondanks het tienjarige bestaan, vandaag verrast en die we hopelijk vaker terug gaan zien!

Met Causa Sui (Latijns voor ‘zelf veroorzaakt’) schakelen we weer terug: de band varieert tussen stoner en psychedelische 70s jams onder begeleiding van oude filmbeelden. Het doet denken aan de show van My Sleeping Karma, maar het moet gezegd: die show van vorig jaar had aanzienlijk meer pit. Toch zou het flauw zijn om de band daarop af te schrijven. Met nummers als ‘Homage’ van het fijne Euporie Tide (2013) worden vandaag meer dan terecht wat nieuwe fans over de streep getrokken.

Er zijn redelijk wat bands vandaag die inspiratie zoeken in de hard rock van de jaren 70, maar geen band begeeft zich zo nadrukkelijk op de lijn van proto-metal en heavy metal van weleer als Deathchant. Gehuld in leren jasjes doen de heren, en vooral bassist Brian Schmidt, enorm hun best om te laten zien hoe leuk ze het hebben. En dat werkt aanstekelijk: het is dan ook het eerste optreden waar zo expliciet een show van gemaakt wordt. Nummers als ‘Holy Roller’ en ‘Black Dirt’ zijn luchtig, misschien wat té herkenbaar, maar luisteren daardoor lekker weg. Deathchant is vandaag misschien een buitenbeentje, maar valt juist daardoor in positieve zin extra op.

Ook King Buffalo was eerder in het Valkhof te zien: vorig jaar nog zetten zij een dijk van een show neer op de laatste avond. In de tussentijd leverden ze het goed ontvangen album Regenerator (2022) af, waardoor de verwachtingen voor vandaag hooggespannen zijn. Maar daar lijkt de band geen moeite mee te hebben: opener ‘Silverfish’ - een oudere, maar sublieme track – wordt met veel enthousiasme ontvangen. Vanaf de eerste riff kunnen ze bij het publiek niets meer fout doen.

Er is nauwelijks interactie met het publiek: de band is in zichzelf gekeerd en focust zich zichtbaar op de nummers. Vooral voor de fans wordt het toch een waanzinnige show. Met titeltrack ‘Regenerator’ en ‘Eye Of The Storm’ (van Longing To Be The Mountain uit 2018) volgen twee lange nummers elkaar op, maar de zaal ontvangt ze met open armen. “Twee van mijn favoriete nummers achter elkaar,” horen we een fan tegen zijn buurman zeggen. King Buffalo maakt er een ware masterclass van: ze spelen goed en weten tot de laatste minuut te boeien.

We sluiten af met The Gluts, die een heel ander geluid laten horen: muziek met een hoog post punk-gehalte. De tracks wringen wel, kunnen onheilspellend uit de hoek komen en weten te knallen, maar blijven toch toegankelijk. Daarnaast zitten tracks als ‘E. The Real Punk Rocker’ bijzonder goed in elkaar. De Italianen zetten daarmee de traditie van bijzonder fijne uitsmijters voort en mogen we op de valreep nog tot een van de verrassingen van de vrijdag rekenen.