Down The Rabbit Hole dag 2: nat, en mix van oudgedienden en nieuwe favorieten Down The Rabbit Hole dag 2: nat, en mix van oudgedienden en nieuwe favorieten

In de Fuzzy Lop-tent staan we sowieso droog bij Kids With Buns. Het debuutalbum van het Vlaamse indie-duo, bestaande uit Amber Piddington en Marie Van Uytvanck, staat nog te verschijnen, maar met een ep en reeks singles in de rugzak waren ze ook in deze regio al eerder te zien, onder andere op het Valkhof Festival in Nijmegen in 2022.

Belangrijke elementen van het geluid zijn de heerlijk melancholisch klagende stem van Van Uytvanck en het gitaarspel van Piddington dat met soms opvallend agressieve uitbarsten lekker veel ruimte krijgt. De tent vult zich gestaag tijdens het optreden en al snel keert daar de warmte van gisteren weer terug. Een nummer als 'Pale Face' wordt gewillig meegezongen en het lijkt voor Kids With Buns niets te vroeg voor de grotere podia.

Wie zich vandaag ook opvallend goed op een groter podium heeft ingesteld is de Nijmeegs/Australische Bumble B. Boy. Het is wellicht meer theater dan muziek, maar ook daar is ruimte voor en het houten amfitheater van de Bossa Nova biedt daarvoor vandaag het podium. Een nadeel is wel dat het podium gelijkvloers met het publiek is, waardoor de achterste rijen er minder van meekrijgen. Het publiek vooraan wordt er echter juist volledig bij betrokken.

De show heeft de vorm van een danswedstrijd, de Bumble B Boy Dance-a-thon, waar leden uit het publiek in zeer hectisch tempo hun danskunsten kunnen vertonen. De in imkeruniform gehesen Bumble B. Boy zelf is met zijn chaotische surfpunk de basis, daarbij bijgestaan door twee dansers en een vierkoppige in glitterjasjes gestoken begeleidingsband. De sfeer zit er ondanks de miezer-regen al snel heel goed in. De show kent helaas een nogal rommelige afsluiting. De danswedstrijd wordt niet echt geconcludeerd en Bumble zelf blijft op het eind zo lang verdwaasd op het podium hangen dat mensen in het publiek zich oprecht gaan afvragen of dit nog wel onderdeel van de act is.

De regen neemt snel in heftigheid toe wanneer de Zwolse hiphopveteraan Sticks het podium van de Teddy Widder betreedt. Het bezorgt hem in ieder geval een bomvolle tent. Op een vorige DTRH-editie zagen we hem nog als onderdeel van het duo Rico & Sticks. Met producer Kubus achter de draaitafels passeert ook deze keer een keur van klassiekers de revue. De aanvankelijk wat geforceerde monologen tussendoor krijgen een spontanere wending wanneer er even sprake is van lekkage op het podium en er wat overlegd moet worden. De lekkage heeft gelukkig geen blijvende gevolgen.

De regen lijkt gelukkig even te minderen wanneer de set van Altın Gün op het grote, in goud gehulde openluchtpodium van de Hotot begint. Stonden ze in 2019 nog in de tent, als doorgewinterde festivalveteranen met inmiddels vier studio-albums op zak (vijf als je Âlem meetelt dat in 2021 exclusief op Bandcamp verscheen), weet de Amsterdamse band met hun interpretaties van Turkse psychedelische rock-klassiekers moeiteloos ook deze keer het veld in beweging te krijgen. Verantwoord, tendy en onweerstaanbaar dansbaar, weten ze terugkerende regen de baas te blijven.

Nóg een naam die we eerder op DTRH hebben gezien is Spoon. De Texanen draaien inmiddels al dertig jaar mee en hun toch wat introverte artrock is het type muziek dat we vroeger meer op dit festival zagen. Toch zien we, anders dan bij bijvoorbeeld Wilco vorig jaar,  dat de tent wel degelijk gevuld is. Met publiek boven de dertig lijkt het op het eerste gezicht.  En hoewel zanger Britt Daniel aanvankelijk wat vermoeid oogt, lijkt de band er zelf ook goed in te komen bij vooral de tweede helft van de set.

Tegelijkertijd staat S10, als vervanger van Horace Andy die met door vertraagde vlucht heeft moeten cancelen, in de Fuzzy Lop. Een blik in die (uitpuilende) tent toont een groot contrast in leeftijd met dat in de Teddy Widder bij Spoon. Na acht edities heeft ook DTRH zijn eigen generatiekloof.

Het eigenzinnige Ethel Cain is het project rond de Amerikaanse zangeres Hayden Anhedönia. Men presenteert zich wel nadrukkelijk als band, met een live-begeleiding van drums en gitaar. Toch is het vooral de melancholische, indringende zang die centraal staat. De met ambient-lagen doorweefde indiefolk is perfect in harmonie met de laatste regenbui buiten de Fuzzy Lop vandaag.

Toch is het podium wat groot voor het introverte materiaal. Bij de vele rustigere passages is het akelig rumoerig in de tent, niet geholpen door het bij vlagen wat overstuurde geluid. Het publiek toont zich echter opvallend welwillend. Wanneer Cain in haar verder sobere presentatie even een mondharmonica tevoorschijn haalt, laait het publiek op in gejuich, alsof men iedere aanleiding daartoe aangrijpt. Dat geeft toch een goed vertrouwen dat men dit later thuis nog eens nader gaat beluisteren.

Terug in de Teddy Widder is het inmiddels de beurt aan Death Grips, het agressieve experimentele hiphop-trio uit Californië. Gehuld in enkel rood licht en met een rode achtergrond weten ze vanaf de eerste minuut een brok energie neer te zetten die de afgeladen Teddy Widder in no-time als een kleine clubzaal doet voelen. Frontman MC Ride is voornamelijk te zien als silhouet, maar raast als een bezetene over het podium en krijgt daarmee heel de zaal in beweging. Ook voor de luisteraars is het spannend. De energieke drums van centrale, creatieve man Zach Hill complementeren op uiterst inventieve wijze de basis van elektronische beats.

Meer rauwe energie vinden we vervolgens bij IDLES die 5 jaar geleden op ditzelfde festival de, toen nog een stuk kleinere Fuzzy Lop finaal wisten af te breken. Hun succes is daarna niet opgehouden en we zijn benieuwd hoe het ruige geluid van de Britse postpunk-band zich vandaag vertaald naar het enorme openluchtpodium van de Hotot.

Muzikaal opvallend goed eigenlijk blijkt al snel. De opkomst is niet zo groot als bij sommige van de meer dansbare namen dit weekend, en de opzwepers van zanger Joe Talbot reiken niet tot achterin het veld, maar de kolkende massa van moshers en crowdsurfers voor het podium had niet meer in een kleine tent gepast. Achterop het veld verwelkomt men vooral de meer dansbare stukken en hebben de tribal drums van een nummer als 'Grounds' zichtbaar meer weerklank.

Headliner Burna Boy liet enkele weken terug onder onduidelijke omstandigheden in een laat stadium verstek gaan bij zijn uitverkochte concert in Gelredome, vandaag is hij op tijd. En hoewel hij als vervanger van Stromae pas is aangekondigd nadat het festival al was uitverkocht blijkt gezien het enthousiaste onthaal zijn publiek ook hier aanwezig te zijn.

Het was een tweede festivaldag met oudgedienden en nieuwe favorieten. Voor de zondag zijn de weersvoorspellingen gelukkig beter.