De Vierdaagsefeesten zijn weer van start. Met direct een prachtig optreden in de Stevenskerk en een knallende zaterdag-line-up op het Valkhof Festival, waar sterke optredens en enkele stevige hoosbuien voor modder, natte moshpits en springende poncho's zorgden. 3voor12 Gelderland rende van hot naar her (en tussendoor naar huis voor droge kleren) en kwam met de 11 beste optredens op dag 1.

11. Sophie Straat

© Matthijs Mekking

Bevlogen Sophie Straat brengt het levenslied naar Valkhof Festival

Ze wordt aangekondigd als de 'queen van de smartlap' en hoewel er weinig andere, nog levende mensen meedingen naar die titel, mag Sophie Straat die absoluut dragen. Sophie Straat is het geesteskind van de Amsterdamse Sophie Schwartz en producer Wieger Hoogendorp (o.a. Goldband).

Noem het smartlap voor millennials of misschien de gentrificatie van het levenslied. In haar eigen woorden vanmiddag zijn het "maatschappelijke liedjes". Louter geëngageerde songs over racisme, gentrificatie, het Koningshuis, vrouwenemancipatie en zelfs een heus ACAB-nummer op de melodie van Fleetwood Mac's 'Everywhere'. Allemaal thema's waar de gemiddelde Valkhofbezoeker zo te zien wel oren naar heeft. Waar dit op plaat door de dik aangezette accordeons soms te gekunsteld overkomt, is het live reden voor een feestje.

Want dansen is uiteindelijk de beste remedie tegen al dit leed en dat wordt er dan ook volop gedaan. Gehuld in enkel een tijgerbikini en een sportbroekje weet ze het park vanzelf in beweging te krijgen. Hoogtepunt is uiteraard haar grote hit 'Tweede Kamer' die door jong en oud enthousiast wordt meegezongen. Een uitstekend begin van een week vol muziek en feest. (ML)

10. The Super Soakers

© Matthijs Mekking

The Super Soakers lossen belofte van vorig jaar in

Soms is het fijn als er naar je geluisterd wordt. Vorig jaar tekenden we rond dezelfde tijd op dat de Poort stage veel te klein was voor The Super Soakers en dat de Boog veel beter zou passen. En zie daar: daar staan ze dan ook deze zaterdagmiddag. Om de lijn maar gelijk door te trekken: horen ze dan volgend jaar op het grootste podium? Dat niet direct, maar op deze set hier vandaag is weinig aan te merken. De band speelt geëngageerde post-punk en is behoorlijk productief met sinds 2022 al drie ep's op zak. Met de recente toevoeging van derde gitarist en zangeres Frankie is er nu ook ruimte om oud werk nieuw leven in te blazen. Letterlijk: 'On To The Next Show' wordt ditmaal voorzien van een saxofoonsolo. 

Frontman Mart is energiek als altijd, hij stuitert over het podium en heeft de potentie menigten te bezweren. Verschil met een groter podium is dat je ook een breder publiek trekt en in tegenstelling vorig jaar blijft de moshpit uit. Hoewel, als tijdens het einde knaller 'Heritocracy' voorbij komt kan de pit niet uitblijven. Een uitstekende start van de zaterdagmiddag op het Valkhof. (ML)

9. Thumper

© Hans van Wijk / Valkhof Festival 2023

Thumper is de juiste band op de juiste plek

Bij twee drummers, drie gitaristen en een bassist liggen de southernrock associaties op de loer. Maar de mannen van Thumper zijn geen met stars en bars wapperende rednecks maar Ieren, die hun jakkerende postpunk-songs met het nodige venijn serveren.

Zo veel gitaren blijkt geen overbodige luxe want de bandleden willen er nog wel eens een verliezen. Dat gebeurt bijvoorbeeld als zanger gitarist Oisín Leahy Furlong na een kwartier met gitaar en al het publiek in duikt en zonder zijn instrument op het podium terugkeert. Publieksparticipatie wordt op dat moment tot een maximum opgevoerd als iemand in het publiek de rudimentaire riffs voor zijn rekening neemt. Maar niet getreurd uiteindelijk vindt de gitaar zijn weg terug naar zijn rechtmatige eigenaar.

Hoewel schreef ik rudimentair? Dat is niet altijd het geval: het ene moment klinkt Thumper als een moderne versie van Supergrass, het volgende moment vliegen die psychedelische gitaarlijntjes je om de oren zoals in ‘The Loser’ (horen we daar even de gitaarriff van Status Quo’s ‘Pictures Of Matchstick Men’?). Het maakt de set enigszins rommelig maar niet gespeend van de juiste doses energie. En met een eigen versie van Natasha Bedingfields 'Unwritten' en een lekker lang uitsponnen jam aan het einde van de set zijn ze na de regenachtige afgelopen uren de juiste band op de juiste plek. (TM)

8. Mamalarky

© Hans van Wijk / Valkhof Festival 2023

Mamalarky treedt voor het eerst op in de regen

Het viertal Mamalarky stond wel even te kijken toen plots in het Valkhofpark de regen met bakken uit de hemel kwam. De indie-rockband uit het altijd droge Austin, Texas, is voor het eerst in Nederland vanavond, en wordt meteen getrakteerd op typisch Nederlands festivalweer. De organisatie van Valkhof had enkele uren op Instagram nog beloofd dat het de rest van de week niet meer zou regenen, maar tijdens het optreden van Mamalarky regent het binnen een kwartier zo hard dat het overgrote deel van het publiek staat te schuilen onder de twee bomen naast het Boog-podium. Alleen enkele diehard fans blijven, verscholen onder hun poncho’s, voor het podium staan.

De bezoekers die – eventueel onder een boom schuilend – de regenbui trotseren, krijgen wel een heerlijk optreden voorgeschoteld. De vrolijke indierock die het kwartet maakt, bevat vele diepe lagen aan jazz- en mathrock-invloeden. De muzikanten zoeken steeds een balans tussen orde en chaos, harmonisch en dissonant, en slagen daar bijzonder goed in. De zachte stem van zangeres Livvy Bennett maakt het muzikale plaatje compleet. Mamalarky verdient het om nog een keer terug te komen als het droog is, dan gaan we dansen! (TvA)

7. Misprint

© Matthijs Mekking

Misprint zorgt voor een knetterende opening van Valkhof Festival

Voorafgaand aan de start van de Vierdaagsfeesten was er gewaarschuwd voor zware onweersbuien deze zaterdag, maar gelukkig kwam 's middags de enige knetterende energie van de Nijmeegse polderpop-punkband Misprint op Podium Boog. Ondanks het vroege tijdstip van kwart voor drie stond het veld al snel vol met publiek dat genoot van het optreden en de warme zonnestralen.

Misprint bracht eind vorig jaar hun tweede ep Binnenkant van een raam uit, met onder meer Mart Boumans (The Super Soakers) als gastmuzikant en hem zien we hem vandaag ook op de planken staan als gast. Misprint werkt aan een volgende release (hun eerste volledige album) en vandaag worden we getrakteerd op een voorproefje daarvan. Is nieuw, maar klinkt vertrouwd kun je na het horen daarvan concluderen. Lekker rammelend, tegendraads, een fijne bak noise, bijeengehouden door bandleden die uitstekend op elkaar ingespeeld zijn. Natuurlijk ontbreken publiekslievelingen ‘Anja Verhoeven’ (Top 20 van Gelderse releases van 2021), ‘Langs de Lange Lindelaan’ en ‘Lege koelkast ‘ vandaag niet. Bij die laatste drie noteren we de eerste meezingers van het Valkhof Festival.

Optredens van de Nijmeegse band zijn zelden tot nooit stille bedoeningen en ook nu, als openingsact op het Valkhofpark, golft de energie en interactie van het podium tussen band en publiek. Kijk: zanger Tom Verstappen stapt van het podium af om de bezoekers de nummers toe te schreeuwen. Zie: daar trekt hij een kind uit het publiek om mee te laten dansen op de planken. En aanschouw: gitarist Jeroen Bakker die energiek op-en-neer springend het volgende nummer doet. Misprint zorgde vandaag voor een knallende en knetterde opening van het Valkhof Festival. Geen onweer in de lucht, maar wel een donderbui op het podium. (PSB)

6. Library Card

© Marcel Rommens

Library Card mag in stromende regen weer wat abonnees bijschrijven

Volgens zangeres Lot van Teylingen gaat debuutsingle 'Mirror Factory' over achter jezelf aanhollen zonder in te halen, terwijl je over je eigen voeten struikelt. Onbegrijpelijk eigenlijk als je Library Card hier ziet spelen. Want wat een rust en beheersing zit er juist in deze set, die nergens aan vaart tekortkomt. Het zal de ervaring uit andere bands zijn, want Library Card is een supergroep uit die keiharde Rotterdamse indie scene: gitarist Mitchell ken je misschien (als drummer) van The Lumes, drumme Emre van Instead of Ella, en bassist Kat stond recent nog in Merleyn met Nagasaki Swim.

Terug naar Library Card: die zijn nog fonkelnieuw, met pas twee singles uit waarop de bedachtzame praatzang van Lot helder afsteekt tegen de gortdroge post-punk van de rest van de band, waardoor de vergelijking met de Britten van Dry Cleaning of de stadsgenoten van Lewsberg nooit ver weg is. Grappig hoe zo'n band het klassieke idee van de zang als hoofdmelodie verwerpt: hier zit juist in het wel of niet spelen van bas- en gitaarlijnen de houvast en opbouw. Het helpt niet dat de regen naarmate de show vordert met bakken uit de hemel stroomt, en qua publiek enkel de echte diehards overblijven. Maar kijk die diehards blijven dansen, een buurman opzoeken die nog een plekje onder zijn paraplu heeft. Of springen in de regen, zoals bij die heerlijke finale in 'Well, Actually': Library Card heeft weer wat abonnees erbij. (RO)

5. Baby Volcano

© Matthijs Mekking

Nomen est omen: Baby Volcano is kwetsbaar en spuwend tegelijk

Lorena Stadelmann pakt vanaf seconde één visueel uit met haar Baby Volcano-project. Ze komt op met een bivakmuts en soort doorschijnende maliënkolder, niet veel later is alles uit en staat ze letterlijk in een blote bast vol bloed op het podium. En ondertussen rent ze rond, slaat ze zichzelf op die bebloede borst, en wisselt ze haar rap en zang af in Spaans en Frans. Een groot contrast met de twee dj's die ze bij zich heeft: die blijven stoïcijns aan weerszijden van het podium aan hun knoppen draaien, als hoeders aan de voet van de vulkaan.

Cool hoe de muziek van Baby Volcano ondanks die met latin-ritmes doorspekte trapbeats intiem blijft aanvoelen. Dat heeft echt te maken met het afwisselen van de hip hop enerzijds en de flarden tradtionele Spaanse volkszang erdoorheen, zoals Rosalía dat ook zo mooi kan met haar moderne flamenco. Kwetsbaar en spuwend tegelijk, what's in a name. En die bebloede bast? Die past weer perfect bij de teksten die we opvangen. Of ze nu gaan over menstruatie, over het einde van de wereld, over hoe alles volslagen 'ridículo' is, of over te grote mannelijke ego's. We zien Baby Volcano graag eens terug in een zaaltje met harder geluid dan hier op het Bloem-podium, dan werkt dit ongetwijfeld nóg beter. (RO)

4. Frankie and the Witch Fingers

© Ted van Aanholt

Frankie heeft de magic touch

Met Frankie and the Witch Fingers sluit een echte knaller de eerste dag af, maar helemaal zonder slag of stoot gaat dat niet. Door technische problemen moeten we het tijdens het tijdens openers ‘Empire’ en ‘Cocaine Dream’ zonder de zang van frontman Dylan Sidemore doen. Het deert de aanwezigen in het Valkhof weinig. Tegen de tijd dat alles bij het nieuwe nummer ‘T.V. Station’ (zevende album Data Doom verschijnt op 1 september) weer enigszins is opgelost, is de mosh pit al in volle gang. En die lijkt met elk nummer groter te worden.

Zoals je van de Amerikanen mag verwachten wordt er flink gevarieerd, zowel in tempo als in stijl. Met ‘Dracula Drugs’ nemen ze misschien net iets te veel gas terug, al is het tegelijkertijd een mooi rustpunt halverwege de set. En dat is nodig ook, want met ‘Cavehead’, ‘Tea’ en het nieuwe ‘Bonehead’ als afsluiter worden alle registers nog eens opengetrokken. Opvallend is dat er geen ruimte is voor het verse en bijzonder fijne ‘Mild Davis’ of hun laatste single ‘Futurephonic’, die drie dagen voor de show is uitgebracht. Dat doet echt niets af aan het feit dat Frankie and the Witch Fingers vanavond geweldig spelen en nadrukkelijk solliciteren naar een mooie spot op Sonic Whip. (RH)

3. Deadletter

© Matthijs Mekking

Tight Deadletter heeft voldoende energie voor de vroege spot op ARC

Met Deadletter heeft Valkhof al een vroeg hoogtepunt te pakken. Op basis van de enkele singles die Engelse post-punkers uit hebben valt het vroege tijdslot wel te begrijpen. Maar wat betreft performance hadden ze best wat later op het affiche mogen staan. Geen onbelangrijke troef is frontman Zac Lawrence die met zijn attitude en eigenzinnige motoriek diverse illustere voorgangers in herinnering roept.

Maar los van de charismatische frontman heeft de band ook sterke songs die ondanks het heerlijk rauwe randje ontegenzeggelijk catchy zijn en dankzij de inbreng van saxofoniste Poppy Richler bovendien funky. Het zorgt bij het vroeg in de set gespeelde ‘The Snitching Hour’ al voor een voorzichtige moshpit en Zac is niet te beroerd om daar dan zelf in te duiken. De band weet die energie daardoor met achteloos gemak vast te houden.

Misschien is het geheim van de band wel dat we niet closer moeten komen, zoals doorgaans het verzoek is van artiesten. Wat dan wel? 'Tighter'. En daardoor blijft het tot het einde van de set een aangenaam feestje. Zacs "Thank you Valkhof, we’ve been Deadletter” aan het einde van de set klinkt dan ook welgemeend. Hoewel, 'have been'? Deadletter bestaat beslist niet uit 'have beens'. Dat bewijzen Zac en zijn mannen en vrouw deze middag wel. (TM)

2. Luwten

© Victor Peters

Luwten neemt ons mee op fraaie 'tijdreis' in Stevenskerk

Vier jaar geleden stond Luwten ook in de Stevenskerk en destijds kwam de in een hagelwitte outfit gestoken Tessa Douwstra songs van haar (toen) nog te verschijnen album Draft voorstellen. Een album vol popperfectie. Dit keer is voorgangster Douwstra niet in het wit, maar in het zwart gehuld en komt ze vanachter uit de kerk naar het podium geschreden terwijl ze openingssong ‘For Longer’ ten gehore breng. Niet enkel begeleid door haar eigen bandleden, maar ook door het Belgische Baroque Orchestration X (Oftewel BOX). En door de bijzondere instrumentatie voelt het optreden aan als een reis naar het verleden.

Waar samenwerkingen als deze nogal eens geforceerd aanvoelen, bewijst BOX haar meerwaarde voor 'tijdreiziger' Douwstra. Eén van de songs waarbij de symbiose het fraaist te horen is, is ‘Indifference’ waarbij de aanzwellend cornetto’s, trombone en theorbe de songs zo organisch laten klinken dat het liedje bijna fysiek tastbaar wordt. Maar het mooiste moment van het optreden valt als Douwstra ‘Go Honey’ ten gehore brengt. Een pleidooi om je gevoel te volgen en je dierbaren de ruimte gegeven om dat gevoel te volgen. Of Luwtens samenwerking met BOX ook gevoelsmatig tot stand gekomen is is onbekend. Maar het optreden lijkt dat te bevestigen. Tessa Douwstra’s Luwten betovert nog meer dan vier jaar geleden. (TM)

1. Lambrini Girls

© Matthijs Mekking

Lambrini Girls komt met een boodschap

Als je bij Lambrini Girls enkele minuten te laat aankomt, kan je de impressie krijgen dat de band enkel uit een drummer bestaat. Als je dan beter kijkt, zie je dat zowel gitarist als bassist tussen het publiek in de moshpit staan te spelen. Niet veel later zit Phoebe Lunny bij iemand op de schouders, gebruikt een andere bezoeker als microfoonstandaard en blijft ondertussen gitaarspelen.

Het is het begin van drie kwartier waarin het publiek meer en meer opgehitst wordt. Telkens duikt Lunny weer het publiek in, roept op tot wall-of-deaths en moshpits en doet alles om de woede die ze in zich heeft aan te wakkeren in het publiek. En dat werkt, want een regenbuitje hier en daar lijkt het publiek niet meer te deren, ook in de stromende regen blijft de moshpit heen en weer gaan.

Maar die woede van Lunny heeft ook nog een belangrijker doel. Lambrini Girls is hier niet alleen gekomen om te feesten, maar ook om een boodschap over te brengen. Over toxische masculiniteit, over anti-trans feminisme en over mannen die ‘lovebomben’. Voordat ze hun bekendste nummer ‘Boys in the Band’ inzetten, maant Lunny het publiek tot stilte. Ze drukt elke bezoeker in het Valkhofpark op het hart om hun vrienden er op aan te spreken als ze grensoverschrijdend gedrag vertonen. Ze bekent dat dat haar ook niet altijd gelukt is, maar dat we het wel allemaal moeten proberen. Een hele belangrijke boodschap terwijl de vierdaagsefeestengangers de eerste nacht ingaan. (TvA)