Ook op de donderdag van Vierdaagsefeesten was er genoeg goeds te zien op talloze podia in de stad. Niet alles past in de top acht van de donderdag (zie verderop op site), maar dat wil niet zeggen dat de rest niet de moeite waard was. We zagen: Tapir!, Indigo Pastel, Arp Frique en M. Chuzi.

Indigo Pastel gaat ervoor

Valkhof Boog, donderdag 20 juli, 20.00 uur

Als je zonder context naar Indigo Pastel zou kijken, zou je denken dat ze voor een kolkende massa van doldwaze fans staan te spelen. Op die manier staat frontman Tim Roos in ieder geval op het podium. Dat ze vandaag het Boog-podium van het Valkhof Festival openen en er vooral wat uitgeputte wandelaars rond het podium rondhangen, lijkt het Rotterdamse/Zeeuws-Vlaamse vijftal niet te deren. Roos beweegt over het podium, springt, rolt en schreeuwt alsof hij de achterste rijen van de Ziggo Dome moet entertainen.

De muzikale mix van Indigo Pastel leent zich ook wel voor grote podia. Het samenbrengen van lo-fi folk en synthy new wave zorgt voor een warm, dromerig geluid. Net als je daar op lijkt weg te dromen, komen Roos en consorten met een schreeuwende uitspatting van alternatieve rock, waardoor je aandacht niet verslapt.

Indigo Pastel heeft pas enkele liedjes uit, en vanavond in het Valkhof spelen ze ook maar net iets meer dan een half uur. Echter is wat ze spelen veelbelovend. Tussen de vermoeide wandelaars staat hier en daar ook al een fan enthousiast mee te dansen. Indigo Pastel gaat er volledig voor vanavond, en hoewel dat hier op het Boog-podium misschien wat uit de toon valt, zou het ons niet verbazen als ze binnenkort op een podium staan waar dat wel past. (TvA)

Tapir! brandt fel, maar gaat als een nachtkaars uit

Valkhof Boog, donderdag 20 juli, 21.00 uur

De parallel tussen Tapir! en Black Country, New Road is snel gemaakt: Een band bestaande uit een flinke groep, jonge Britten, die vanuit de UK Post-punk revival geïnspireerd zijn, maar zoveel muzikale invloeden hebben toegevoegd dat de post-punk nog moeilijk te vinden is. En net zoals Black Country, New Road, maakt Tapir! ook prachtige muziek. 

Ondanks dat ze met zes personen op het podium staan, maken ze vrij kleine liedjes, met naast post-punk invloeden ook inspiratie uit de folk, americana en de artrock. Met het ietwat nasale gezang doet het soms wat denken aan Radiohead in de Kid A/Amnesiac periode. Het gebruik van cello (door de drummer!), bugel, samples en een drumcomputer, geeft Tapir! een steeds weer verrassend geluid. Het mag dan hun eerste optreden zijn op het vaste land van Europa, Tapir! laat meteen een flinke indruk achter.

Totdat plots vier van de zes bandleden een beetje beduusd het podium verlaten. Horen we daar iemand op het podium zeggen dat ze nog een liedje gaan spelen? In kleine setting speelt Tapir! Inderdaad nog één liedje, waarna ook zij zonder iets te zeggen het podium verlaten. Het publiek blijft in behoorlijke verwarring achter. Tapir! brandde muzikaal eventjes fel, maar gaat enorm als een nachtkaars uit. (TvA)

Arp Frique heeft twee kanten

Kronenburgpark, donderdag 20 juli, 20.30 uur

Het Kronenburgerpark op een vroege donderdagavond, er zijn slechtere plekken om te zijn. DJ’s vermaken het publiek met opzwepende Latijns-Amerikaanse ritmes, rondom staan er foodtrucks en het bier stroomt rijkelijk. Maar natuurlijk komen we niet voor de dj maar voor het optreden van Arp Frique dat deze avond op het programma staat.

Stipt om 20.30 uur maken de dj’s plaats voor een live-optreden dat qua stijl naadloos overgaat. Arp Frique speelt live disco, verweven met Caribische en Kaapverdische geluiden en met een gegarandeerde dansbaarheid. Arp Frique heeft echter twee kanten. 

Recent bracht hij twee verschillende releases uit: een compilatie van zeldzame Kaapverdische ‘dancefloor diamonds’ en een album vol ‘improvised suites for analog machines’. En juist de nummers van dit laatste album lenen zich minder goed voor dit podium. Mensen komen om te dansen, niet om te luisteren. Op Northsea Jazz en Le Guess Who? kwam deze experimentele muziek beter uit de verf maar in het Kronenburgerpark valt het wat minder in de smaak.

Gelukkig wordt de elektronica snel weer ingeruild voor dansbare Afrocaribische funk en begint de dansvloer weer te veren onder de vele bewegende voeten. (HM)

M. Chuzi’s sauzen zijn wat vol van smaak ​​​​​​​

Valkhof Bloem, donderdag 20 juli, 20.15 uur

Niet alleen hebben de Belgische kosmopolieten uit de Strombeek (een deelgemeente van Grimbergen die grenst aan Brussel) zich vernoemd naar Mchuzi-saus, ook alle titels op hun debuutalbum Papara zijn vernoemd naar een saus. Terwijl Papara weer verwijst naar de traditie op Kreta om je brood in verschillende sauzen te dopen.

Het is een voorbode van wat we kunnen verwachten. Want muzikaal brengen de Brusselaren hun sauzen op smaak met een veelheid aan instrumenten. Naast een ritmesectie bestaande uit bass, drums en percussie, bestaat de band uit maar liefst twee gitaristen, een uitgebreide blazerssectie van bariton- en altsaxofoon en trompet en een pianist. Terwijl op ieder verloren moment de koebel tevoorschijn getoverd wordt: zelfs Rocco van De Staat zou jaloers worden van zoveel waardering voor het instrument.

U begrijpt het al. De sauzen die M. Chuzi ons serveert zijn héérlijk, maar soms ook wat vol van smaak. Het zal te maken hebben met de veelheid van invloeden die de band in haar muziek verwerkt. “Afrogrooves, funk, progjazz en de spacy soundscape van een grootstad” noteerde het Belgisce Couleur Café daarover al eens treffend op haar website. Het zorgt voor een sound die uiterst dansbaar is, maar waarbij je niét in zo’n lekkere laidback groove komt als bij bijvoorbeeld de cumbia van meesterkok Alex Figueira, die eerder deze week acte de présence gaf op het Bloem-podium.

Dus M. Chuzio is zéker smaakvol. Maar check de bijsluiter. En als ik dan toch een van hun sauzen mag tippen dan is het de ‘Tahini Miso' met zijn heerlijke bliepjes. (TM)