Zeitgeist Festival 2023: Op het snijvlak van genres Zeitgeist Festival 2023: Op het snijvlak van genres

Toch blijft Heartworms het hele concert minimalistisch, met Orme die tussen de nummers door schaamteloos danst en haar armen beweegt. De focus ligt op de muziek, en met een performance als deze is dat erg goed te begrijpen. Weinig opsmuk, maar gigantisch veel inhoud, en een geweldige opener van het hoofdpodium.

Direct daarna staat Nijmegenaar Bumble B. Boy ingepland op de Purple Stage. Bumble B. Boy was in een vorig leven kinderentertainer, en daar drijft hij graag de spot mee. Sterker nog, zijn show, die balanceert tussen chaotische indierock en kleinkunst, draait allemaal om 2 rijke ouders die hun kind op een bezoek van Bumble B. Boy hebben getrakteerd. Dat kind, zijn naam is Pim, zit ook daadwerkelijk in een stoel op het podium Subway Surfers te spelen. Bumble B. Boy en zijn band doen alles om Pims aandacht te krijgen. Iedereen is gehuld in imkerpakken, er zijn 2 danseressen en zelfs een depressieve clown die voor één nummer het podium opkomt. Maar Pim lijkt het niet te waarderen en blijft op zijn tablet kijken, tot de band afdruipt.

En o ja, ze spelen ook nog muziek, tussen alle sketches door. Die muziek klinkt goed, met een saxofoon om sommige nummers extra funky te maken. En ook de snelle indienummers zijn simpelweg leuk om te luisteren. Maar jammer genoeg belandt die muziek soms net iets te veel op de achtergrond en vraag je je af waar je überhaupt nog naar kijkt. In zo’n geval is iets meer structuur wel fijn. Aan de andere kant - Zeitgeist zoekt naar eigen zeggen de randjes op - en dat is hier heel erg goed gelukt.

Terug naar het hoofdpodium. Daar staat ondertussen Lebanon Hanover, een Brits-Zwitsers postpunkduo dat in het Engels en Duits zingt. Hun spookachtige muziek sluit goed aan op Heartworms, maar is nog duisterder. Dat is bijvoorbeeld te zien aan het logo dat bij nadere inspectie een deel van een galg lijkt voor te stellen. Hun eerste nummers zijn nogal ingetogen, maar langzaam begint zanger William Maybelline los te komen en chaotisch te dansen. Halverwege hun optreden verandert de muziek van gothic postpunk richting elektronica en dat werkt heel goed. Vrolijk wordt de muziek nooit, maar dansbaarder wel, en dat is prettig om alvast los te komen voor de avond.

Sextile is in tegenstelling tot Lebanon Hanover wel vrolijk, met invloeden van synth en andere elektronische genres. Veel mensen lijken de muziek te waarderen, en de band is een welkome afleiding na de naargeestige muziek van Lebanon Hanover. Wel is de Paarse Zaal afgeladen vol, waardoor de show moeilijk te zien is. Plastic Persoon is de eerste artiest die speelt in het café dat voor de gelegenheid is omgedoopt tot de Blue Stage. Het duo praatzingt in het Nederlands over gabbermuziek heen. De teksten van de liedjes zijn komisch en gaan over alledaagse dingen als kringverjaardagen. Hoewel het rustig is, komt het aanwezige publiek langzaam los. Een leuke act, maar misschien volgende keer voor iets later op de avond.

Na twee relatief rustige acts op het hoofdpodium is het nu aan Gilla Band om de mensen goed wakker te krijgen. Dat zou moeten lukken met hun noiserock. En gelukkig blijkt dat ook in de praktijk zo te zijn, want vroeg in de set beginnen de eerste moshpits van de dag te ontstaan en crowdsurfen bezoekers over het publiek heen. Ondertussen komen er vanuit de boxen geluiden die niet zouden misstaan in een horrorfilm. Die geluiden worden weliswaar gemaakt door gitaar en bas, maar door de dikke laag effecten is dit amper meer te horen. Tegelijkertijd zwalkt zanger Dara Kiely over het podium, praatzingend met een stemvervormer in zijn hand. Dit alles maakt Gilla Band leuk om naar te kijken, maar hoewel het optreden overwegend goed is, lijken de bandleden soms op cruciale momenten het ritme te verliezen. Dat maakt het optreden onnodig slordig.

In het café, bij Dorpsstraat 3 is het druk. Bijna het hele café staat vol en zelfs op de trappen staan mensen. De muziek is geheimzinnig en zweverig, en wordt gedreven door bastonen. Met een combinatie van postpunk en synthwave overtuigen ze het aanwezige publiek.

Ondertussen staat in de Paarse Zaal de enthousiaste band Dream Wife. Dat is vooral te merken aan zangeres Rakel Mjöll die verkondigt hoe blij ze is om in Nijmegen op te treden, met alle andere geweldige artiesten op de line-up. Daar is weinig aan gelogen. De muziek is vrolijker dan veel van de andere bands en heeft een feministisch tintje. Zo wordt een nummer aangekondigd als “this one is for the bad bitches”. Na een twijfelachtige reactie vanuit de zaal legt ze het nog een keer uit. De zaal lijkt het te begrijpen en iedereen klapt mee. Bij Dream Wife voelt iedereen zich veilig, en de muziek is prettig en dansbaar.

Na alle emotionele en harde bands op het hoofdpodium, is het nu Wu-Lu’s taak om een beetje rust te brengen. Natuurlijk, echt rustig wordt het nooit, maar toch komt dit optreden over als een rustpunt. Niet omdat Wu-Lu’s muziek saai is, maar het voelt lichtvoetiger dan de eerdere bands. Met een mix van hiphop, rock en alle genres die daar tussenin zitten zet de band een fijne show neer. Wu-Lu weet wanneer er rust gepakt moet worden, maar ook wanneer de rust voorbij hoort te zijn. Dat betekent dat frontman Miles Romans-Hopcraft een paar nummers voor het einde besluit om er een schepje bovenop te doen. De gitarist en bassist zetten hun instrumenten weg, pakken een microfoon en binnen no-time verandert een rockband in een hiphopcollectief. Saai wordt het dus nooit bij Wu-Lu.

Bij Zeldzame op de Blue Stage is het rustig, terwijl het optreden goed is. Wellicht komt dat omdat de rapmuziek niet elke bezoeker evenveel aanspreekt. Maar de band zelf trekt zich daar niets van aan. In matchende outfits bewegen ze over het podium en rappen ze er lustig op los. Op de achtergrond is voortdurend een harde bas te horen. Of de muziek past bij Zeitgeist is een vraag, maar Zeldzame laat zien wat ze kunnen.

Met een bandnaam als cumgirl8 trek je zeker de aandacht. Dat was te zien aan de Paarse Zaal die vol stond met mensen. Het was moeilijk om een goede plek te vinden en daarom was het optreden niet heel goed te bekijken. De muziek is glitchy en elektronisch, maar bevat ook invloeden van rock. En net als bij Dream Wife wordt ervoor gezorgd dat iedereen zich veilig voelt. Kortom, een fijne, vrolijke en strakke band met een ludieke naam.

Maar laten we eerlijk zijn, de meeste mensen zijn hier voor de postpunkband shame. De afsluiter van het hoofdpodium en die status hebben ze verdiend met drie goede albums waarvan de laatste - Food for Worms - in februari van dit jaar verscheen. In hun show worden de klassiekers net als de nieuwe nummers gespeeld. Sterker nog, ongeveer middenin de set kondigt zanger Charlie Steen aan dat ze twee onuitgebrachte nummers gaan spelen. Dat zou een riskante keuze kunnen zijn, maar met dit publiek is dat het niet.

En dat is ook de verdienste van shame zelf. Steen is namelijk een performer pur sang, die meerdere keren het publiek in springt, voor het nummer Six-Pack zijn blouse uit doet en zijn microfoonstandaard meermaals als een trofee boven zijn hoofd tilt. Bassist Josh Finerty rent tegelijkertijd over het podium als een overenthousiaste jonge hond. Maar toch weten de mannen van shame ook rust te pakken, waarbij Steen gehurkt het publiek toezingt. Met deze mix van rust en complete chaos weten ze iedereen te overtuigen en maken ze hun headliner-status waar. Na het laatste nummer pakt Steen nog een keer de microfoon, en scandeert “shame, shame, shame’s our fucking name!”. Dat je het weet.