Derde editie Sonic Whip is een lust voor het oor Derde editie Sonic Whip is een lust voor het oor

Supersonic Blues doet eigenlijk precies wat je met zo'n naam - en op dit festival - mag verwachten. De band speelt vuige, stevige bluesrock met psychedelische uitstapjes, en hoewel ook het Haagse trio uit een bekend vaatje tapt, zorgt de tegenstelling met de stoner van Kal-El dat het vandaag verfrissend aanvoelt. Helemaal ontspannen komt de band niet over, maar eventuele zenuwen zijn helemaal nergens voor nodig. Ze rammen met speels gemak door nummers van hun debuutalbum It's Heavy (2022), maar ook de EP uit 2018 wordt niet vergeten. Zo klinkt '...Curses On My Soul' live erg goed.

Het Amerikaanse Sacri Monti gaat eigenlijk netjes verder waar Supersonic Blues gestopt is. Het geluid is iets minder psychedelisch en grijpt meer terug op de southern rock en blues uit de jaren 60, al heeft het her en der ook wel echt een heavy randje. Aan de hand van fan favourite '... Staggered in Lies' vliegen ze er met hoge snelheid en veel enthousiasme in. Hoogtepunt is het geweldige 'Fear and Fire' van het album Waiting Room for the Magic Hour (2019), maar ook de nieuwe nummers die de revue passeren zijn absoluut geen straf. We zien een band die duidelijk al jaren ervaring heeft, maar niets aan gretigheid heeft ingeleverd.

Het Duitse Have Blue heeft hele andere plannen en zoekt het meer in de punk- en garage rockhoek. Dit resulteert in een toegankelijker geluid (sommige riffs hadden op een album van de Foo Fighters kunnen staan). Veel bezoekers lijken uitgerekend dit optreden over te slaan voor het avondeten, maar de band lijkt daar niet om te malen. Vooral zanger Marco Cecelka straalt veel enthousiasme uit: het is dan ook hun eerste show in bijna twee jaar tijd. Het trio bracht vorig jaar hun derde album Learning To Die uit en vanavond worden diezelfde tracks ook goed gebracht. Het levert een degelijke show op in aanloop naar de bombastische optredens die nog gaan komen.

En dan is het tijd voor de eerste echte verrassing van de dag. Hedvig Mollestad Trio doet vermoeden dat het gaat om een jazz-band, en deels klopt dat ook wel. De groep rond de Noorse muzikant Hedvig Mollestad Thomassen combineert blues, garagerock en jazz en maakt daar een bijzonder spannend geheel van. De meeste nummers zijn in de basis stevige blues/rock-nummers met stevige nummers, waardoor ze mooi aansluiten op de andere acts van vandaag. Het zijn echter de jazzy uitstapjes zoals bijvoorbeeld tijdens ‘Bewitched, Dwarfed and Defeathered’ waarmee de band zich onderscheidt. Zowel Thomassen als de uitmuntende bassiste Ellen Brekken laten zich geregeld lekker gaan: ze nemen zichzelf niet te serieus, maar genieten zichtbaar van de vermakelijke show die ze vandaag neerzetten. Het publiek hebben ze ruim voor het einde van de show met veel succes ingepakt.

Mythic Sunship is de eerste band van deze editie waarbij de Paarse zaal echt uitpuilt met publiek. In de wandelgangen viel de naam al veelvuldig, en al snel blijkt waarom. Ook de Denen combineren een groot aantal stijlen, maar de manier waarop is bijzonder effectief. De basis voor de muziek is stoner/doom, met daarop laag op laag aan subtiele uitstapjes naar andere genres. Het eindresultaat is meeslepende, gevarieerde rock waarin telkens weer iets nieuws lijkt te gebeuren. De band heeft tussen 2016 en 2021 zes albums afgeleverd, tel die ervaring bij elkaar op en je krijgt een overtuigende show waar veel nieuwe zieltjes mee worden gewonnen.

Dat met Elder een van de grootste bands van de dag op de bühne staat moge duidelijk zijn. Het publiek staat al klaar als de band er met volle kracht tegenaan gaat. De afwisseling tussen stoner/doom en meer progressieve nummers is een schot in de roos, maar helemaal vlekkeloos gaat het niet. Zo moet de zanger zijn uiterste best doen om boven het muzikale geweld uit te komen, maar speelt ook uitgerekend Mythic Sunship een rol. Zoals een Elder-fan ons wist te vertellen: “ik vind Elder heel vet, maar na Mythic Sunship voelt deze show wat plichtmatig.” Want waar Mythic Sunship steeds weer een kleine verrassing in huis lijkt te hebben, daar knalt Elder oerdegelijk door. Dan kun je met onder meer ‘Compendium’ hele vette nummers in huis hebben en deze ook geweldig kunnen spelen, er blijft toch een gemis wat je niet makkelijk opvult.

In vergelijking met eerdere bands lijkt het Finse Kaleidobolt haast wat rechttoe rechtaan, maar de muziek wordt met open armen ontvangen. Vooruit, er zitten echt wel wat psychedelic en stoner rock elementen in, maar het is vooral intense hard rock met een energie die doet denken aan een X Raiders show. Het publiek geniet er zichtbaar: het klinkt goed en is, in tegenstelling wat veel bands over hun eigen muziek vaak beweren, ook zeker dansbaar. Ze rammen op hoog tempo door hun nummers heen, waarbij ook ruimte is ingeruimd voor nummers van het album This One Simple Trick, dat uitgerekend vandaag uitkomt. ‘I Should Be Running’ en ‘Border Control’ zijn uitstekende uithangbordjes een band die we gerust vaker willen zien spelen.

Na de succesvolle show van My Sleeping Karma in het opluchttheater van afgelopen zomer, is het niet meer dan terecht dat ze het vanavond nog even dunnetjes over komen doen op het hoofdpodium van Sonic Whip. De Duitsers spelen instrumentale psych-rock en staan bekend om hun uitstekende live-reputatie. En dat ze die reputatie ook vanavond eer aan willen doen, daar laat de band geen twijfel over bestaan. Met populaire tracks als ‘Brahama’ en ‘Prithvi’ al vroeg in de set weten ze het publiek om hun vinger te winden.

De echte fan had waarschijnlijk al gezien dat Norman Mehren vanavond niet achter de toetsen staat; de reguliere muziekliefhebber merkt daar echter helemaal niks van. De bandleden, inclusief de invaller, zijn geweldig op elkaar ingespeeld. Tel daar het enthousiasme van gitaristen Matthias Vandeven en Seppi bij op, en het kan eigenlijk niet meer fout gaan. En dat gaat het dan ook niet. Of het nou om nieuw materiaal gaat (het nieuwe album Atma is af en komt op 29 juli uit), juist het oudere ‘glow 11’ (van hun self-titled debuutalbum uit 2006) of het meeslepende ‘Psylocybe’ (Soma, 2013), alles klopt vandaag tot in de puntjes.

Voor de echte doorbijters is er vanavond nog Sex Swing, een band die de term noise met alleen al de openingsklanken een nieuwe dimensie probeert te geven. Voor het ongeoefende oor is het een behoorlijk overweldigend geluid: het Britse zestal, waaronder een saxofonist, zoeken nadrukkelijk de grenzen van muziek op. Dit levert op plaat zeker interessante nummers op, maar op het podium klinkt het, zeker in het begin van de set, vrij rommelig. Toch zitten er met onder meer ‘Nighttime Worker’ wat toffe momenten in het optreden. Ja, je moet je oren dan soms wel de tijd geven om aan het geluid te wennen, en dan maakt de jazz-saxofoon dat niet direct makkelijker. Een behoorlijk intense uitsmijter van de eerste dag van Sonic Whip die het publiek enigszins weet te verdelen.

Op zaterdag zijn veel festivalgangers al bijtijds aanwezig voor het Zweedse Maidavale. Nogmaals een band die zich focust op 70s psych/blues/hard rock, maar door de vocals van Matilda Roth klinkt het toch heel anders dan de bands die we gisteren hebben gehoord. Hoewel de twee albums alweer wat ouder zijn (2016 en 2018), is er zeker geen sprake van een flets optreden. Vooral de nummers van het album Tales of The Wicked West (2016) klinken erg goed. Daarnaast gebeurt er veel op het podium: zo is diezelfde Roth met allerhande instrumenten in de weer. Een fijne opener voor de tweede dag.

Met Slomosa doen we weer een stap richting de traditionele stoner, of, zoals de band het zelf omschrijft, “desert rock from a cold country”. Slechts één album heeft de Noorse band tot nu toe uitgebracht, maar dat lijkt niemand ook maar een moer te interesseren: de Paarse Zaal is ramvol en zowel het publiek als de band vermaken zich opperbest met het optreden. “There is nothing new under the sun”, aldus de band: nee, echt vernieuwend is het niet wat er gepresenteerd krijgen, maar vermakelijk is het absoluut. En een gretige band doet het natuurlijk altijd goed.

Het is een vrij groot contrast met Elephant Tree. De muziek is een stuk minder hard en het ouderwets rammen maakt plaats voor een groot scala aan melodieën, harmonieën en zelfs strijkers. De Britse band staat zelfverzekerd op het podium en neemt als een van de weinige acts dit weekend uitgebreid de tijd om contact te zoeken met het publiek. Er wordt veel muziek gespeeld van het album Elephant Tree uit 2016, maar er komt ook veel nieuw materiaal voorbij. De bij vlagen pretentieuze muziek wordt erg overtuigend gebracht en voelt erg goed geprogrammeerd op dit moment van het festival. Hoewel het niet direct een hoogtepunt van het festival is, is het wel interessant om te horen hoe Elephant Tree met een genre omgaat dat normaal zo draait om riffs.

Sinds de show van a/lpaca op Eurosonic lijkt de band de weg naar het buitenland meer te hebben gevonden. Het Italiaanse viertal speelt een combinatie van psychedelic rock, krautrock en post-punk en maakt daarbij veel gebruik van elektronische foefjes. Dit resulteert in nummers die enorm hypnotiserend werken. Dit hoorden we al op debuutalbum Make It Better, maar live is de muziek nog veel overtuigender en meeslepender. Ja, we hebben duidelijk te maken met jonge honden, waarbij het enthousiasme en de gezonde spanning van het gezicht af te lezen is. Maar is dat niet precies de vibe die je wilt bij een lekkere rammelrockband? Het publiek heeft de Italianen in elk geval in zijn armen gesloten.

Van alle bands dit jaar is Stöner ongetwijfeld de band met de meest legendarische status. Niet zozeer vanwege de releases van de band zelf, maar vanwege de twee voornaamste leden van de groep. Nick Oliveri (ex-Kyuss, ex-Queens of the Stone Age, Mondo Generator, etc.) en Brant Björk (ex-Kyuss, ex-Fu Manchu, etc.) zijn beide sleutelfiguren in het ontstaan en het succes van de Palm Desert scene. Met Stöner zien we een band die zich niet meer hoeft te bewijzen, maar gewoon lekker komt spelen. Dat lekker spelen is natuurlijk geen probleem, maar de afwezigheid van de bewijsdrang hoor je ook enigszins terug in de nummers van het debuutalbum Stoners Rule (2021) en het album Totally… (2022), dat een dag voor het optreden is uitgebracht.

Gelukkig komen die nummers live een stuk beter tot hun recht, grotendeels door een enthousiaste Nick Oliveri. Maar het echte feest begint pas bij het op een na laatste nummer van de show. Zonder waarschuwing zet Brant Björk met de alom bekende riff ‘Gardenia’ (Kyuss cover) in. Het publiek reageert extatisch en ook bij de twee frontmannen zien we een enthousiasme dat we in het half uur hiervoor nauwelijks gezien hebben. De herkenbare stem van John Garcia wordt door Brant en Nick prima opgevangen. Om het feest compleet te maken eindigen ze de set met ‘Green Machine’ (eveneens een Kyuss cover). Zo sluiten ze een routinematige set af met een van fijnste kwartieren van het weekend.

Net als bij a/lpaca eerder op de dag is een deep dive in het werk van het Finse Polymoon een korte onderneming: binnen drie kwartier is het enige album Caterpillars of Creation (2020)- helaas - alweer afgelopen. Maar de band kiest duidelijk voor kwaliteit boven kwantiteit. De flamboyante band zorgt voor een dynamische show, al klinkt de muziek soms net wat te ongecontroleerd. De combinatie van stoner, psych rock en post punk resulteert in goeie songs, maar live ontbreekt het aan de scherpte die we bij a/lpaca wel hoorden. Zanger Kalle-Erik Kosonen noemt het een speciale show, en daar is dan weer geen woord aan gelogen. Hoewel het misschien niet vlekkeloos is, zouden we de band graag nog eens terugzien met nieuw werk.

1000Mods stonden al een aantal keer eerder in Doornroosje, maar vanavond staan ze voor het eerst op het hoofdpodium. Het was de bedoeling dat ze ons op Sonic Whip 2020 hun laatste album Youth of Dissent zouden presenteren, maar dat plan moest twee jaar in de ijskast. Gelukkig zijn ze een van de vier bands die hun show komen inhalen. De Grieken spelen stoner rock in de stijl van onder meer Kyuss en Truckfighters, iets wat er een klein uur geleden nog in ging als zoete koek. En ook de muziek van 1000Mods wordt met veel enthousiasme ontvangen.

Er mag dan wel een nieuw album zijn, van dat nieuwe album worden bijzonder weinig nummers gespeeld. Het grootste deel komt van hun debuutalbum Super Van Vacation (2011), aangevuld met nummers als ‘Claw’, ‘Low’ (beide van Vultures uit 2014) en ‘Electric Carve’ (Repeated Exposure To… uit 2016). En dat is een schot in de roos, want zowel het tempo als de kwaliteit zijn gedurende de hele show hoog. Het publiek is de gehele show in beweging en als kraker ‘Vidage’ als afsluiter gespeeld wordt gaan nog een keer de vuisten in de lucht. 1000Mods bewijst met de show van vandaag maar weer eens een van de beste desert rockbands van het moment te zijn.

Voor de band Kryptograf is de show op Sonic Whip de eerste buiten thuisland Noorwegen. De band laat zich inspireren door de proto-metal van de jaren 60 en hoewel het allemaal iets minder ingewikkeld of uitdagend klinkt dan sommige andere bands die we dit weekend horen, weet de band hun muziek wel retegoed naar het podium te vertalen. Zelfs de harmonieuze zang op ‘Cosmic Suicide’ (The Eldorado Spell, 2022) klinkt super. Daarnaast zitten de nummers, zeker van het meeste recente album The Eldorado Spell, ook erg goed in elkaar. Het moet dan ook gek lopen wil deze band niet een keer op herhaling in Nijmegen komen, en wij juichen dat van harte toe.

Dan is het tijd voor een déjà vu, want Earthless stond in 2019 ook al op de vorige editie van Sonic Whip. Behalve de drie jaar tussen de edities is er nog een goede reden voor de terugkeer van de Amerikanen: een aantal maanden geleden kwam hun nieuwste album Night Parade Of One Hundred Demons uit. Drie nummers van bij elkaar 61 minuten. Een fijn album, maar ook een lastige om naar het podium vertalen. Want hoewel er best wat variatie binnen de nummers zit, is het niet genoeg om een uur interessant te blijven. Tel daarbij op dat er op het podium ook weinig gebeurt en je kunt alleen maar concluderen dat het vooral een show is voor de echte liefhebber.

Hey Colossus gooit het daarna weer over een hele andere boeg. Ze maken een combinatie van psychedelic, noise rock en post punk en voelen geregeld als een soort hybride van Daughters en Fontaines DC. Ze zijn al bijna twintig jaar actief en gelden als een van de best bewaarde geheimen uit de Britse underground scene. Vandaag laten ze zien waarom, want hoewel het muzikaal een ratatouille aan stijlen is, zijn de nummers zijn goed opgebouwd. Hierdoor creëert de band een constante dreiging die haast hypnotiserend werkt. Met nummers als ‘Donkey Jaw’ wordt het publiek van een geweldig optreden voorzien.

Weet je nog, de laatste keer dat Motorpsycho in Doornroosje speelde? Op Upon the My-O-My kreeg de band maar liefst 135 minuten en omschreef bezoeker @RoySantiago het heel treffend als: “ik ben op een festival waarbij het niet uitmaakt hoe laat je wat gaat doen; als je de grote zaal binnenloopt, dan staat Motorpsycho te spelen.” Ook vandaag speelt de band een set van twee uur, maar past het een stuk beter binnen de rest van het programma. Toch moet de band wel even warmdraaien: ‘Hell, Part 1-3’ en het geweldige ‘The Crucible’ komen daardoor niet helemaal lekker uit de verf.

Gelukkig komt de rollercoaster die Motorpsycho heet al snel daarna op gang en worden we getrakteerd op een geweldige show die alle kanten op vliegt. Zoals we gewend zijn van de band krijgen we een vrij willekeurige dwarsdoorsnede van het oeuvre: we horen ‘The Waning, Pt. 1 & 2’, de opener van hun meeste recente plaat Kingdom of Oblivion (2021), maar gaan ook flink terug in de tijd voor ‘The Wheel’ van Timothy’s Monster uit 1994. Ook het geweldige ‘Psychotzar’ (The Crucible, 2019) is een hoogtepunt in de set. Maar wat er ook gebeurt, de Noren denderen door en doen je naar adem snakken. Ze grijpen ons bij de lurven en laten ons twee uur later pas los. En eigenlijk hebben we dan nog steeds niet genoeg gehad.

Stiekem is wel te merken dat we lang thuis hebben gezeten en dat, nu het einde van het festival nadert, het een slijtageslag geworden is. De laatste band moet dus van goeden huize komen wil het de aandacht nog even vast kunnen komen. En dat is precies wat het Duitse Rotor doet. De beschrijving van het festival heeft het over psychedelic rock en stoner, maar het begint bij tijd en wijle ook behoorlijk op goede post-rock te lijken. Ondanks de afwezigheid van vocalen blijven de nummers spannend en de variatie binnen de relatief korte nummers is groot. Nummers als ‘Druckverband’ en ‘Costa Verde’ laten beide een heel ander geluid horen, maar klinken goed en geven het publiek weer energie. Een hele mooie afsluiter van weer een geweldige Sonic Whip!