Red Hot Chili Peppers verliezen na geweldige start publiek uit het oog Red Hot Chili Peppers verliezen na geweldige start publiek uit het oog

Red Hot Chili Peppers. Support-act: Thundercat en Nas. Goffertpark Nijmegen. Vrijdag 10 juni 2022

Hoewel lang niet iedere muziekliefhebber gecharmeerd is van de Amerikaanse band, spreekt de staat van dienst boekdelen. De band verkocht tot nu toe meer dan 80 miljoen albums, waarvan het leeuwendeel is toe te schrijven aan de klassiekers Blood Sugar Sex Magik (1991), Californication (1999) en By The Way (2002). Zo hebben ze in de loop der jaren ook een grote fanschare opgebouwd die ondertussen meerdere generaties beslaat. Logisch dus dat ze vanavond voor een uitverkocht veld spelen.

Maar voor het zover is, wordt het publiek opgewarmd door twee voorprogramma’s. Nu kunnen we het de mensen die bij het RHCP-concert in het Goffertpark in 2007 waren niet kwalijk nemen als ze daar geen vertrouwen in hebben: de set van support-act Micky Avalon mondde dat jaar uit in een ongezellig voedselgevecht en het uitdagen door de artiest in kwestie droeg vooral bij aan een vijandige sfeer. Dat de schoonmaker, die na die set de ondankbare taak had om het podium schoon te vegen, meer applaus ontving dan Mickey Avalon zelf zegt eigenlijk meer dan genoeg.

Maar dit jaar is alles anders. Niemand minder dan Thundercat (artiestennaam van Stephen Lee Bruner) betreedt even na half 7 het podium. De bassist is onder andere geïnspireerd door Miles Davis, mag Kamasi Washington en Flying Lotus tot zijn directe vriendenkring rekenen en won met Kendrick Lamar in 2016 zijn eerste Grammy. Zijn tweede won hij vorig jaar, voor zijn vijfde album It Is What It Is. Oh ja, en je kunt hem ook nog eens langs hebben zien komen in ‘The Book of Boba Fett’. Genoeg dus om enthousiast van te worden.

Dat is hij zelf in elk geval wel: ondanks dat hij naar eigen zeggen al twee nachten niet heeft geslapen, is hij enorm in zijn element. Het werkt aanstekelijk, al heeft het publiek wel een zware kluif aan de bij vlagen ontoegankelijke jazz van de bassist. Verrassend genoeg ligt de focus niet enkel op It Is What It Is, maar komen ook oudere nummers als ‘Captain Stupido’ en ‘Lone Wolf And Cub’ voorbij. Thundercat vlamt door een geweldige set van puur vakmanschap. Wat de organisatoren bezielt om de lat al voor het tweede voorprogramma zó hoog te leggen weten we niet, maar eigenlijk is de avond nu al geslaagd.

Oorspronkelijk zou ook rapper A$AP Rocky vanavond op de bühne staan, maar hij moest enkele weken geleden helaas afzeggen. De vervanger komt in de vorm van Nas. Juist ja, díe Nas. Met onder andere zijn wereldberoemde debuutalbum Illmatic (1994) groeide hij uit tot een van de meest invloedrijke rappers aller tijden. In 2021 ontving hij een Grammy voor zijn twaalfde album King’s Disease en ook de twee albums van vorig jaar (King's Disease II en Magic) werden goed ontvangen. Kortom, met deze rapper wordt het affiche van de avond niet minder indrukwekkend.

Het is al snel duidelijke dat er aardig wat RHCP-fans zijn die zin hebben in het optreden van Nas, en dat aantal groeit gestaag als hij zijn show met ‘Death Row East’ en ‘NY State Of Mind’ aftrapt. Maar liefst eenentwintig nummers blaast hij er in een kleine drie kwartier doorheen, waarmee hij een geweldig overzicht van zijn carriere geeft. Hoogtepunten zijn toch wel oudere nummers als ‘Hate Me Now’ en ‘If I Ruled The World (Imagine That)’, maar ook nieuwe nummers als ‘Wave Gods’ en ‘Ultra Black’ vallen - mede door het hoge tempo - erg goed. Dat de zon ook nog eens doorbreekt tijdens zijn set is geen verrassing. Nas heeft alles onder controle tijdens zijn masterclass, waarbij zowel hij als het publiek zich uitstekend vermaken.

Ondanks de geweldige voorprogramma’s krijgt de avond uiteraard een flinke boost als de Red Hot Chili Peppers zelf na een korte jam ‘Can’t Stop’ inzetten. We krijgen wat we kunnen verwachten: Flea die als een bezetene over het podium beweegt, Kiedis die het publiek nadrukkelijk bij de show betrekt en Frusciante en Smith die enthousiast en gedreven hun stukken spelen. Dat ze nauwelijks opvallen op het gigantische podium wordt gecompenseerd door enorme schermen. Vooral het middelste scherm, dat zelfs over de randen van het podium doorloopt, is indrukwekkend.

De energie waarmee ze al vroeg in de set ‘I Like Dirt’ en het recente ‘Black Summer’ spelen verraadt dat ze er net zoveel zin in hebben als het publiek. Het livedebuut van ‘One Way Traffic’, dat na ‘Scar Tissue’ wordt gespeeld, klinkt mogelijk nog beter dan die recente single. Daarmee heeft de band eigenlijk goud in handen. Hoeveel groepen kunnen immers zeggen dat ze zo achteloos kunnen schakelen tussen oude klassiekers en vers materiaal, zonder het tempo uit de show te halen?

En zonder dat er een woord gerept wordt over zijn terugkeer, zijn de ogen vanavond toch gericht op John Frusciante. Vanavond is pas zijn derde Europese show sinds zijn vertrek in 2007. (Nutteloos feitje incoming: hoewel zijn laatste Nederlandse show met de Peppers, hier in het Goffertpark, vijftien jaar geleden is, zitten er voor hem maar veertien Europese shows tussen. Doe er je voordeel mee, pubquizkampioenen!)

En wat is het fijn om hem weer met de groep terug te zien. Eindelijk staat er weer een volwaardig bandlid als gitarist op het podium. Natuurlijk, Josh Klinghoffer kon prima gitaarspelen, maar op het podium bleef hij toch een - met alle respect - veredelde sessiemuzikant. De chemie op het podium is met John in de gelederen echt weer een stuk beter.

Dat vertaalt zich in de eerste helft van de show naar een leuke setlist. ‘Suck My Kiss’ is hierbij de grote, aangename verrassing: hiermee komt het publiek echt los. Het grootste deel van de setlist bestaat uiteraard uit singles van de afgelopen dertig jaar. Bijzonder is de keuze voor ‘Hard To Concentrate’, een mooi, maar relatief onbekend nummer van Stadium Arcadium. Verpakt tussen ‘Suck My Kiss’ en ‘Tell Me Baby’ komt het uitstekend uit de verf en worden ook de echte fans vanavond bediend.

En wat betreft de fans: niet alleen de setlist en de chemie van de band kloppen, ook het publiek geeft zich vanavond geheel aan de show over. We hadden niet anders verwacht, maar door de knaldrang na twee jaar stilzitten lijkt het publiek er zelfs nog meer zin in te hebben en te barsten van de energie. Eigenlijk kan het vanavond niet meer misgaan.

En toch: een half uur voor het einde van de show verliest de band de controle over het optreden. Als we aan ‘Here Ever After’ en ‘Californication' toe zijn, valt het tussen de nummers langer stil en beginnen de bandleden onderling te geinen. Er worden ook grappen gemaakt richting het publiek, maar deze komen nauwelijks aan. Hierdoor zakt het tempo heel snel weg en komt de show nooit meer echt op snelheid.

Met ‘These Are The Ways’ en het prima ‘Soul To Squeeze’ volgen nog twee rustige nummers, waardoor ‘Give It Away’ niet voldoende is om de reguliere set nog echt op gang te brengen. Uiteraard komt de band terug voor een toegift. Daar is verrassend genoeg ruimte voor het mooie ‘I Could Have Lied’: qua timing vanwege het weggeëbde tempo misschien niet ideaal, maar wel heerlijk uitgevoerd. Er volgt een bedankje van Flea voor alle Nederlandse support sinds de begindagen van de band en er wordt nog één keer geknald met ‘By The Way’.

En dan: niets. “We owe you a song,” zegt Kiedis als de band van het podium loopt en het publiek applaudisserend, maar ook gedesillusioneerd achter laat. Want waar was ‘Under The Bridge’? Het nummer stond wel op de setlist, maar blijkt on the spot vervangen te zijn door ‘I Could Have Lied’. Leuk voor de echte fans, maar voor een groot deel van het publiek een behoorlijke anticlimax. Ook op social media en bij de verschillende fanclubs wereldwijd is de verbazing groot. Zou het er iets mee te maken kunnen hebben dat John Frusciante een paar dagen eerder nog behoorlijk emotioneel werd tijdens het spelen van het nummer?