Down the Rabbit Hole 2022 sfeerverslag: een zaterdag die muzikaal pas laat levert Down the Rabbit Hole 2022 sfeerverslag: een zaterdag die muzikaal pas laat levert

Het grootste Gelderse festival voelt aan als een ouderwetse happening. Men kan het daarbij hebben over ‘the Dutch Disease’ (niet Covid), het afvalbeleid op het festival, de grote hoeveelheid rode en brakke smoeltjes waar gelukkig nog wel genot van af te lezen valt. Waarom is het in de knutselhoek of op de camping soms drukker dan bij uitstekende artiesten? Om nog maar niet te spreken over de Prime Video Casting Agency die een toch wel prominente plek op het terrein in nam.

Het zijn symptomen waar Gelderlands grootste festival niet aan ontkomt. Down the Rabbit Hole is nou eenmaal een plek waar dromen uitkomen en niet meer enkel dat fijnproeversfestival. Desalniettemin, een sfeerrondje langs de podia op de zaterdag van DTRH 22.

De middag begint op de Hotot met het Australische Gang of Youths. Met als grote (en enige) middelpunt zanger Dave Le'aupepe. Bevatte de keerverzen maar diezelfde energie als die de frontman ten tonele legt. Zijn camerageilheid, zijn goedbedoelde klets-intermezzos, het leidde er toe dat de Australische vlag verscheen in het publiek. Met al zijn beste bedoelingen probeerde hij het veld voor de Hotot in vervoering te brengen.

“In Londen en New York is men te cool om op dit nummer te dansen.” In Beuningen blijkbaar ook. Of is de band gewoon niet cool genoeg? Een vraag die niet volledig wordt beantwoord tijdens dit optreden dat zijn momenten kent. De interactie van zanger Le’aupepe met de kleine menigte werkt aanstekelijk. Het optreden blijft een sof door nummers die te snel herkenbaar zijn en een band waar geen smaak aan zit. Een extra refrein achter een popnummer schuiven heeft vaak niet het gewenste resultaat. Tijdens het liedje ‘Let Me Down Easy’ begint het geloof van de band zelf ook weg te ebben: ze krijgen het vroege-middagpubliek niet mee.

The Chats daarentegen, van hetzelfde continent en van 'The Sunny Coast, Mate', hebben daar een stuk minder moeite mee.  Recht-voor-je-raappunk van een drietal dat alles met een knipoog lijkt te doen. Frontman Eamon Sandwith heeft een stem die samen met zijn accent een fijn rauw geluid oplevert, goed voor het genre. Live klinkt het losgeslagen en nog een stukje raspiger. Na enkele tracks komt superhit 'Bus Money' uitermate hard binnen in de Fuzzy. Tegen die tijd maakt het al niet meer uit of je hoort wat Sandwith zingt, men raakt in beweging. Een uurtje is nog wat lang voor deze band, zoals dat een valkuil is voor driemanspunkbands en ze moeten wat gaan bedenken voor de toekomst. Tot nu is het subliem om deze band in de programmering te hebben. Een (half) uurtje heerlijk ravotten!

De contrastrijke voormiddag wordt voortgezet door de Britse indiejongens van Easy Life die niet weten te imponeren. Zoals de naam al doet vermoeden is het wel makkelijke koek. Zanger Murray Matravers lijkt op een jonge Jared Leto met een komisch grote stropdas. Het is vooral een repeterend fenomeen tijdens deze onvolwassen gig: Wel kunnen dansen op het leidende deuntje van de track, maar vervolgens tevergeefs wachten op een volgende verschuiving van de energie naar iets nieuws. De stukjes slowrap die in sommige tracks leidend zijn trekken het optreden in het slob. Niet alles uit de BBC talentencategorie is een succes, zo blijkt. Het is gewoon niet erg interessant wat Easy Life op de planken legt.

Ondanks dat de halve naam van de act een connectie met wereldreiziger Marco Polo insinueert, blijkt niets minder waar. Natuurlijk het klinkt exotisch, en dat is het verkooppraatje, maar onder de fraaie zangsamples zit een IKEA-bouwpakketje housemuziek (een naam mag ingezonden worden op info3voor12gelderland@gmail.com). Je kunt een plankje verkeerd monteren, het lijkt nog steeds op een Billy boekenkast. En ja, house is nooit uit de mode geraakt wordt op Down the Rabbit Hole maar weer eens heel duidelijk, en dus slokt de Hotot-menigte het gulzig op. Dit optreden zal een intro blijken voor waar voor velen de feestdag begon. Echter; een act met zo weinig speeltjes en ultiem weinig stage presence hoort anno 2022 niet thuis op een zaterdagmiddag van een groot festival. Een willekeurige toeschouwer merkt op: ‘Er wordt tenminste live gespeeld.’ Men mag wat meer verwachten.

Eefje de Visser verving de afwezige Kae Tempest en dat bleek een schot in de roos. Het is een tijd geleden dat de recensenten Eefje op een miskleun hebben kunnen betrappen en ook nu was er geen speld tussen te krijgen. ‘Storm’ legt vroeg in de show de lat heel hoog, maar alles dat volgt voldoet aan de verwachting. De harmonieën, de electronica, de sereniteit en het zelfvertrouwen waarmee ze op het podium staat. Bepaalde elementen ervan zijn ongrijpbaar. Er is een totaalplaatje. Eefje benoemde zelf dat zij niet zoveel festivals aan doet en dat is kijkende naar deze show een vreemd gegeven. Een groot festival in Nederland zonder Eefje is een misser. Ze redt hier de zaterdagmiddag bijna eigenhandig.

In dit tijdperk van (post)punkbands is de halfwaardetijd van de meeste acts niet zo groot. Maar daar is Viagra Boys en hoe kolderiek en geniaal tegelijkertijd is de uitstraling van de band op het podium. Minachting voor henzelf is onderdeel van de charme. De Zweden met frontman Sebastian Murphy, die met zijn dikke pens het meeste licht vangt, maken hun reputatie volledig waar. Elke powerchord gaat als een golfslagbad tot achter in de Teddy die verrassend leeg staat. Mensen staan achterin te springen in de leegte.

Viagra Boys begint zo onderhand een karikatuur van zichzelf te worden, het publiek reageert zelfs op de nonchalance van Murphy. Maar deze Viagra 2.0, de nog stijver aangedikte Viagra Boys, doet het nog beter bij publiek. Zowel ‘Sports’ als garnalendroom ‘Shrimp Shack’ behoren tot de absolute hoogtepunten van de dag. Het energieniveau in de Teddy bereikt zijn hoogtepunt en dat gaat helemaal vanzelf.

Nederlands grootste pianovirtuoos, op de alternatieve festivals toch zeker, komt ook een gaatje in de timetable opvullen en als een soort déjà vu kan de festivalbezoeker zich afvragen waarom hij überhaupt niet er op stond. Het heeft iets imposants, met zijn grote verschijning (letterlijk), gebogen over zijn piano, met het publiek zittend achter hem met de waffel gesloten. Rug tegen de barrier, ogen dicht en luisteren. In een jaar waarin velen weer moeten wennen aan festivals en mensenmassa’s is Joep Beving de schuilplaats. Ouderwetse kippenvelmomentjes.

De ‘spoken vocals’ hebben de afgelopen jaren hun stempel gedrukt op de postpunk. Dry Cleaning is daar misschien wel het allerfijnste voorbeeld van. De Britten zijn daarnaast een op het oog exotisch gezelschap. De gitarist kan dwars door je heen kijken, de bassist is uit The Sheepdogs geleend en de drummer komt van de festivalcamping gerold. En Florence Shaw is de lijm die het allemaal bij elkaar brengt met haar gortdroge lijnen tekst. Uiterlijk kan bedriegen, de nummers zijn live voortdurend steviger dan verwacht. Het publiek lijkt verrast door de uitmuntende energieopbouw in de tracks. Allround uitstekende show en nog steeds een naam om in de gaten te blijven houden.

Nu de geruchten dat Radiohead zijn laatste show misschien al gespeeld heeft sterker worden, kunnen we The Smile van Johnny Greenwood en Thom Yorke, niet meer simpel afdoen als slechts een bijprojectje. Samen met Sons of Kemet drummer Tom Skinner klinkt Radiohead weer frisser en met meer funk. Een goed voorbeeld daarvan is de steunpilaar van een track: ‘The Opposite’.

Radiohead is uiteraard nooit ver weg. Dit is zeker het geval als Thom Yorke akoestisch ‘Free in the Knowledge’ inzet. Nog steeds een enorme aandacht voor elk minuscuul detail. Als beide heren in sync raken is er weinig dat een recensent kan doen. Als Johnny de strijkstok pakt is de weerstand definitief gebroken. Thom Yorke heerst klassiek met zijn blikken en met zijn stemgebruik. De Hotot wordt helemaal ingepakt. Het belangrijkste nieuws is nog wel, Thom Yorke’s metamorfose. Hij aanbidt de zon. Hij laat zijn liefde voor Johnny Greenwood’s werk zien. Hij is een bevrijd man.

De pilaar waarop de laatste 10 jaar Berlijn-techno gebouwd is, is in Beuningen. En gelijk vanaf de eerste noot blijkt maar weer wat voor een goede electro-zanger Sascha Apparat is geworden door de jaren heen. Vandaag echter komt de show wat behouden op gang en wat blijkt, het derde lid kon deze show niet meemaken. En dat is te merken, de Duitsers blijven meer hangen in de dance om de Teddy in vervoering te brengen, in plaats van hun eigen roots trouw te blijven. Het is nog steeds erg stevig, maar er mist iets van de complexiteit. Moderat kan namelijk als duo niet hun tanden laten zien. Hulde dat ze er alsnog waren.